روایت رضا نجاري، 40 روز پس از فراق همنوردمان یحیی انصاري
یحیی، من دارم میرم کمک بیارم، مواظب خودت باش!

آن روز لعنتی 5 دي، مثل خیلی جمع ها شروع شد، اما در میانه روز، یکباره هوا دیوانه شد. سرما و
بوران، خورشید را بلعیده بود؛ توفان یالها و قلهها را میسائید. گردباد برف هر چیز و هر کس را در آن
بالا، لوله میکرد، تا در پایان روز، چندین کوهنورد را که صبح، محکم و استوار به سوي قلهها میرفتند،
نقش زمین کند؛ منجمد و برفاندود!
یحیی و من، زود راه افتاده بودیم که زود هم برگردیم. این هفته نخواستیم به قلهاي سنگین برویم، نه به قلعه
دختر- که برنامه رسمی باشگاه بود- و نه به توچال که برنامه یکروزه نسبتاً سنگینی به حساب میآید. ساعت پنج
صبح که یحیی آمد دنبالم، به این قصد رفتیم که براي ناهار به خانه برگردیم.
مقصد ما کلکچال بود؛ همان قله آشنا و برنامه یکروزه نسبتاً سبکی که بارها آن را صعود کرده بودیم. پنج و نیم
صبح با کفش و پوشاك و تجهیزات زمستانی، از پارك جمشیدیه راه افتادیم، شیب مناسب مسیر را تا اردوگاه،
یکضرب پیمودیم. صبحانه را ساده برگزار کردیم که زودتر به قله برسیم و ظهر به سوي خانه سرازیر شویم.
هوا سرد بود که انتظارش را داشتیم. روي قله اول کلکچال که رسیدیم، هوا بدجوري سرد شد. چند متر که به
سوي قله اصلی رفتیم، هوا داشت سردتر می شد. تا قله راه زیادي نبود، تندتر رفتیم و رسیدیم و زود برگشتیم.
یکباره هوا منقلب شد؛ دیوانه شد.
بین قله دوم و اول کلکچال، دري از درهاي جهنم گشوده شده بود. پیش از این، زمستان سبلان، سرماي قله
دماوند، برف و بوران چله زمستان علمکوه را دیده بودم، اما این چیز دیگري بود. بیشک چیزي دیگر! جهنم دهان
باز کرده بود، جهنم سرد، جهنم سفید!
باد هرچه نیرو داشت، یکجا جمع کرده و به مصاف ما آمده بود. گردباد سفید ما را میپیچاند؛ میخماند؛ میکوباند؛
زمینمان میزد؛ سیلی میزد و تا به خود بیائیم، کلی یخ به صورتمان چسبانده بود.

هر بار یخ و برف را از سر و رویمان پاك میکردیم، اما باز قندیل میبست، کسانی که میخواستند، عینک توفان
یا لباسی از کولهپشتی درآورند، باد مهلتشان نمیداد. تقلاي بیشتر، یعنی گذاشتن سر انگشتان در برابر شلاق باد
بیامان و سرمازدگی پس از آن.
افتان و خیزان راه برگشت را در پیش گرفتیم؛ راهی را که صد بار رفته بودیم، حالا گم میکردیم، جایی دیده
نمیشد و اگر روي نقاب برفی میرفتیم هم نمیفهمیدیم. چسبیده به هم، حرکت میکردیم، به یکدیگر کوبیده
میشدیم، باد با هر قدم که بلند میکردیم، زمینمان میزد. گردباد، سوتزنان چون مار به دست و پایمان میپیچید،
سرما به تنمان نیش میزد و تا مغز استخوان را میسوزاند.
باد نعره میزد و زوزه صد گرگ و خرناس خشمگین در سرم میپیچید، چنگالی سرد، ردّي از یخ روي سر و صورتم
میگذاشت. ترس به جانم افتاده بود.
باد تنوره میکشید، یکی را بلند میکرد، یکی را زمین میزد. من و یحیی همدیگر را بغل کردیم که سنگینتر
باشیم و محکمتر بایستیم، مثل دو قالب یخ، چسبیده به هم. گرمایی نداشتیم که به یکدیگر بدهیم، جز نفسی که
آن هم رو به راه نبود. حس کردم یحیی، آن آدم نیم ساعت پیش نیست. حالتی غیر از سرد شدن و خسته شدن
داشت، تکلم او کند شده بود، خیلی کند. گیج و منگ بود، دست و پاهاش سنگین شده بود و به فرمان او نبود.
