اینجا خورشیدی مدام، سخت و لاینقطع می تابد

اینجا خورشیدی مُدام، سخت و لایَنقطع می تابد، نه زمستان می شناسد و نه تابستان، نه بهار، بهاری می کند و نه پاییز، نقش پاییزی دارد. در ذیل نور مداومش خرداد را با شهریور، آذر را با اسفند تفاوتی نیست. غروبی هم ندارد! در حالی که چشمانم از نورش، پوستم از گرما و تابشِ مدامش مجروح و آزرده؛ محصولات و زمین از تداوم تابش و گرمایش خشک شده است.

اینجا اگر بادهای موسمی جنوبشرق، و یا ابرهای باران آور شمالغرب هم با همه ی توان بیایند، چندان از گرما و نورش نمی کاهند، نه وزش بادهای مشرقی، باران زاست و نه حملات ابرهای مغربی، تغییری و طراوتی حاصل می کنند.
خورشیدیست، بلند اختر، که سایه سنگین خود را مستدام ساخته، ابرها را عقیم می کند، بادها را از زایش انداخته، و مجبور به عبور می کند، تا نبارند و زمین و زمینیان ناامید از هر تغییری در وضع خود، زانو به اطاعت محضِ آسمانیان زنند، او به هر قیمتی زمین و زمینیان را مطیع و چشم به دستِ آسمانیان می خواهد. حال آنکه آسمانیان به گاه خلقت امر به سجده بر این موجود (برغم آنان فسادگر) شدند، و متمردین رانده از درگاه؛ اما اینجا بعکس، این زمینیِ مَسجود آسمانیان را زانو زده در برابر بالانشینان می خواهند.
اینجا حتی شب با تاریکی ذاتیش نیز خَم به ابروی این خورشید نمی آورد و نمی تواند آرامشی برای ساکنان خود به ارمغان آورد، و همچنان که شهریار سخن ایران زمین (ره) فرمود" گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان، با همان نَخوَت که دارد آسمانی می کند."
دلم برای ظهور طبیعی و متفاوت چهار فصل، و کارکرد واقعی شب و روز تنگ شده است؛ از این یکنواختی تابش و نور خیره کننده ی لاینقطع اش خسته شده ام، دیگر نمی خواهم به این آسمان نگاهی بیندازم، که هر بار به امید تغییری بدان نگریستم چیزی جز آزردن چشمانم حاصلی نداشت، محیط تابش مداوم و بی تعطیلی این خورشید چشمانم را بسته و گاه بینایی ام را تعطیل کرده است، و شاید او هم همین را می خواهد.
می خواهم وقتی به آسمان می نگرم گاهی آن را تاریک و مملو از ستاره و با ماه ببینم؛ گاهی ابری و یا نیمه ابری باشد، گاهی صاف و آبی، گاهی مملو از باد و خاک، و گاهی تنها خورشید را در پهنه آن مشاهده کنم و... وهر چیز جای خود را داشته باشد، بهار، بهاری کند و طراوت و گل آورد، تابستان گرما، تابش و تیزی خود را به اوج رساند، پاییز چوبِ خزان به همه چیز زند، و زمستان هم در نبود چنین خورشیدی موثر، سرمای استخوان سوزش را به اوج رساند.
از این تابش های مدام و یکنواخت خسته ام؛ دیگر نمی خواهم هر بار که رو به آسمان شدم تو را ببینم، از دیدن و شنیدن دایم تو خسته و بیزارم، که بهشتِ لایتغیر و یکنواخت هم کسالت بار خواهد بود.

 

+ نوشته شده در یکشنبه یازدهم مرداد ۱۳۹۴ ساعت 10:13 شماره پست: 815  

You have no rights to post comments

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.