گرچه انتظار ریزش قله ها را نداریم، اما شوربختانه قله بلند آواز و موسیقی ایران فرو ریخت، استاد محمد رضا شجریان از دردی جانگاه، نجات یافت اما جهان هنر، مردم ایران، و ملت های دوستار هنرش را به داغِ بزرگ خود نشاند، او که نقبی به بلندا و عظمت آوازِ خوش خود، به عمق ژرفای ادب و فرهنگ ایران زمین زده بود، نهایتن در نقب تاریک زندگی سخت این روزها، از رفتن باز ماند، او ایران و ایرانیان را با آواز خوش خود به اوج رساند، نوای ملکوتی اش، وصل به آسمان ها بود، انسان را به عالم والا اتصال می داد، حنجره اش را فرشتگان از گِل مخصوص ایزدی سرشته بودند، تا تو را از طناب های آسمانی آواز، به اوج آسمان های بلند معنا پرواز دهد.
نوایش همچون مناجات بود، زمزمه های موسیقیایی اش آنقدر به طبیعت و دل انسان، نزدیک بود که دل هر انسانی را به خود جذب می کرد، نجوای آهنگین او ایزد یکتا را برایم یادآور بود، و او اوج غرور ملتی بود که تن به هر ذلتی نداد، نه خود ذلیل بود، نه برای مردم خود ذلت می خواست و تحمل می کرد.
گرچه جسم پاک ایشان از حیات باز ماند، اما هنرش، نوایش، تفکرش، منش او، شخصیت استوارش، مردمی بودنش، همت والایش، سخت کوشی بی مانندش و... ماندگار خواهد بود؛ او نمونه یک ایرانی مثال زدنی است، با مردم کشورش بود، و با آنان تا آخرین نفس ها ماند، و همراه بود، شاید آخرین نگرانی اش در آن ساعات آخر حضور در این دنیا نیز، مردم و کشورش بوده باشد، تا اینکه جان به جانان تسلیم کرد، در این ساعات غم انگیز، این ضایعه بزرگ، این فقدان عظیم را به تمام ایرانیان، به تمام گویشگران پارسی، و اهل هنر جهانی، و در کل به جهانیان باید تسلیت گفت، چرا که موسیقی او زبانی جهانی و ملکوتی داشت، که برای تمام جهانیان قابل فهم و درک است، چرا که موسیقی نوایی قابل فهم برای همه، و زبان مشترک همه انسان هاست.
او در ماه مهر آمد، و در ماه مهر این سرزمین مهرنشینان را ترک کرد و رفت.
روح و روانش شاد، یادش برای همیشه گرامی، راهش پر رهرو باد
