ارزشها و ضدارزشهای واقعی و ناشی روح اصیل انسانی، بد و خوب، درستی و نادرستی و... برای همهی آدمیان یکسانند، مسلمان و غیرمسلمان، خودی و غیرخودی، دیندار و بیدین، دوست و یا دشمن، من و دیگری نمیشناسد، بدی و نادرستی، ناپسند است، چه دیگری انجام دهد، چه من!، درستی، پسندیده است، چه از سوی دیگری انجام شود، چه از ناحیه تو!
اما کسانی بر این اندیشهاند، که بدکرداریها و فرومایگیهایی از جمله بی عدالتی، کشتار، ویرانی، ظلم، شکنجه، بدخُلقی، دُرشتخویی، خودخواهی، نخوت و غرور، زجر دیگران، خدعه و نیرنگ، جنایت، پایمال کردن حقوق این و آن، باعث کشتار و خونریزی و چپاولِ جان و مالِ دیگران شدن و...، از سوی دوست فرزانگیست، مباح، و ثواب و باعث خشنودی خداوند؛ اما همان، انجامش از ناحیه دیگری حرام است، و باید به دیده محکومیت نگریسته، و آنرا شامل در تنبیه خداوندی دانست.
اینچنین اندیشه و رویکردی چنان در خودخواهی ایدئولوژیک و نفس مغرور خود پیش رفته، و در ژرفایِ خودحقمطلق انگاری در ایده و خود غرق شده است، که دچار استاندارد دوگانه در اندیشه، کردار و پندار شده، دنیای آدمی (عیال الله) را به دو قطب خودی – غیرخودی، هماندیش و غیرهماندیش، حق و باطل و... تقسیم کرده، آنچه از خودشان سرزند، هرچه باشد را به چشم احترام و درستی نگریسته، و چشم میپوشند، و به راحتی از کنارش میگذرند، و در برابرش زبان به کام میگیرند، و اعتراض و واکنشی ندارند، همان را اگر دیگری انجام دهد، فریاد اعتراضشان به هوا میرود، که دنیا کجایی؟! انسانیت کجایی؟! قانون کجایی؟! و...
کردارهای ناشایستی مثل بردهداری و به اسارت بردن ملتها و... از ناحیه خودشان خوب و درست به نظر آمده، و همان نزد دیگران (حتی درستی) را نیز، نادرست و ناپاک میپندارند، حال آنکه ارزشهای واقعی و اصیلِ انسانی، از چنان اصل و نسب و استحکامی برخوردارند، که هرکجا باشند ارزشمندند، و به آنجا ارزش و زیبایی میدهند، و در دست دوست و یا دشمن، خودی و یا غیرخودی و... تفاوت نمیکند؛
زیبایی، زیباست، و در دست دوست و دشمن به یک میزان میدرخشد، و نادرستیهای در هر دو سوی دنیایِ خیر و شر، یکسان چشمها و گوشها را خواهد خراشید، دروغ و نیرنگ، قتل و کشتار، ویرانی و غارت، به بردگی گرفتن دیگران، تجاوز به حد و حدود انسان و... از آن جملهاند، و در هر سو که باشند، و به آن بنگری ناشایستهاند. خُلقِ خوش، راستگویی، بخشش، کمک به دیگران، دستگیری و... نیز در نزد دوست و دشمن، از هر که سرزند، پسندیده است.
