گفتمش: "معشوقِ شوخ چشم و نگارین صورت، از من چه خواهی؟"

گفت : "مرا بتو تمنایی نیست، دوستت دارم، چون جان، اما دلم هوای معشوقی دگرست،"

گفتمش:  "ای چراغ سینه من، در دل شب های تار، روی تو مسجد و محرابم شده، قبله سوی تو دارم"

گفت : "چه کنم که دل را به تو تمنایی نیست"،

گفتمش : "دوست، حلالش معشوق، که چون تویی را صاحب دل است"

گفت : "بدین لطف تو را دوست دارترم"،

گفتمش : "شرح فراق رخ تو گشته مرا ذکر شب و روز،"

گفت : "زین غصه هم برای تو نتوانم کاری کرد،"

گفتمش : "سر آن ندارد این شب که بر آرد آفتابی،"

گفت : "تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن، آفتاب اندر دل توست، و تو در پی آفتابی؟!"

دیدمش بهتر از دل جایگاهی نیست، که پذیرای عشق و معشوق شود،

گفتمش : "بمان که تو را زین دل، بهتر آستانی نیست،"

گفت : "هستم، تو نیز با من بمان"

چه مرگ و رفتنی زیبا،

 بی هر واکنشی به مرگ،

بی هر گونه فریادِ کمک خواستن های بیهوده از مرد و نامرد،

بی هرگونه فشار دکمه ی آژیر اعلام خطر،

بی هر گونه فرصتی برای لمس ذهنی دلهره ایی جانکاه،

نسبت به هزاران تن آب که تو را در بر خواهند گرفت،

تسلیم مرگی در تنهایی شدن،

چشم ها را به هرگونه رسیدن کمکی بستن،

و دل به آب و مرگ سپردن،

تا آب بستر راحتی بر بدن نحیف تو گردد،

تا بر دستان دوست و دشمن گرفتار تشییعی پر تعداد نشوی،

تا دوست و دشمن بر جنازه ات، هم گرد نیایند،

تا عده ایی بر زمین خوردن و ناتوانی ات شاد نشوند،

و عده ایی هم بر مظلومیتت ضجه خون نزنند.

و شاهد دفن تو در دل خاک نباشند،

بدور از چشم اغیار،

خود شاهد تشیع پیکرت تا قعر آب شوی،

تا عزیزانت بر رفتنت شاهد نباشند،

و قلب های شان در اندیشه عاقبت دردناکت پاره نشود.

و چون ملوانان سانچی،

در آب های عمیق فرو روی،

و تاریخ به ناگاه ورقی خورده و تمام،

بچه ها می گویند آقاجان! بریم دربند [1]!

به طنز گفتم:

 هرگز آرزوی دربند شدن نکنید!

تکیه کلام مادرم هم همواره این بود که: 

 "دربند نباش [2]"

از صعود که می آیی، تاکسی ها هم مرتب بانگ می زنند که :

آزادی – دربند ، دربند – آزادی و....

صعود کرده ها را دو راهی ایست سخت،  

یک دل با دربند است و ماندنِ در آن،

که این ماندن را ممکن نیست

و یک دل با آزادیست

که آرزوی انسان هاست

نه از دربند و زیبایی هایش می توان گذشت

و نه از آزادی که بسان جان دوست داشتنی است

انسان می ماند در این دوراهی که چه کند

زمانی دلبری بودی و دلبری می کردی

امروز همانی، اما دشمنی و دشمنی می کنی

آنروز صدایت، تصویرت، برایم مهر بود

امروز بیزارم از تو و صدا و تصویرت

بیزارم از تو هرچه بوی تو دهد

بیزارم از هر آدرسی که به کوی تو ختم شود

بیزارم از هر که راوی نام و یاد تو باشد؛

حتی طاقت شنیدن نامت را هم ندارم،

دیدن رویت و بوییدن بویت برای روانم سم است

آنروزها اگر سخن از آتش می گفتی، انگار برایم سخن از گُل بود

امروز اگر سخن از گُل بگویی، انگار از خار می گویی و در چشم و گوشم فرو می کنی

می خواهی از گُل بیزارم کنی، از گُل بگو

تو را به هرچه اضافه کنند از آن بیزار خواهم بود

نامت شربت شیرین را به کامم تلخ خواهد کرد

رسمت، رسم های نکویم را به بیزاری می کشد

حضور در بهشت را به بهای همنشینی با تو نمی خواهم

جفا کردی و نابودمان کردی، هر آنچه ریشته بودیم، پنبه اش کردی

از تو و هر آنچه منسوب به توست بیزارم

+ نوشته شده در سه شنبه بیست و یکم اردیبهشت ۱۳۹۵ ساعت 12:7 PM توسط سید مصطفی مصطفوی  | 7 نظر