آثار هیپوترمی به سرعت در او نمایان شده بود. توان راه رفتن نداشت، اما مگر میشد در آن هوا با آن اوضاع، آنجا
درنگ کنیم؟!
من هم حال و روز بهتري نداشتم، اما آنقدر بود که بدانم، هر طور شده باید برویم پایین. باید یحیی را میبردم
پایین.
اما توان کشیدن و کول کردن او را نداشتم. از هیکلهاي خمیدهاي که گاه از کنارم میگذشتند کمک میخواستم،
اما صدایم را باد میربود و آنها نمیشنیدند. هر چند آنها هم بیشک حال و روز خوبی نداشتند، کاش بچههاي
باشگاه اینجا بودند، کاش با بچهها رفته بودیم قلعه دختر، همان برنامه باشگاه. اقلاً همه با هم بودیم، همدیگر را
حمایت میکردیم! بدنم دارد سرد میشود. داخل لباسهایم پر از برف و یخ است. با این همه بادگیر و لباس و
پوشش، چطور این همه برف تا روي شکمم رفته است؟ این را دیگر باید از این باد دیوانه عربدهجو پرسید.
به خود میآیم، آره اگر هم باشگاهیها بودند، کمک میکردند، حالا که نیستند، من باید به جاي همه آنها تلاش
کنم، مثل جان گرفتن در بازيهاي کامپیوتري جان گرفتم. پاشو یحیی! واکنش او به فریاد بلند من، تنها باز کردن
پلکی بود که سنگین شده بود.
کشانکشان، افتان و خیزان، آهکشان، شیبها را آمدیم تا برسیم به گردنه کلکچال، که نرسیدیم. تا اولین یال
بالاي گردنه آمدیم و دیگر، توان نبود. راهی را که حداکثر نیم ساعته باید میآمدیم، 5/1 ساعتی طول کشیده بود.
باد لحظاتی آرامتر شد، کنار یحیی نشستم، به هر مصیبتی بود، کوله را باز کردم. موبایل را روشن کردم. اما دریغ
از یک خط آنتن! دستم را در کوله چرخاندم، بطريهاي آب یخ بسته بود، فلاسک چایی را باز کردم، آب ولرم آن،
گواراترین چیزي بود که میتوانستم به یحیی بدهم. چند جرعه به او نوشاندم.
لرز گرفته بودم. یحیی نمیلرزید، آیا او سردش نبود؟ یا حساش نبود که بلرزد، یا انرژي لرزیدن نداشت؟
کوهنوردي با بادگیر قرمز، خمیده و سرمازده، لنگلنگان از کنارمان گذشت، حال و روز من و یحیی را دید، به او
گفتم، پایینتر یا توي پناهگاه اگر کسی را دیدي یا بچههاي امداد را، بگو بیایند کمک کنند... اشارهاي به موافقت
کرد و رفت.
یحیی، یادته از سبلان که برگشتیم، رفتیم آب گرم؟ چه حالی داد!
تکان خوردن بادگیري زردرنگ در مه یخزده بالادست، امید رسیدن کوهنوردان دیگري را میداد و شاید کمکی
که یحیی را با خود ببریم.
آهسته از میان مه یخ زده میآمد و آهسته از کنار ما میگذشت. وقتی بلند بلند گفتم "پایین اگر کسی را دیدي،
بگو بیایند به من کمک کنند"، تنها از چرخیدن سرش گمان بردم صدایم را شنیده باشد.
لحظات میگذرند و اضطراب میآید. سرما استخوان میترکاند. ماندن و نشستن، بدن را کرخت و خشک میکند.
میدانم که ماندن یعنی مردن.
یحیی پاشو! این آخرین حد صداي من بود، اما این بار پلک یحیی را هم باز نکرد. صورتم را نزدیک دهانش بردم؛
نفس میکشید؛ نفسی به راحتی کشیدم.
سرما، بهکندي درون رگهایم میخزید، انگشتانم به کلی بیحس شده بودند، سرمازدگی، چیزي بود که باید انتظار
میکشیدم.