امروز یازده سپتامبر است، سال 2001 در چنین روزی مردم بیگناه امریکا، تاوان نادرستکرداریها و استاندارد دوگانه در رفتار دولت امریکا با دنیا را پس دادند، و تروریستها در یک اقدام واکنشی، هزاران نفر از آنان را که مشغول کار، تجارت، زندگی و یا سفر خود بودند، در برجهای دوقلوی نیویورک و... قتل عام کردند، و چشم جهانیان، بروز این خشونت بیرحمانه و دردناک را، از لنز دوربین زندهی رسانههای جهانی مشاهده کرد. و انسانهای بیگناهی در آتش کینهایی افروخته، سوختند و یا زیر آوار بزرگترین برجهای جهان دفن شدند، و یا سرنشینان پرتعداد هواپیماهایی که در مقصد عادی سفر زندگی خود، پیش میتاختند را، به سانِ بمبِ متحرکی در نظر گرفته، و در یک طراحی هولناک، آنان را به اهدافِ از پیش تعیین شدهی تروریستها کوبیدند و...؛
در هفت اکتبر سال 2023 نیز دوربینهای نصب شده بر پیشانیبند جنگجویان حماس، جهاد اسلامی و...، صحنههای هولناکی از جنایت و کشتار را ثبت، و زنده از شبکههای اجتماعی به دیدگان جهانیان کشیدند و عرضه کردند، صحنههای دلخراش و غیر انسانی که بربریت و خشونت هول برانگیز، که در آن موج میزد، و به واقع خشم نهفته در مظلومیتی بود، که به شکل جنایت بروز مییافت، و آنچه در بازیهای رایانهایی خشن، با پدیدههای مجازی میکنند، اینان با خونسردی تمام با غیرنظامیان زن و مرد و... اسراییلی کردند و از آنان کشتار نمودند، و آنرا و با افتخار آنلاین به تصویر کشیده، در شبکههای رسانهایی و مجازی جهانی پخش کردند، و بر این کردار خود، سجده شکر خداوندی هم به جای آوردند و..،
و این پاس گُلی بود به جنایتکاران در این سوی دیگر جنایت، که به دنبال این حملهی مبارزین جبهه آزادیبخش فلسطین، و به تلافی آن، از یک نصف روز به بعد، تاکنون، که نزدیک به دو سال است که از آن حمله خونین میگذرد، دهها هزار برابر بیشتر، صهیونیستها کشتار، جنایت و ویرانی را در غزه، دمشق، تهران، صنعا و... و اینک در دوحه، مرتکب شده و میشوند،
و این سلسله جنایت را، به اوج رساندهاند، و این بار خبرگزاریهای جهانی، زنده و مستقیم، اینبار حملاتِ ویرانگر و کشتار و جنایت آنان را، دو سال است که به دید جهانیان میکشند، خشونت و میدان جنایتی که در دو سوی ماجرا (مطابق با توان و ابزار متفاوت هر یک) انجام، و پاسکاری میشود،
و این روسیاهی بشریت، و خجلتِ خداوند در مقابل فرشتگان خداست، که روزی بر خلقت چنین انسانی، به او خرده گرفتند، که تو چه جنایتکار خونریزیی را خلق میکنی؟! انگار فرشتگان خداوند این صحنهها را، پیش از این، و در زمان خلفت این انسان دیده بودند! که چنان بر چنین خلقتی معترض شدند.
جالب است که هر دو نیروی درگیر، در دو طرف این جنایت چند دههاییِ فاش و ظالمانه، غرق در اعتقادات ادیان الهی یهود و اسلامند، یکی مسلمانِ مدافع حرم مسجد الاقصی، و دیگری خواهان احیای مجد و عظمتِ اماکن و سرزمینِ مقدسِ منتسب به انبیای قدیمیترین دین الهی، یعنی یهود، از جمله معبد سلیمان نبی و...؛ و هر دو خود را بر انجام چنین کشتار و ویرانی و جنایتی افسار گسیخته، مُحِق دانسته، و آنرا جاری شدن عدالت، انتقام، حکم الهی و... دانسته، و کردار خود را الهی، مباح، درست، و بلکه واجب، و انجامش را تحقق امر الهی میشمارند.
این دو جبهه که هر دو خود را نمایندگان خدا، و خیزشگرانی به پا خاسته برای ایجاد عدالت در جهان، و رسیدن حق به حقدار و... میدانند، و چرخهایی از کشتار و ویرانی را، هریک به انتقامِ عملی که پیش از این، از سوی دیگری صورت گرفته است، به انجام میرسانند، و چرخهایی بی پایان از جنایت هولناک سدههاست که همچنان ادامه دارد.
