هنگامی که جناب شیخ عباس قمی "مفاتیح الجنان" را می نوشت، نمی دانست که روزگاری خواهد آمد که اعمال جدیدی برای مناسبت ها هم ابداع خواهد شد، ورنه در توسعه اعمال این مفاتیح هم ثوابی چند می گمارد، تا شیخ عباس های عصرهای آتی نیز بتوانند اعمال جدیدی را به مناسبت ها اضافه کنند، و دایره اعمال مستحبی جدید را گسترش دهند،

همان کاری که برای مناسبت های تولد حضرت علی و حضرت زهرا،  اینبار به وسیله دست اندرکاران سریال "پدر" در شبکه دو سیما طرح و ترویج می شود، و شخصیت های این سریال، در قسمتی که در تاریخ 24 مرداد 1397 ساعت 35/21 پخش شد به بینندگان خود توصیه کرد، که روز تولد حضرت زهرا (س) مردها برای سلامتی خانم شان روزه بگیرند، و در زاد روز حضرت علی (ع) هم خانم ها برای سلامتی آقایان خود روزه بگیرند.

اما تا آنجا که من اطلاع دارم چنین فرهنگی را می توان در بین خانم های هندو در هندوستان جست، و این رسم و سنت ریشه در فرهنگ مذهب اساطیری هندویی دارد، که بدین وسیله در حال ورود به فرهنگ شیعه و اسلام است و با باب شدندش نویسندگان ورژن های جدید "مفاتیح الجنان" نیز می توانند بنویسند "منقول است که در این روز مومنین روزه دارند و ثوابش را به سلامتی همسر خود تقدیم کنند" و بدین وسیله کم کم این نیز به اعمال این مناسبت ها، اضافه خواهد شد.

اما حکایت روزداری هندوها :

"هندویسم به واسطه دورهای مختلف روزه داری شناخته و شهرت دارد، معمول ترین دوره اکاداشی (Ekadashi) است که حداکثر دو بار در هر ماه و در یازدهمین روز طلوع و غروب ماه انجام می شود. روز اول ماه نیز به احترام جناب شیوا روزه داری می شود. در طول ماه های جولای و اگوست نیز تعداد زیادی از هندوها با رجوع به فرهنگ گیاه خواری روزه خاص خود را دارند، و در شنبه و یک شنبه نیز تا غروب این روزه را نگه می دارند. تعداد زیادی از خانم های هندو نیز دوشنبه ها را روزه می گیرند تا همسر خوبی داشته باشند. مثل بقیه ادیان روزه داری در هندویسم رواج دارد، اما در هندویسم روزه داری اجباری نیست، بلکه یک عمل اخلاقی و معنویست تا به خلوص جسم و ذهن خود رسید و نظر و رحمت و آرامش خداوندی را به خود جلب کرد. روش ها، اشکال و میزان تبعیت از روزه داری که هندوها بدان مبادرت می نمایند، متفاوت، و این بستگی به شخصیت، خانواده و جامعه ایی دارد که فرد در آن قرار دارد."

 اما روزه داری خانم ها هندو برای سلامتی همسران شان :

"یک بار در سال میلیون ها خانم در هند، بی صبرانه منتظر ماه می شوند، تا طلوع کند. آنها همچون عروس ها لباس می پوشند و به آسمان خیره می شوند تا نشانه ایی از ماه در آسمان بیابند و با دیدنش بتوانند روزه خود را افطار کنند، روزه ایی که برای سلامتی همسرشان گرفته اند.

آنیتا دیو (Anita Devi) خانمی اهل روتک (Rohtak) در ایالت هاریانا است که با روزه داری کاروا چاوت (Karwa Chauth) را گرامی می دارد و از خوردن و نوشیدن، تا دیدن ماه خودداری می کند و به عبادت و نیایش مشغول است تا برای همسرش خوشی، سلامتی، سعادت بخواهد. او می گوید: "اکنون سیزده سال است که بدین عمل مبادرت می کنم، مادرم هم همین کار را می کرد و وقتی من ازدواج کردم من هم شروع به انجامش کردم. دخترم هم در چنین روزی، اگر ازدواج کند روزه خواهد بود. و این راهی است که شما احترام و عشق خود را به همسرتان نشان دهید. من هرگز در این سیزده سال تصورش را هم نکردم که در این ایام روزه دار نباشم."

کاروا چاوت در چهارمین روز از ماه کامل، میان ماه های اکتبر و نوامبر هر سال در شمال هند روزه داری می شود. که امسال در این مناسبت در تاریخ یازده اکتبر قرار داشت. این روزه داری از اساسی ترین ها در بزرگداشت و تقدس ازدواج در این منطقه است که به انجام می رسد و ریشه آن در سنن تاریخی و افسانه ایی هندوست که خانم های جوان بر حسب سنت باید بعد از ازدواج خانه خود را ترک با خانواده همسرشان زندگی می کردند. که این سنت به استحکام و تقدس روابط این خانم ها، و خانم های خانواده داماد تاکید دارد، و روزه داری و عبادت برای همسر در طول زمان به این مراسم افزوده و اکنون به اصلی ترین اعمال این مناسبت و مراسم آن تبدیل شده است.

