تو ای خزان بهار عمر بی ثمرم
  •  

07 آبان 1397
Author :  
بعضی مواقع در زندگی، موقعیت ها آنقدر تکرار می شوند تا تو درست را فرا بگیری

سپید فام روی تو

شعله کجاست جوششی نیست آتشم را              رفت آتشم به باد زمانه، اما باز بی قرار‎

عمری گذشت و به پایان رسید، ماندن ما            اما هنوز در پی لیلی و یافتن می، بی قرار‎

سوختم در آتش عشقی که سوخت جان مرا         هنوز ننوشیده ز جام می سرخ، بی قرار‎

ای صبح دل انگیز دل کندم بیا                             که ز بهر دل کندن شده ام کنون بی قرار‎

ای هستی شیرین من ای سیمین تن، دل من    کجاست قند شکرینت که شده ام، بی قرار‎

جام جام پر کنم از لبم می سرخ فام خود             که من هم به نوشیدنش شده ام بی قرار‎

لب که گذاشتم به لب جام تو ای جام دار من       جام و، می و، جامعه، همه سوخت در قرار‎

شد روزگار من سپید فام ز روی تو                   من کشته ها دیدم از این عشق، باز بی قرار‎

عاقل شو و عقل را تو کن دیوانه                            که عقل هم به پای عشق شد بی قرار‎

ای باخته سر و جان خویش به پای جام         شو بی قرار صبح، که صبح نیز برای تو، بی قرار‎

ای سرو سرنگون من ای روح من بیا                         من سروها به پای افکنده ام و بی قرار

میا که صبح دل انگیز تو شود خراب                          از پاره های جگر خون خضاب و بی قرار

6 آبان 1397

 

تو ای خزان بهار عمر بی ثمرم

ز غمِ زمانه چنان فتاده ام ز پا               که ایستادنم دگر نمی تواند یاد

ز سپیدی سحر و نوای صبحگاهی       دگرم نمانده صفای باطنی به یاد

خشک چوبی شدم ز باد پاییزی     دگرم بهار و صبح ترقی نیست به یاد

تو ای ساقی دلنواز خاص دلم             دلی نبود که هدیه کنم تو را بیاد

نواز تو دلم را به دردی جانکن                که این دل غمدیده را نباشد یاد

تو ای خزان بهار عمر بی ثمرم        مرا به کدام می، نواختی تا کنم یاد

شبم به غریبی گذشت، این غربت       صفا نکرد از می نابی، تا کند یاد

بزن به چوب دلت که عمرم را چند             روا نباشد که بگذرد چون باد

5 آبان 1397

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
1989 Views
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.