یا مُذِلَ المومنین؟! برچسبی، نچسب بر قامت رعنای کریم آل طاها (ع)

تاریخ همیشه تکرار می شود؛ اگر تاریخ را بخوانیم و بدانیم، در این صورت است که شاید از تکرارش بتوان جلوگیری کرد. دولت "تدبیر و امید" که روی کار آمد سکاندارش رییس جمهوری بود که آمد تا روابط ایران با جهان را پس از یک ویرانی عظیم، پس از یک سیل عظیم که آمد و همه چیز را با خود برد و... دوباره بسازد و آن را به مدار و ریل منطقی خود باز گرداند و او در این مسیر ریسک آبرویی را به جان خرید که ممکن بود خود و جناحش را به باد فنا دهد و البته در این راه چاره ایی جز مذاکره با دنیا نداشت و نبود و مذاکره روی موانعی که در این مسیر قرار داشت (هسته ایی) بالطبع اجتناب ناپذیر و لازم بود.

این سیاست بنیادین، منطقی و به موقع البته مخالفانی سرسخت و پرقدرت هم داشت که در سال های تحریم همچون اختاپوس بر اقتصاد و جریان ثروت، رسانه و... کشور چنگی عمیق زده بودند و لذا چه آنان که دلواپس سودهای کلان خود بودند که در ورای پیروزی این حرکت از دست می رفت و چه آنان که در جناح مقابل، نیش به اقتضای طبیعت می زدند و چه اعراب همسنگر شده با اسراییل و... در مقابل این سیاست ایستادند؛ اما عده ایی در این مسیر و در حالی که مدعی العموم به تماشا نشسته بود، طوری پیش رفتند که فرزندان این ملت و سربازان این نظام و کشور را به هر نام ناجوری که بیشتر لایق خودشان بود خواندند و هر چه خواستند نثارشان کردند و...
اما این حکایت تکراری تاریخ است، و تاریخ اسلام هم قبلا این را تجربه کرده است؛ امام حسن مجتبی (ع) را نیز مردمی از همین دست ابتدا ترور شخصیت کردند و بعد هم زمینه قتلش را فراهم نمودند و در مظلومیت کامل به شهادت رساندند و جسدش را هم تیرباران کردند و حتی اجازه نیافت که در خانه مادرش دفن شود؛ چرا، چون حرکت سیاسی او را نپسندیدند، حتی یارانش او را به هر نامی که خواستند صدا زدند، به حدی که آثار این ترور شخصیت را حتی قرن ها بعد در رفتار شیعیان امروز هم می توان دید، که برای برادرش حسین (ع) بیش دو ماه عزاداری می کنیم و برای او (ع) حتی یک روز هم به عزا نمی نشینیم، این در حالی است که سالروز شهادتش با رحلت جانگداز جدش (ص) همزمان است و ما قاعدتا باید در سه عزای محمد (ص)، حسن (ع) و البته از همه سنگین تر پایان وحی و ارتباط وحیانی با خداوند بسیار عزادار باشیم، ولی باز منبری ها و مداح ها را به زور باید مجبور کرد تا حداقل در این روز از کربلا بیرون آیند و سری هم به مدینه و دردهای سبط اکبر (ع) رسول الله (ص) بزنند و از آن هم بگویند، اما دریغ که از او گفتن در زبان شان نمی چرخد و برای گرم کردن روضه امام حسن (ع) هم ناچار به کربلا می روند، زیرا معرفتی به این امام و حرکتش نیست که بتوان مجلسش را گرم کرد؟!.
اما حکایت بدگویان امام حسن (ع) را نباید تنها در جبهه معاویه جستجو کرد که البته او در این زمینه ید طولانی داشت و بسیار هم متبحرانه برخورد کرد؛ اما تیغ کشنده تروریست هایی که او را ترور کردند را باید در بین یاران او و پدرش (ع) جستجو کرد، آنگاه که می شنوی فردی همچون "حُجربن عدی" این امام را "مُذِلُ المومنین" خطاب کرد، این در حالی است که "ابن عدی" از پرهیزگاران روزگار و یگانه های طرفدار خاندان پیامبر (ص) بود و حتی اُمُ المومنین عایشه (همسر پیامبر ص) وقتی می خواهد سند و دلیل بر محکومیت معاویه آورد، به کشتن حجربن عدی توسط معاویه استناد می کند که "ای معاویه تو کسی را کشتی که در هر شب هزار رکعت نماز می خواند".
امروز هم حکایت، حکایتِ تکرار تاریخ است و شماتت کنندگان روند صلح و صلح طلبی در اکثر تریبون های موجود از جمله نمازهای جمعه، صدا و سیما و... دست انداخته و شدیدا بر طرفداران و مجریان "گفتگو" می تازند و حتی مجریان یادواره شهدا و جانباختگان دفاع از این مرز و بوم، وقتی می خواهند یادواره ایی برای شهدا بگیرند، برایشان مهم نیست که سخنران مراسم خود یک روز در انقلاب و جنگ حضور نداشته باشد، مهم این است که سخنانی بگوید که یادواره را به متینگ سیاسی علیه حرکت سربازان عرصه گفتگو و دیپلماسی این کشور و حرکت نجات بخششان تبدیل کند و آنان را بکوبد و سیاست و راهبردش را منکوب و ترور شخصیت شان کند، تا شاید به زعم خود آرایی به صندوق رای نمایندگان همفکر خود جلب و سرازیر کنند، حتی اگر منافع ملی این کشور به باد فنا رود، حتی اگر در این مسیر همسنگر نخست وزیر اسراییل شوند و... و زحمتِ زحمتکشانی که این کشورِ به بن بست برده شده را می خواهند به مدار طبیعی باز گردانند، از بین برود و حتی اگر بر سر این زحمتکشان همان آید که بر سر امیرکبیر (ره)، مظلوم مدینه (ع) و... آمد.

