معنای آتش به اختیار در سخنان جعفری یعنی صدور جواز جنگ همه علیه همه

احمد زیدآبادی
تکه‌ای از سخنان سردار عزیز جعفری فرماندهٔ پیشین سپاه در دنیای مجازی پخش شده است که "جوانان انقلابی و ارزشی" را به اقدام بر اساس آتش به اختیار در نیمهٔ دوم سال جاری فراخوانده است!

او آتش به اختیاری را به معنای حذف سلسله مراتب تصمیم‌گیری دانسته و فقط هماهنگی با فرماندار و دستیارش را برای اقدام کافی اعلام کرده است!
آقای جعفری در زمان فرماندهی‌اش بر سپاه نیز از حامیان آتش به اختیاری بود و آن را نه فقط مربوط به اقدامات فرهنگی بلکه شامل تمام شئون جامعه می‌دانست.

یک شهروند عادی از سخنان آقای جعفری چنین برداشت می‌کند که گویا از مهرماه سال جاری به بعد، هیچگونه نظامات قانونی و مقررات تعریف‌شده بر این کشور حاکم نیست و هر لحظه ممکن است فردی تحت عنوان جوان انقلابی و ارزشی سر راه او را بگیرد و امنیت و جان و مال و حیثیتش را مورد تهدید قرار دهد!
نتیجهٔ چنین برداشتی این است که مملکت فاقد قوهٔ حکمرانی و هر کی به هر کی شده است و چیزی به عنوان قانون و مقررات در آن محلی از اعراب ندارد و بنابراین، هر شهروندی برای حفظ امنیت و جان و مال و حیثیت خویش باید خود و خانواده و فامیل و طایفه‌اش را با ابزارهای دفاعی تجهیز کند!

این یعنی صدور جواز جنگ همه علیه همه و بازگشت به وضع طبیعی مورد وصف توماس هابز! اگر آتش به اختیاری معنایی جز این هم دارد، آقای جعفری و دیگر مدافعان اقدامات آتش به اختیار آن را توضیح دهند تا متوجه شویم در سرشان چه می‌گذرد.

