در این دنیای تو در تو و به هم پیوسته، که ملت ها و دولت ها رگ به رگ و مویرگ به مویرگ، به هم پیوسته، و از همدیگر تاثیر مثبت و منفی می گیرند، ما طوری سخن از استقلال (انفکاک از دنیا) و تک روی در میان کشور های اطراف خود می کنیم که انگار در این جهان، تافته جدا بافته ایم، تقریبا با تمام همسایگان خود کم و یا بیش دچار مسایل و انباشت مشکل شده ایم، در ساختارهای منطقه ایی (همچون مجمع کشورهای عضو گروه شانگهای و...)، جایگاه شایسته و در خور ایران نداریم، با قدرت های درجه اول و دوم و سوم جهانی نیز شرایط روابط مان مناسب نیست، و این تنها معاهده های جهانی مثل برجام است که باعث شده، تا آنان کامل در کنار آقای ترامپ در کوران فشار حداکثری قرار نگیرند و حداقل کلامی هم که شده، گاهی با ما همنوایی کنند و...
در چنین شرایطی وقتی رییس جمهور! از راهبرد امام دوم شیعیان، و اینکه چگونه ایشان در تمکین به خواست مردمش به روش صلح دست یازیده، سخن می کند، [1] یک عده که تا پیش از این او را به سرنوشت خفه شدن در استخر فرح تهدید کرده بودند، اینک به اعدامش توصیه کرده و هر گونه حمله و توهینی را متوجه ایشان می کنند، [2] حال آنکه حمله کنندگان انگار خود را به بی اطلاعی می زنند که در اثر سیاست گذاری ها و حرکت کشور، و البته سیاست و حرکت رقیب، امروز دیگر سخن گفتن از تحریم، خطاست، بلکه کشور و این مردم مظلوم در "محاصره فلج کننده اقتصادی" گرفتار آمده اند، و شرایط کشور بسیار ناگوار است، پس چرا در چنین شرایطی حتی سخن از صلح هم بهایی سنگین از سوی جنگ طلبان و استمرار جویان داخلی در پی دارد، در حالی که اینجا همه چشم به انتخابات آتی امریکا دوخته اند، که مردم امریکا به کدام یک از نامزدهای دوگانه خود رای خواهند داد.
اما سوالی که وجود دارد این که آمدن کدامیک از آندو به کاخ سفید به نفع ایران است، آیا ترامپِ اهل معامله، که امریکا را در 4 سال گذشته ی ریاست جمهوری اش، با هر حیلتی که بود از جنگ با ایران و... باز داشت، بهتر است، یا بایدن که اگر بیاید ممکن است به برجام باز گردد؟ اما کارشناسان بر این عقیده اند که بین آمدن ترامپ و بایدن، تنها 10 و در خوشبینانه ترین حالت، تا 15 درصد برای ایران تفاوت وجود دارد، چرا که برای رفتن به میز مذاکره با امریکایی ها و معامله و بده و بستان، ایران چیزهای زیادی برای تبادل ندارد، و بسیاری از آنچه داشت، در مقایسه با اول ریاست جمهوری ترامپ، که متقاضی مذاکره بی قید و شرط با ایران بود، از دست رفت، و به نوعی فرصت سوزی شد، و برگ های زیادی را از انتفاع خارج کرد.
فراری بودن از مذاکرات مستمر و مفید، و فرصت سوزی های طولانی، و به قولی سیاست نه جنگ و نه مذاکره، در مقطع فعلی، و از تسخیر فاجعه بار سفارت امریکا در تهران، قطع طولانی خسارت بار روابط با امریکا و عدم عادی سازی روابط با آنان، و عدم مذاکرات مستمر و موثر طی بیش از چهار دهه، و تابو سازی از روابط عادی و عرفی با این کشورِ بسیار موثر جهانی، کارت های بسیاری را از ایران بی اثر کرد، و حال امروز در فردای انتخابات امریکا، تنها راه موفقیت مذاکرات ما با پیروز این انتخابات، و بن بست شکنی، تغییر سیاست ایران خواهد بود، حال آنکه در طول بیش از سه سال گذشته، و در کل در طول دوره 40 ساله انقلاب، برگ های دیگری داشتیم که می توانستیم با آن بازی کنیم، و نکردیم، و یا کردیم و اراده جدی برای حل این معضل روابط خارجی ایران وجود نداشت، و حال امروز باید تن به خیلی از مسایل داد.
نُرم شکنیِ عرف جاریِ بده و بستان های مستمر بین المللی، شنای خلاف جهت رودخانه و... و از این دست خاص بودن ها، انگار خسارت پایان ناپذیر خود را همچنان به ما تحمیل می کند.