چهره یک روحانی هندو

سندیپ پاتک به عنوان یک روحانی هندو معتقد است : "این روزه داری به احساس امنیتی ارتباط دارد که زنان هندی در زندگی خود به دنبالش هستند، و آن را در همسر خود جستجو می کنند که آرزو می کنند همسرشان زنده باشد و آنان را در مقابل مشکلات زندگی محافظت کند. در مذهب هندو یک زن به عنوان سمبل گذشت و قربانی شدن، مد نظر است. او هیچ چیز برای خود نمی خواهد و در تمام مدت عمر بهترین ها را برای همسر و فرزندانش طلب می کند."

این که ماه در هندویسم تقدس دارد بدین دلیل است که ماه به عنوان یک موجود زیبا و پاک و خالص در نظر گرفته می شود.

آقای پروین شارما که به مدت سی سال این مراسم را تحت مشاهدات خود دارد می گوید: "همسران درخشش شوهران خود را در ماه می بینند و می خواهند که آنان مثل ماه باشند، زیبا، خالص و بی مثال و بی مانند."

آمادگی برای کاروا چاوت از روزهای قبل آن آغاز می شود؛ بدین وسیله که زنان با خرید لباس های نو و جواهرات و لوازم آرایش، خود را آماده می کنند، تا بهترین به نظر رسند. آنها از حنا و تتوهای گیاهی برای زینت دسته ها و پاهای خود استفاده سود می جویند. آرایشگاه های زنانه در این روزها وضع شلوغی دارند، و حتی دختران ازدواج نکرده نیز برای نامزد خود، و خانواده اش روزه می گیرند. و خانم های باردار و مریض هم از گرفتن روزه مستثنی هستند.

روز کاروا چاوت زنان صبح زود بیدار شده و مقداری شیرینی، میوه و میوه های خشک را که مادر شوهران شان تهیه دیده را می خورند و از طلوع آفتاب روزه آغاز می شود. این زنان اکثر طول روز را به استراحت و یا به انجام امور معمول می پردازند. و در نهایت آنها برای نیایش شامگاهی جمع می شوند و در حالی که بهترین لباس ها را پوشیده اند. هر یکی از آنها سینی از میوه ها و شیرینی ها و ظرفی از آب در آن همراه دارند که به ماه عرضه می شود.

در طول نیایش یک خانم مسن و یا یک روحانی هندو در حال واگو کردن داستانی است که از ازدواج زنی که همسرش را از دست داده حکایت می کند، ولی بعد از افطار او را دوباره بدست می آورد، و صبورانه تا روزه داری بعدی در سال آینده، او حضور خواهد داشت. بعد از نیایش زنان آب را به سمت ماه می گیرند تا ماه در آن ظاهر شود. و تا آن زمان باید آنها روزه خود را نگهدارند و با ظهور ماه در این آب است، که می توانند روزه خود را افطار کنند.

تارو کور (Taru Kaur) که پنج سال بدین روش روزه داری کرده است، معتقد است : "این یک انتظار بی پایان است. ماه صبر ما را در این روز امتحان می کند. من این روزه را هر سال با شوق می دارم. عاشق لباس پوشیدن مثل عروسم، که در این روز اتفاق می افتد."

دارشنا دیو (Darshana Devi)، هفتاد ساله که 51 سال به این کار مبادرت کرده است، معتقدست که "این خیلی اهمیت دارد که هر زنی این روز را با تمام اعمال نیایشی اش گرامی دارد. این یک ضرورت است برای هر زن. شکایتی نمی شود کرد اگر در خلال این مناسب روزه داری نشود و برای همسرتان مشکلی پیش بیاید. و این گناه بدی است برای زنانی که در این روز روزه دار نمی شوند."

خانم های هندی که در کار ساختمانی کار می کنند

سوریلا دیو (Surila Devi) 65 ساله می گوید که این یک آرزو برای هر زن هندوی متاهلی است که بمیرد، قبل از این که همسرش مرگ را تجربه کند، و این خیلی مهم است برای او که برای سلامتی همسرش دعا کند."

همانگونه که تارو کور (Taru Kaur) هم اشاره دارد: "همانگونه که سنت هم اشاره دارد، مردها هم به این روزه داری به روزه همسران شان می پیوندند؛ این هرگز غلط به نظر نمی رسد که مردان هم برای همسران شان روزه دار شوند. این یک فرایند درک متقابل خواهد بود. و خیلی خوب به نظر می رسد، که مردان هم ارزش همسران خود را در زمان زندگی اشان درک کنند."

ابهیدیپ شارما که در این روزه داری به همسرش پیوسته، معتقد است که این سنت باید توسط هر دو زوج دنبال شود."من به او همانقدر نیاز دارم که او به من نیاز دارد. و هیچ خسارتی به انسان نمی خورد اگر یک روز نخوریم."

ایشور سینگ (Ishwar Singh) گفت که حضورش در این حرکت کوچک به همسرش نشان می دهد که او هم مراقبش هست. "من روح کاروا چاوت را دوست دارم. و آرزو می کنم که مردان هندی بیشتری به حمایت از زنان خود قدم پیش نهاده و نه تنها در روزه داری بلکه در تمام مراحل زندگی مشارکت جویند."