این دو ایدئولوژی که در پایههای بنیادینِ اهداف، مانایی، استدلالِ وجودی و...، در دو سوی چنین ماجرای هولناکی، به مقدار زیادی با هم مشابهند، و دنبالکنندگان این منازعهی دور و دراز، و تاریخی، هر یک با کردار، اندیشه و اهداف خود، باعث حیات، و دوام خود و دیگری در سوی مقابل شده، و هر یک مقدمه و عامل بقای دیگریست، و دنیای وابسته به خود را، در چرخهایی از جنایت و انتقام ایدئولوژیک گرفتار، و مانا کردهاند.
آدمیت و دنیا، اگر بخواهد از این وحشیگری، کشتار، ویرانی و جنایت پاک شود، باید آن دو را یکجا به نقد کشیده، تا بشر به این نتیجه برسد که بد، بد است هر چند اگر در جبهه او باشد، تا شاید بشریت به نقطهایی برسد، و روزی را ببیند، که چنین ایدههای خونین و جنایتباری از صفحه تاثیرگذاری و راهبری روزگار ما انسانها، به کناری نهاده شوند، که هر یک گاهی علت، و گاهی معلول وجود، و اعمال همدیگرند، و شرایط جهانی را در این کشاکش تاسفبار و خونین، و ویرانگر نگه داشته، و آنرا حفظ کردهاند.
در دو سوی این داستان غم انگیز، ایده پردازانی همچون سید محمد مهدی میرباقری [1] و... قرار دارند، که نه از کشتارِ پرتعداد از دیگران ابایی دارند، و نه از کشته شدنهای پرشمار و نجومی از خودیهایشان میهراسند، تا آنجا که مدعیاند، حتی کشته شدن نیمی از مردم جهان (نزدیک به چهار میلیارد انسان)، برای دستیابی به این آرمان، و ایدهی دینی نه تنها مجاز، بلکه مباح، و بلکه با ارزش است، و میارزد، [2] او و آنانی که صلح پایدار را، تنها در پس نابودی طرف مقابل، قابل تحقق میبینند، [3] اِلا غیر. همانگونه که طرف مقابل او نیز، این چنین میاندشید [4] و ایده امثال بنیامین نتانیاهو بر نابودی طرف مقابل قرار دارد، و برای پایهریزی آرمان و ایده مقدسِ صهیونیسم، حاضرند خاورمیانه را به قربانگاه تمام مردمانی تبدیل کنند، که مانع، مخالف، و یا دشمنِ تحقق این ایدئولوژیاند. [5]
اینان، دو روی یک سکهی جنایت، کشتار، آوارگی و ویرانیِ زندگیهای بسیاریاند، که آنرا در پس ایده و اندیشه خود تئوریزه کرده، و سفیدشویی نموده و دنبال میکنند [6] ، و بسیاری از این نوع، در تمام مکاتب دینی و سیاسی در شرق و غرب وجود دارند، که دنیا را پهنه «مبارزه و درگیری» و «صف قتال» [7] میخواهند، و غیر آن را «بصیرت سوز» و خلاف ارزشهای الهی دیده، و چنین ایدئولوژی، هر کشتار و ویرانی از ناحیه دوست را مباح، واجب، و جهاد و مبارزهی پرسود و پر از ثواب، دانسته و وقوع آنرا جشن میگیرد و چون، همان از ناحیه دیگری، که «دشمن» تعریف شده، انجام شد، به عزا نشسته، یا خود را عزادار آن نشان میدهند،
و البته به نظر میرسد که در دل خود، آنرا جشن خواهند گرفت، چرا که کشتار و جنایت طرف مقابل، میدان قدرت و فرصت مانور را برای او گسترده، و دستیابی به اهداف را برای آنان آسان و یا زمینه فراهم خواهد کرد، و پاس گُلی از سوی دشمن، برای میدانداری در نوبت حمله را، برایش فراهم نموده، و به تقویت گفتمان و ایده جنگطلبانه و خونین آنان فراهم کرده، و شرایط سلطه این اقلیت را بر جامعه اکثریت خود را، مهیا میکند،
حال آنکه، به واقع هم آنان که در میدان فلسطین تهران و در محافل دیگر، کشتار مردم اسراییل را در هفت اکتبر جشن گرفتند، محکومند، و هم آنانی که در سرزمینهای اشغالی برای کشتار فلسطینیان و... پایکوبی کرده، و بوی خون و باروت و ویرانی، آنان را مست و مدهوش شادی میکند، بد، بد است چه از ناحیه این، و چه از ناحیه آنان.