مرور خاطرات دوران نوجوانی و جوانی در میانه و تهران با یحیی، مرور خاطرات سالهاي سال، همکاري و نقاشی
ساختمان و سالها کوهپیمایی و سفر و دیدارهاي خانوادگی، به سرعت چون فیلم سینمایی با دور تند، از ذهنم
میگذشت. مغزم هنوز به کرختی انگشتانم نشده بود. آیا یحیی هم همین وضعیت را داشت؟ میدانم که او دارد به
خانوادهاش فکر میکند. به همسرش، به دخترش و ... پس از این همه سال، مثل ارتباط بلوتوث، ذهن همدیگر را
میخوانیم. احتیاجی به سخن نیست. اما این ارتباط ذهنی، بیکلام و نشستن بیحرکت، عاقبتی جز یخ زدن ندارد.
من هم مثل یحیی داشتم مستأصل میشدم. دیگر کسی نمیآید، ماندن هم هیچ گرهی نمیگشاید، موبایل هم
که کار نمیکند، باید بروم پایینتر، جایی که بتوانم تلفن بزنم، کسی را پیدا کنم و کمک بیاورم.
یحیی، من دارم میرم کمک بیارم. مواظب خودت باش. تو میتونی! نفس بکش!
پاي رفتن ندارم. آیا این درستترین تصمیم است؟ برمیگردم به سوي یحیی واقعاً شاید این آخرین دیدار ما باشد؟!
چه وحشتناك است چنین فکري! نزدیک صورتش میشوم. نفس دارد. خدا رو شکر. یحیی نترس! یحیی بمان؛
خوبه، همینطور نفس بکش!
نمیدانم با آن تن کرختشده و پاهاي خسته، چگونه و تا کجا پایین آمدم که جوانی کوهنورد را به وضع خودم،
کنار همنورد جانباختهاش دیدم. پایینتر، آن کوهنورد قرمزپوش را و سپس آن صاحب بادگیر زرد را بیحرکت،
آرمیده در برف دیدم. پیکهاي من هیچکدام تا قرارگاه کلکچال هم نرسیده بودند!
پاهایم سست و سستتر میشد. مگر من از اینها توانمندترم؟!
کمی پایینتر، یک خط آنتن روي صفحه موبایل ظاهر شد. راستش نمیتوانم بگویم خوشحال شدم. میخواستم،
چه بگویم؟!
شماره علی نصیري را گرفتم. الو، علی! میدونی چی شده، که او گفت بچههاي گروه را بهمن زده!
کاش من زیر بهمن رفته بودم و این صحنهها را نمیدیدم و این خبر را نمیشنیدم. هر طور بود گفتم که یحیی
آن بالاست، با حال بد، علی گفت زود خودت را به پناهگاه برسان! به سعید میرجلالی هم زنگ زدم. او هم همین
طور گفت؛ تا بچهها بیایند و تا نیروي امداد را خبر کنیم، برو در قرارگاه کلکچال بمان. به همسرم هم زنگ زدم و
با همه سختی، خبر را به او دادم. مستأصلتر از همیشه، میخواستم به آنها روحیه هم بدهم! چه تلاش عبثی.
خانواده یحیی که نگران شده بودند، به من زنگ زدند. اما توان پاسخ دادن نداشتم. باز هم و باز هم صداي زنگ ها
چهارستون بدنم را می لرزاند، انگشت شستم بالاي دکمه سبز گوشی خشک می شد و آن را لمس نمی کرد.
سختترین گامهاي این صعود، همین فرود به سوي قرارگاه بود. بارها درنگ کردم که برگردم، اما با کدام توان؟ و
اگر به یحیی میرسیدم، در وضعیتی بدتر از دو ساعت قبل، چه میتوانستم بکنم؟!
با جان کندن، پلههاي پناهگاه را بالا رفتم و تن لشم را انداختم نزدیک بخاري تا یخم باز شود. بر من حرام باد این
گرما، یحیی حتما حالا دارد سرد میشود!
بچه ها آمدند کمک، ولی دریغ که پیکر بیجان یحیی را بازگرداندند.
