تهران - وقتی مدیران تنها راه حل را پاک کردن صورت مساله می بینند

تغییر پایتخت یکی از اتفاقاتی است که در جهان متکی به علم و خرد، بسیار کم اتفاق می افتد. شما نگاه کنید به کشورهایی که حرف هایی در مدیریت و علم در طول تاریخ برای گفتن داشته اند؛ لندن، پاریس، رم، توکیو، پکن، دهلی و... برای قرن ها مرکز سیاسی آن ها بوده و هست ولی این روزها در کشور ما سخن از بی رونق کردن تهران است شهری که سمبل پیشرفت ایران است و نزدیک به یک ششم جمعیت کشور را در خود جای داده، خاطره های ملی و تاریخی کشور را در خود دارد، مرکزیت اقتصادی و... را دارد. امروز به نظر می رسد که مدیرانی که خود را در حل معضلات این شهر ناتوان دیده اند، در اوج ناتوانی تصمیم به پاک کردن صورت مساله گرفته اند و از آب گل آاودِ آلودگی تهران می خواهند طرحی را جا بیندازند که بسیار خطرناک است و معضلات زیادی از جمله هزینه های بسیار مالی برای کشور، بی رونق کردند یک مرکز اقتصادی که یک ششم مردم کشور در آن سهیم اند، خانه به دوش کردن عده ی زیاد از مردم این شهر و... را به دنبال خواهد داشت و این جدای از عوارض سیاسی و فرهنگی است که ممکن است به دنبال داشته باشد. تصمیمی است که به بن بست رسیدن این مدیریت را نشان می دهد، این تصمیم نشانه نا امیدی کسانی است که دیگر عقل شان به چیز دیگری قد نداده است.

ولی واقعیت این است که کارهای بزرگ را باید به عقلا و اندیشمندان بزرگ سپرد، تا آنان به تدبیر امور بزرگ بپردازند نه این که در اوج استیصال تصمیم گرفت، که خسارت های جاری را دو چندان کرد. معضلات امروز تهران نتیجه ی سال ها اشتباه است که به پدید آمدن چنین پدیده یی منتج شده است. شاید مشکلات این شهر از زمانی دو چندان شد که کسانی به این شهر به عنوان بانک رای انتخاباتی خود نگریستند و سیاست گذاری آن را به دست کسانی سپردند که تخصصی در امور شهر داری نداشتند و سیاست های این کلان شهر راهبردی بر اساس پیشبرد امور انتخاباتی جناح ها تدوین شد تا چندی کرسی سیاسی را تصاحب کنند و... نمونه بارز آن شهردارانی همچون آقای محمود احمدی نژاد و جناب آقای محمد باقر قالی باف بودند که هیچکدام در این امر صاحب نظر نبودند.

لذا به جای این که عده یی در خصوص امری تصمیم بگیرند که به یک ششم جمعیت کشور تعرض دارد چنین مسایلی باید بعد از برسی کارشناسی توسط دانشمندان مربوط به این زمینه، نهایتا به یک رفراندم عمومی در شهر تهران و یا حتی در سطح کشور گذاشته شود.

امروز تهران یکی از مناطق کشور است که رونق در آن به نسبه وجود دارد و با این طرح ها به جای این که دیگر مناطق را هم رونق دهیم، تنها محیط هایی را که در کشور کمی رونق در آن جریان دارد را هدف گرفته ایم تا بی رونقش کنیم و خیال همه راحت شود که دیگر هیچ نقطه یی در کشور نباشد که اگر فردی در نقطه یی از کشور به بن بست رسید، به آن روجوع کند.