برای برون رفت از این شرایط جنایتبار، باید روزی این ایده به یک هنجار تبدیل شود، که نادرستی همانگونه که نزد ظالمان، ناپسند است، در نزد مظلومان نیز چنین است، و مظلوم نیز حق خروج از راه درست و انسانی را ندارد، و حتی، مظلومیت نیز مجوز جنایت نمیشود، و مظلوم هم نمیتواند، و نباید که طغیان کند، و دست به جنایت و کشتاری چون ظالمان زند، و مظلوم نیز در مسیری درست، قانونی و بهنجار باید حرکت کند، و کسی نباید چنین موردِ ظلم قرار گرفتهایی را، به واسطه حرکت درستش، ترسو، مرعوب و تسلیم شده به دشمن بنامد، چرا که مظلومیت نیز خِرد و فرزانگی اندیشورزانه نیاز دارد، تا در مدار درستی بماند.
دیروز نخست وزیر اسراییل، که گوی جنایت را از همکار خود در جبهه شرق، یعنی ولادیمیر پوتین (که اوکراین را، به حمام خون برای روسها و اوکراینیها تبدیل کرده است و دیگرانی از این دست)، ربوده است، بعد از حمله به دوحه، در پیامی به این حق اهریمنی خود اشاره کرد که، مخالفان ایده صهیونیسم را در خاک هر کشور دیگری که باشند، مورد حمله قرار خواهد داد.
این یعنی ادامه چرخه جنایت و کشتاری که مثل توپ بازی، بین دو تیم درگیر و بازیگر، در این جنگ، پاس داده میشود، تا نوبت به نوبت، متناسب با توان و پشتیبانی که دریافت میکند، دیگری را مورد حمله قرار داده، و از او کشتار کنند، این یعنی هرج و مرج که دنیای ایدال چنین نگاهی است، تا در بی قانونی، هر عملی را انجام دهند، و هیچ مانعی مقابل کردار ناشایست خود نبیند.
یک فلسطینی در حال حمل جسد دو کودک کشته شده در غزه توسط اسراییل
نگاشته شده در شاهرود - پنج شنبه 21 شهریور 1404 برابر با 12 سپتامبر 2025
[1] - سیّد محمّدمهدی میرباقری شاهرودی، زادهٔ ۱۳۴۰ قم، فقیه شیعهٔ ایرانی است که ریاست فرهنگستان علوم اسلامی قم و نمایندگی استان سمنان در مجلس خبرگان رهبری را بهعهده دارد. او از استادان درس خارج فقه نیز بهشمار میرود.
[2] - ۲۸-مهرماه-۱۴۰۳محمد مهدی میرباقری: «برای رسیدن به مقصد قرب الهی حتی اگر نصف مردم جهان کشته شوند، میارزد؛ لذا کشته شدن ۴۲ هزار نفر از مردم غزه در قبال آن مقصد بزرگ اهمیت ندارد، البته کشته شدن شکست نیست؛ بلکه احدی الحسنیین است و در هر حال، پیروزی است. به ویژه آنکه کسانی که کشته شوند، نمیمیرند؛ بلکه زندهاند.»