با توجه به شاخص های واقعی و خالی از خود بزرگ بینی و یا کم بینی حضور ایران در عرضه های مختلف بین الملل، و با توجه به اینکه این روزها در بود و یا نبود ما، امور روند خود را طی می کند، و مثلا مذاکرات صلح اعراب و اسراییل که از جمله موثرترین شاخصه جهت گیری های ما در سیاست خارجی است، و این که کار رقبای ما پیش می رود و...، در جنگ قره باغ رقبای منطقه ایی بدون نظر داشت ما، کار خود را می کنند و... آیا این شک برانگیز نیست که ترامپ که در زمان او امریکا یک تنه خود یک کشور و بقیه دنیا کشوری دیگر شده اند، در هر فرصتی در مبارزات انتخاباتی خود یک یادی هم از ایران می کند؟!! چه تناسبی بین قدرت و جایگاه ایران و امریکاست که اینقدر به یاد ما افتاده اند؟!! آیا ترامپ می خواهد ما را دست بیندازد،؟! یا این که می خواهد زمینه های تبلیغاتی را ایجاد کند که ایران تضعیف شده را، به طعمه ی بازی همیاران منطقه ایی اش تبدیل نماید؟!! تا هر بازی تحقیر آمیزی را بر سر ایران بیاورند؟! باید فکر کرد؛ شرایط بسیار حساس و شکننده است، نیاز به همفکری تمام ایراندوستان دارد، که باید فارغ از خواست ها و جهت گیری های سیاسی و داخلی خود (ایرانیان)، این کلاف سردرگم را شناخت، و تصمیمی ملی گرفت، نه تصمیمی جناحی و از روی منافع حقیر جناح های سیاسی موجود در عرصه حاکمیت کشور.
[1] - رییس جمهور در جلسه هیات دولت گفتند : "امام حسن (ع) امام صلح و پیوند بود، ایشان امامی بود که با ایجاد وحدت برای حفظ اساس اسلام، گام برداشت. وقتی برخی از اصحاب امام حسن (ع) آمدند با زبان معترضانه که چرا صلح کردید، چرا پیمان را امضا کردید، حضرت فرمودند، جامعه اسلامی که فقط شما ۱۰ نفر نیستید، شما ۲۰ نفری که این جا نزد من آمدید که فقط دنیای اسلام نیستید. من در مسجد رفتم برای مردم سخنرانی کردم و دیدم اکثریت قاطع جامعه صلح میخواهند و وقتی که مردم این را میخواهند، صلح را انتخاب می‌کنم. این راه امام مجتبی(ع) است. امام مجتبی به ما می‌آموزد که مرد جنگ باشیم به روز جنگ و مرد صلح باشیم به روز صلح. اگر در روز صلح، جنگیدیم و در روز جنگ، صلح کردیم، هر دو خطا و اشتباه است. به‌موقع باید بایستیم و بجنگیم و به‌موقع باید صلح کنیم"
[2] - رییس کمیسیون سیاست خارجی مجلس آقای مجتبی ذوالنوری در توئیتر نوشت : "جناب روحانی اگر برای توجیه مذاکره با دشمن، علت صلح امام حسن با معاویه را خواست اکثر مردم از امام ذکر میکنید! امروز اکثریت قاطع ملت ایران به کمتر از عزل و مجازات شما راضی نمی شوند؛ با منطق شما، رهبر انقلاب باید دستور دهند هزار بار شما را اعدام کنند تا دل مردم عزیز راضی شود. 16 اکتبر 2020" ، امام جمعه مشهد، آقای علم الهدی نیز حمله خود را متوجه رییس جمهور کرده و گفته است که صلح امام حسن با معاویه نتیجه خواست اکثریت مردم نبود، بلکه خواص و آدم‌های سازگار با دشمن به امام دوم شیعیان خیانت کردند. روزنامه رسالت وابسته به موتلفه نیز در ۲۴ مهرماه، خطاب به روحانی نوشت که رئيس جمهور نه سیاست می‌داند و نه دین می‌فهمد. حال انکه پیش از این آقای خامنه ایی نیز به این صلح در اردیبهشت ماه 1399اشاره داشته و در توئیتر خود نوشتند : "من معتقدم امام حسن مجتبى شجاع‌ترین چهره‌ى تاریخ اسلام است. او حاضر شد خود را و نام خود را در میان دوستان نزدیکش، فداى مصلحت واقعى کند و تن به صلح دهد براى اینکه دیدبانى اسلام و حفاظت از قرآن و هدایت نسلهاى آینده‌ى تاریخ را در موقع خود انجام دهد."