مهدي فرید افشار اولین کسی بود که بالاي سر یحیی رسید. پیغام داد:
«باد برفها را ریخته روش، ولی پاشنههاي کفش بوريیل سبزرنگ او را شناختم. خودشه، آقا یحیی انصاري،
...
خیلی سخت بود، مشکلترین زیپ دنیا رو با بدبختی بستیم.
... برام کار مشکلی بود.
...کارگاه زدم و کیسه را 40 متري فرود دادم.
دفعه اول بود با آقا یحیی فرود تمرین میکردیم!
...
پاي هلیکوپتر، تحویل دادمش به بچههاي هلال احمر.
خانم ندا دادوند، از خاطره صعود قله آق داغ و بزقوش میگفت که بعد از صعود در منزل پدري یحیی در روستاي
ایشلق، در آن ایوان باصفا، او و همسرش چه مهربانانه از تیم ما پذیرایی کردند؛ "قیافه مهربون و لب پرخنده آقاي
انصاري و همسرش که در آن خونه و باغ میزبان ما بودن، از جلو چشمم کنار نمیره. ... مطمئنم که خداوند حالا
میزبان ما، آقاي انصاري را، به باغی زیباتر به میهمانی فرشتهها برده.»
هوتن نگهبان از لطف آقا یحیی براي رنگآمیزي جانپناه توچال و ساختمان باشگاه میگوید و حال خوش او در
برنامه صعود 30 قله در منطقه علمکوه و بغضآلود مینالد: «یادمه صعود زمستانی قلهریزان که هوا خراب شد،
برگشتیم پایین. کاش این بار هم با خراب شدن هوا، زود برمیگشتی.»
مرتضی جهانگیري بود که گفت:«نمیگم که در نبودنت دیگه به کوه نمیریم، اتفاقاً میریم که یاد خوبیهاي تو
بیافتیم.»
حالا گزگز کردن انگشتانم، هر بار آن صحنه وداع با یحیی را برایم تداعی میکند و هر روز صد بار حسرت از دست
دادن این دوست بیبدیل، به دلم چنگ میزند! چه دوستی را از دست دادم؟!

این عکس را از صفحه یکی از آن کوهنوردانی برداشته‌ام که روز جمعه در بهمنِ ارتفاعات تهران درگذشته‌اند. نامش اشکان است. هم سن و سال من.
دکترای شهرسازی داشته و استاد هنرهای زیبای دانشگاه تهران بوده. پر از زندگی، پر از تماشا.صفحه‌اش مملو از عکس‌های کوهستان است. از صعودهای سخت به قله‌های بلند و پربرف. حتی عکس صفحه رسمی هیات علمی‌اش در دانشگاه تهران با لباس کوهنوردی است. معاشقه‌ای تمام عیار با طبیعت.یک جا نوشته‌ است: "می‌دانم اطرافم پر از تاریکی است اما من پر از امیدم. به کودکم، به همسرم، به دانشجوهایم. دل تان را فراموش نکنید. دل تان پر از نور باشد. زیاد که باشید دنیای تان پر از نور می‌شود." مرگ همیشه و همه‌جا با ماست. همین حالا، در همین لحظاتی که این نوشته‌ها را می‌خوانید، آدم‌های بسیاری در خانه‌های شان، در تخت‌های بیمارستان، در جاده و پشت میزکار می‌میرند. هایدگر گفته بود انسان موجودی است معطوفِ به مرگ. آمده است که برود.گریزی ندارد؛ مرگ مثل سایه‌ای به دنبال اوست.روحت شاد آقای اشکان که دلت پر از نور بود.
آدم این جوری بمیرد قشنگ‌تر است.
در دامن چیزی یا کسی که این قدر عاشقانه دوستش داشته است.
