خالقا! این دنیا پادگان است

بارخدایا!

با مهر و حکمتی که در تو سراغ دارم،

در تعجبم که چگونه دلت آمد که این انسانِ مظلوم و بی دفاع را محکوم به چنین زندگیی کنی؟!

زندگی که نیست، سراسر نکبت است و خفت و خواری،

همواره باید شاهد کجی های عریان بود،

جنگلی که باید ظلم کرد، تا مظلوم نشوی،

باید زد، تا نخوری،

باید درید تا دریده نشوی،

و برای جماعت خارج از صنف درندگان نیز کوچه ایست بن بست،

که در آستانه اش درندگان مستِ از توفیق، قربانیان شان را به سخره گرفته اند.

جنگلی از حمله و دریدن ها، و غرش شیران درنده و کفتاران به یغما برنده،

جایی که کرامت و عزت انسانی به هیچ انگاشته می شود و بی معنی است

مهربانا!

انسان غرق در چنین هنگامه ی درد و رنجی،

چرا باید حتی اجازه پایان خودخواسته و پیش از موعد به زندگی خود نیز نداشته باشد؟!

این چه سری است که اشرف مخلوقات خود را در چنین رنج دهشتناکی آفریدی؟!

 و از آن سو حتی اجازه خروج پیش از موعد و خودخواسته از چنین معرکه ایی را هم نمی دهی؟!

آری در این جنگل ظلم و رنج، مرگ نعمتی است عالی، که خلاصی از این تنگنا را به ارمغان می آورد

حکیما!

اما چرا موعدش را خود به دست گرفتی و به اراده خود موکول نمودید؟!

چرا رمیدگان از این دشت جنونِ ظلم و غارت را، هم رها کرده ایی، و هم اجازه خروج نمی دهی؟!

در تو مانده ام ای خالق یکتا!

 که این چه سودایی است که با انسان می کنی؟!

انسان مجبور به آمدن، و مجبور به ماندن

خالقا! این دنیا پادگان است؟!!

You have no rights to post comments

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.