این همان شرایطی که ما امروز عملا امام حسن (ع) را لایق یک روز عزا نمی دانیم، در حالی که امام شهیدمان حسین (ع)، خود در رکاب برادر شجاع و دلاورش حسن (ع) سال ها با افتخار فرمانبدار و مطیع بود، اما ما از حرکت حسن (ع) خوش نداریم و خود را بیشتر حسینی (ع) می خواهیم تا حسنی (ع).

نسل بعدِ شماتت کنندگان سیاست ورزی عاقلانه و واقع کرایانه پیامبر (ص) در جریان صلح حدیبیه، در زمان امام علی (ع) و همچنین امام حسن (ع) به شماتت این بزرگواران برخواستند و فتنه برپا کردند و بر آنان تاختند که خونتان مباح است؟!!، و امروز هم همینطور است و ظاهرا تاریخ قصد تکرار دارد این نوع انسان ها به جز شمشیر و مقابله جویی راهی دیگر در ذهن ندارند و راه های صلح آمیز را باعث اضمحلال خود و تفکر خود می بینند و مسیر گفتگو با غیر را باعث رخنه دشمن و نابودی خود ارزیابی می کنند؛ ولی کدام عاقلی است که بتوان بگوید همواره در مقابل غیر شمشیر از نیام برکشیده باید بود.

تو ای محمد!

پیامبر بیداری و آزادی و قدرت

در خانه تو حریقی دامن گستر در گرفته است

و در سرزمین تو سیلی بنیان کن از غرب تاختن آورده است و خانواده تو دیری است که در بستر سیاه ذلت به خواب رفته است

برخیز و بر سرشان فریاد زن

قُم فَانذر

بیدارشان کن

ای خداوند!

تو که همه فرشتگان را در پای آدم به سجده افکندی اینک نمی بینی که بنی آدم را در پای دیوان به خاکِ سجود افکنده اند (دکتر علی شریعتی - فلسفه نیایش)

شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی (ع)، کریم خاندان رسول (ص) تسلیت باد

+ نوشته شده در پنجشنبه نوزدهم آذر ۱۳۹۴ ساعت 11:52 شماره پست: 847