در قمار عشق باختم هرچه که بود
  •  

01 آبان 1397
Author :  

بی چیزی

در قمار عشق باختم هرچه که بود      باشد که یار مدد کند در این بی چیزی‎

باختم این دل و جام و جامه دان همه را   اینک این عشق است و عاشق و بی چیزی

چشم هاست که مانده به درب بهر مائده ایی  گوید ای یار، آیا رسد به ما در این بی چیزی؟

نیست جوابی دندان شکن تر از اینکه یار    گویدت یار که، بمان بدان بی چیزی

درد من پنهان نباشد ز تو ای یار بی قرارم کنون     جان عزیز نمانده است، هیچ جز بی چیزی

حکایت دل است و بی دلی های دل    که در این وادی دل نیست جز بی چیزی

مرا نمانده است جانی، تا که هدیه کنم،      به یار بی نوای خود در این بی چیزی

حکایت فقر است و فنا، در وادی عشق     عشق است و فناست، و بی چیزی

 

سیلاب اشک

سیلاب اشک روانه می کنم تا یار    بدان، تشنگی ز خود نماید دور‎

ای اشک ها روانه شوید تا که یار      دلبری ببیند و غم نماید از خود دور

نیست مرا تحفه ایی بجز اشک چشم      تا که یار را کنم بدان مسرور

بی قرارِ دیده ی تابناک توام     تا که جان را کنم بدان مغرور

مه جبینا تو ای عشق لایزال من       دیده بازکن به روی من مفرور

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
2749 Views
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.