قسم به برف آنگاه که بر تمام پلیدی ها غلبه کند
  •  

11 اسفند 1397
Author :  
انسان رهسپار به سوی هدف با امید

و خداوندگارم اگر می خواست با چون محمدی (ختم پیام آورانِ صاحب کتاب خود) در بین مخلوقاتش در ایران سخن گوید، و از طریق او پیامی برای پارسیان نازل کند، شاید به جای قسم به شتر[1]، به مثال دیگری که در زندگی این مردم مهمتر و کارسازتر است، روی می آورد، و شاید برف، این سمبل زیبای آفرینش، و سپیدی آن، آنگاه که بر بلندای کوه های سر به آسمان کشیده نشسته است، را موضوع قسم هایش قرار می داد؛

ایزد حکیم من به برفی قسم یاد می کرد که کوه های ما را از سپیدی خود می پوشاند و چون عروس آنها را آماده رفتن به حجله بهار می کند. و شاید اگر می خواست سخنی از این مکالمه اش با این پیام آور خود بر جای بماند، نوشتن این چند خط را بر چنین پیامبری، تکلیف می کرد، تا از این معجزه زیبای او برای ثبت در کتاب بماند :

"قسم به سپیدی برف های نشسته بر زمین سرد، آنگاه که می بارند تا زشتی های باز مانده از عمل انسان را بر بستر زندگی اش، زمین، زیر سپیدی زیبای خود بپوشانند، تا چند صباحی چشم انسان چیزی جز پاکی ندیده، و متوجه شود که ما می توانیم پاکی مطلق را بر زمین بگسترانیم، و اما این را به شما واگذار کرده ایم تا در این مسیر حرکت کنید. قسم به سپیدی برف های نشسته بر زمین، که در زمانی نه چندان دور زندگی از زیر این سپیدی پاک و گسترده، بیرون خواهد جهید، و چشم های نگران و منتظر شما را به امیدی بزرگ نوید داده، خرسند خواهد کرد.

ما در این پدیده حیرت انگیز درس هایی بدیع برای تدبر شما قرار دادیم، چرا که در پس این سردی استخوان سوز، بهاری به لطافت گل های نرمروی بهاری نهفته است، آنگاه که جوانه های نورس، از تخم هایی که از پاییز گذشته بر زمین ریخته اند، در یک رستخیز عظیم بیرون جهند، و دنیا را به وجود خود سبز نمایند، اما حیف که در اثر فراموشی تو، ای انسان! باز بر این بهار زیبا هم، همچنان پاییزهایی دوباره خواهند تاخت، تا خزان همچنان زندگی تو را در بر گیرد، و تو دوباره به انتظار بهار، ذهن خود را روانه رویاهای زیبا کنی، و دوباره چشم به آسمان بدوزی.

این نتیجه ی فراموشی های توست، که پاییز به تکرار تاراج بهار بر می خیزد، و به جهت همین فراموشی است که تو را انسان [2] نامیدیم."  

عکس هایی از طبیعت توچال در دهمین روز از اسپندگان 1397 خورشیدی، تصاویری از انسان رهسپار به سوی مقصد، در شرایط سخت و دشوار، با امید، رو به جلو، زیبایی برای چشم های انسان فراموشکار:

Click to enlarge image IMG_7336.JPG

شرق تهران زیر اشعه های صبح

[1] -  "آیا اینها به شتر نظر نمی کنند که چگونه آفریده شده؟"  (أَفَلا يَنْظُرُونَ إِلَي الْإِبِلِ کَيْفَ خُلِقَتْ) سوره غاشیه آیه 17

[2] - واژه انسان از نسیان یعنی فراموشی مشتق شده است. "ای انسان، چه چیز تو را به پروردگار کریمت مغرور کرده است؟" سوره انفطار آیه 7 (يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ)

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.