[3] - محمد مهدی میرباقری: «ما قائل به صلح هستیم ولی صلح پایدار که بعد از یک جنگ و جهاد پایدار است و تا این جهاد پایدار را پشت سر نگذارید و جبهه باطل را حذف نکنید، صلح پایدار در عالم برقرار نمیشود.» و «ساده لوحی و سطحینگری است که بگوییم ما هم طرفدار صلحیم، باید فتنه را جمع کنید تا صلح واقع بشود. باید از یک جنگ طولانی عبور کنیم و اصلاً جای کوتاه آمدن نیست»
[4] - نتانیاهو در ۲۰ شهریور ۱۴۰۴ تهدید کرد: «هیچ کشور فلسطینی وجود نخواهد داشت. ما گفتیم که هیچ کشور فلسطینی وجود نخواهد داشت و بر این موضوع تأکید میکنیم. این مکان متعلق به ماست.»
[5] - ۱۹ شهريور ۱۴۰۴- نتانیاهو در پیام ویژهای گفت: «فردا یازدهم سپتامبر است. ما یازدهم سپتامبر را به یاد میآوریم. در آن روز، تروریستهای اسلامگرا بدترین وحشیگری را در خاک آمریکا، از زمان تأسیس ایالات متحده، مرتکب شدند. ما نیز یازدهم سپتامبر خود را داریم. ما هفتم اکتبر را به یاد میآوریم. در آن روز، تروریستهای اسلامگرا بدترین وحشیگری علیه مردم یهود را از زمان هولوکاست مرتکب شدند. آمریکا پس از یازدهم سپتامبر چه کرد؟ وعده داد تروریستهایی را که این جنایت هولناک را انجام دادند، هر کجا که باشند، شکار کند. و همچنین دو هفته بعد در شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامهای گذراند که در آن تأکید شد دولتها نمیتوانند به تروریستها پناه دهند. دیروز ما نیز در همین مسیر عمل کردیم. ما به سراغ طراحان تروریستی رفتیم که قتلعام هفتم اکتبر را مرتکب شدند. و این کار را در قطر انجام دادیم؛ کشوری که به تروریستها پناه میدهد، آنان را در خود جای میدهد، برای حماس پول فراهم میکند، به سرکردگان تروریستش ویلاهای مجلل میدهد، همه چیز در اختیارشان میگذارد. بنابراین دقیقاً همان کاری را کردیم که آمریکا هنگام تعقیب تروریستهای القاعده در افغانستان و هنگام کشتن اسامه بن لادن در پاکستان انجام داد. اکنون کشورهای مختلف جهان اسرائیل را محکوم میکنند. آنان باید از خود شرم کنند. وقتی آمریکا اسامه بن لادن را از میان برداشت، این کشورها چه کردند؟ آیا گفتند: «آه، چه کار وحشتناکی در حق افغانستان یا پاکستان انجام شد؟» نه! آنان ستایش کردند. آنان اسرائیل را که بر همان اصول ایستاده و آنها را اجرا کرده است، ستایش کنند. من به قطر و همه کشورهایی که به تروریستها پناه میدهند میگویم: یا آنان را اخراج کنید یا به دست عدالت بسپارید. زیرا اگر چنین نکنید، ما خواهیم کرد»
[6] - شیخ لطفالله دژکام امام جمعۀ شیراز گفته است: "هرچند دوران غیبت با آزمونهای دشوار همراه است، اما هرچه این شرایط سختتر شود، نوید نزدیکی ظهور را میدهد." که این همان تفکر انجمن حجتیه است که هر چه ظلم و جنایت و کشتار و... افزایش یابد، احتمال ظهور امام زمان افزایش مییابد.
[7] - میرباقری: «از دل این قرائت از اسلام و...که صف قتال در نمیآید! از دل آن مبارزه و درگیری بیرون نمیآید!» منبع ویکی پدیا