کاوه راد @chelsalegi

بالاخره چیزی که عوض داره گلایه نداره؟! هفته گذشته که همه کوهنوردان غافلگیر شدند، و آن فاجعه عظیم اتفاق افتاد، ولی مسئولین امر این هفته جبران کردند و در بهترین آب و هوا، کوه و تاسیسات آن را تعطیل کردند؟ تا تلافی هفته قبل در بیاد! انگار قضایش را به جا آوردند، امروز اونایی که نرفتند غبطه خواهند خود از این هوای عالی برای کوهنوردی،

گرچه سویسسی ها و اروپایی عقیده متفاوت وارند کوهنوردی گروهی نمی پسندند شاید به علت اعتماد کاذبی که گروهی پیش می اورد نمی پسندند ولی انفرادی مجبور هستی تمام خطارات پیش بینی کند البته در ایران رسم شده است ورزش صبحگاهی بخواهند بروند ایلی بروند خو شگذرانی و خوش گذراندن گروهی می پسندند ولی در کمک و یاری انفرادی هستند
حتی در روزمره زندگی حداقل رعایت نمی کنند خیلی راحت می گویند حواسمان نبود
متوجه نشدیم
ندیدیم
نشنیدیم
خااصه ایکاش اعتقاد ورفتار مان کمی خالص بود

زنده یاد اسماعیل جلیله وند کوهنورد ملاردی ۹۹٫۱۰٫۰۵ جمعه سیاه بر اثر سقوط بهمن در ارتفاعات کلکچال جان شیرین خود را از دست داد ، او که در کارنامه خود صعودهایی به قلل دماوند ، سبلان ، تفتان و .... دارد ، در مرداد نود و پنج کوهنورد شایسته اعزامی از شهرستان ملارد موفق شد بعد از تلاشی بیست و یک روزه ، قله کورژنفسکا یا از مجموعه قلل ۵ گانه پامیر را صعود نماید . گفتنی است ، قله کورژنفسکایا با ارتفاع 7105 متر سومین قله مرتفع در میان سلسله جبال آکادمیاناک (پامیر) در تاجیکستان واقع است.


رئیس امداد و نجات فدراسیون کوهنوردی از پیدا شدن پیکر بی‌جان دکتر سیدمصطفی فاطمی در ارتفاعات آهار تهران خبر داد.
دیروز در منطقه قلعه‌دختر آهار شاهد ریزش بهمن و گرفتارشدن یکی از کوهنوردان زیر بهمن بودیم. این کوهنورد دکتر سیدمصطفی فاطمی، عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی و از سردبیران قدیم ایسنا بود که گرفتار بهمن شد و جان خود را از دست داد.
سیدمصطفی فاطمی، دندانپزشک و متخصص پروتزهای دندانی بود. او در اوایل دهه ۸۰ شمسی سردبیر ایسنا بود و در سال‌های اخیر با عضویت در باشگاه کوهنوردی تهران صعودهای زیادی انجام داده بود. او همچنین مدتی رئیس جهاددانشگاهی علوم پزشکی تهران بود.
اسمش در چهاردهمین ردیف کوهنوردانی قرار داشت که بتازگی موفق به گذراندن دوره‌ی مربیگری کوهپیمایی شده بودند. دکتر سید مصطفی فاطمی از آن دست کوهنوردان بااراده و خوش‌ذوقی بود که همواره در اوج قرار داشت، اما افسوس که در جمعه‌ی سیاه کوهنوردان، بهمن او را به درون خود بلعید و دست أجل او را به ابدیت پیوند داد.
خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ضایعه‌ی درگذشت این مرد فداکار، پدر مهربان و همکار عزیز را به خانواده‌ی آن مرحوم و جامعه‌ی دندانپزشکی ایران، کوهنوردان و سایر دوستان و آشنایان وی تسلیت می‌گوید.
به گزارش ایسنا، حداقل حدود هفت نفر دیگر در حوادث جوی و بوران روز جمعه در ارتفاعات تهران درگذشته‌اند که بیشتر این افراد در توچال و کلکچال با گرفتار شدن زیر بهمن فوت کرده‌اند.


12 پیکر قربانی سقوط بهمن در کلک چال
1. محمد محمدی فرزند حسین
2. هادی بهادری
3. یحیی انصاری فرزند جواد
4. اشکان رضوایی نراقی فرزند بهروز
5. کوروش کاشفیان فرزند احمد
6. اصغر کنعانی فرزند احمد
7. امیرهوشنگ سرآبادی
8. علیرضا قاضی زاهدی
9. افسل ثابت قدم فرزند پرویز متولد 69
10. مهدی ثابت قدم فرزند تراب متولد 74
11. اسماعیل جلیله‌وند
12. سید مصطفی فاطمی شغل دندانپرشک