@MohandesMirHosseinMousavi

بازخوانی ماجرای آذر ۶۳ از زبان بازمانده شهدای خیبر
Posted: 15 Oct 2020 02:45 AM PDT
معصومه رشیدیان
گزارش نشستی با حضور سیدمحمد ابوترابی به همراه سیدعلی صنیع‌خانی
جلسه‌ی فرماندهان لشگر ۱۰ سیدالشهدا با محسن رضایی در آذرماه سال ۶۳ -که این روزها با انتشار فایل صوتی‌اش حواشی و اظهارنظرهایی متفاوت را در پی داشته- به گفته‌ی سردار سیدمحمد ابوترابی -از حضار آن جلسه و از بازماندگان امضاکننده‌ی نامه‌ی انتقادی فرماندهان لشگر ۱۰ سیدالشهدا (ع) در سال ۶۳- مراسمی بوده است که سایه‌ی سنگینش برای همیشه با معترضین حاضر در جلسه مانده است. معترضینی که افراد شاخصی از آنها بنوعی از مسئولیت در جنگ کنار گذاشته شدند و به گفته‌ی سردار صنیع‌خانی حتی پس از شهادت هم مورد اجحاف واقع شدند، تا آنجا که اجازه‌ی تشییع شهید کاظم رستگار را پس از شهادتش در پادگان خود ندادند و تا امروز هم کمتر نامی از آنها شنیده می‌شود.
شاید بتوان نقطه‌ی اوج تشدید کننده‌ی انتقادات را عملیات خیبر دانست، عملیاتی که در این گفت‌وگوها هم مورد اشاره قرار می‌گیرد و در آن لشکری ۱۰ هزار نفره به فرماندهی شهید همت به دسته‌ای ۴۰ نفره تبدیل می‌شود که همان دسته هم به شهادت می‌رسند؛ عملیاتی که فرماندهان لشگر ۱۰ سیدالشهدا را بر آن می‌دارد تا در نامه‌ای ۹۰ صفحه‌ای جنگ و مدیریت جنگ را آسیب‌شناسی کرده و در مورد مسائل موجود و رفع آنها هشدار دهند. نامه‌ای که پیش زمینه‌ای برای مسائل طرح شده در جلسه‌ی آذرماه ۶۳ می‌شود.
سردار ابوترابی که پیش از این در کتابی با عنوان مردان رستگار -که از چاپ مجدد آن جلوگیری شد- به نامه‌ی آسیب‌شناسانه‌ی این منتقدان پرداخته است. در مقدمه‌ی این کتاب آمده است: «از خیل شهدای مظلوم این امت، برخی به دلایلی، مظلوم‌ترند و سعی بر گم‌نام نگاه‌داشتن آنان مشهود‌تر است. در این میان، شهیدان «رستگار» و «بهمنی» و فرماندهان لشگر ۱۰ سیدالشهدا (صلوات الله علیه) از جمله مردان مردی هستند که معتقد بودند «امر به معروف» و نهی از منکر» اگر برتر از جهاد نباشد، هرگز کوچک‌تر از آن نیست و لذا در کنار جهاد بزرگ‌شان که تا ریختن خون‌های‌شان تداوم یافت، دست به قلم شدند و آنچه را لازم می‌دانستند به مسئولین بالای سر گوشزد کنند، تدوین کردند و در کمال شرافت و صداقت و امانت‌داری، آن معضلات و کاستی‌ها را، فقط به‌گوش مسئولین امر رساندند و هرچند برخی شیاطین و بزدلان دوست داشتند آنها را وارد فتنه‌ای کنند که اعتراض‌شان به پای کار نبودن قوای کشوری و لشکری برای پیروز شدن در جنگ را خسته شدن از جنگ نشان دهند، اما خداوند کریم، شاهد بود و به قول و سنت الهی «ان الله یدافع عن الذین آمنوا» از آبروی آنان دفاع کرد و با شهادت در تنهایی و مظلومیت آنان را به میهمانی خود پذیرفت. آنان ۵ سال قبل از پایان جنگ، مطالبی را یادآوری کردند که اگر در همان زمان به آنها پرداخته می‌شد، کشور می‌توانست توفیقات بیشتری را در میدان جنگ به دست آوردو بهتر از آنچه شد را رقم بزند.»
او در این گفت‌وگو نیز اتفاقات رخ داده در جلسه و پس از آن را فتنه می‌خواند؛ فتنه‌ای که او آن را اینگونه توضیح می‌دهد: «وقتی می‌خواهند یک مسئولی را عوض کنند، آن فرد یا مرتبطین که منافع و برنامه‌هایشان به خطر می‌افتد ، شروع به مظلوم‌نمایی می‌کنند، مخالفان را آشوب‌گر نشان می‌دهند و تغییر را باب میل دشمنان عنوان می‌ کنند. به نوعی تاکتیکی است که می‌توان نامش را «امنیتی کردن موضوع» گذاشت. وقتی نقد و اعتراضی را امنیتی شد، آن به این سمت می‌ رود که «این حرکت مخالفت با اسلام و رهبری و امنیت ملی است». در اینجا آن نقاد و معترضی که مثلا می‌خواهد قانون ومقررات وعملکردی را اصلاح کند، دیگر منزوی و طرد می‌شود. در این قضیه اینها چون نمی‌توانستند حرف را از تاثیر بیندازند و یا پاسخ دهند، نویسندگان را شرور و بی‌قانون خواندند. البته کسانیکه این بحث را طراحی کردند برای کشور شناخته شده اند و دیگر ضرورتی ندارد که من آنان را اینجا طرح کنم».
همچنین هدف از این فتنه را برخورد با منتقدین می‌داند و می‌گوید «آنها با این فتنه می‌خواستند با منتقدین برخورد شود و حتی شنیده می‌شد برنامه‌ی دستگیری این افراد را نیزداشتند و امام خمینی در آن پیام فرمودند با آنها تحبیب و مدارا کنید. امام مانع از برخورد قضایی با این بچه‌ها شدند»
سردار ابوترابی و سردار صنیع‌خانی با حضور در دفتر انصاف نیوز به بازخوانی جلسه‌ی آذر ۶۳، تشریح نامه‌ی ۹۰ صفحه‌ای فرماندهان لشگر ۱۰ سیدالشهدا به مسئولین و ریشه‌ها و تبعات این انتقادات پرداختند، آنها همچنین به توضیح آنچه در این فایل صوتی «کودتای خزنده» نامیده می‌شود و امروز هم مورد اشاره‌ی بسیاری قرار گرفته و هرکس تحلیلی از آن دارد می‌پردازند، متن کامل این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:
خبرنگار: مبنای اعتراضاتی که امروز مورد اشاره قرار می‌گیرد چه بوده است؟
صنیع‌خانی: اینکه بی‌بی‌سی مسئله‌ای را مطرح کند مهم نیست که به آن بپردازیم و رویش وقت بگذاریم. این جلسه چند برون‌رفت می‌تواند داشته باشد، یکی اینکه بیاییم افرادی را که در آن اتفاقات بودند محکوم کنیم و بگوییم این بی‌گناه بوده و فلانی گناهکار؛ کار دیگری که می‌توانیم بکنیم این است که مسائل رخ‌داده را تحلیل کنیم. یعنی باید این مسائل را تحلیل کنیم و از آن برای آینده و حال خود استفاده کنیم.
بسیاری از واقعیت‌هایی که رخ داده را خیلی‌ها نمی‌دانند و نهایتا درمورد آن قضاوت‌های نابجایی هم می‌شود. در این چند وقت بعد از طرح شدن آن جلسه، مسائلی را می‌شنیدیم که واقعا خلاف بود؛ اهانتی بود به کسانی که آن واقعه را بوجود آوردند. آن مباحث آزادگی آن افراد را نشان می‌داد.
فرض کنید که یک نفر مسئولیتی دارد و مواجه می‌شود با ناملایماتی که به مافوقش یا مسئولین مافوق‌ترش بازمی‌گردد، ممکن است ما بخاطر نگرانی از بخطر افتادن موقعیت‌مان یا دلبستگی‌های‌مان صراحت لهجه نداشته باشیم یا واقعیات را نگوییم و در نهایت از آن آزادگی و گفتن حق محروم می‌شویم. امروزه حتی در مواجهه با کسی که خیلی با ما فاصله ندارد هم این حق را به خودمان نمی‌دهیم که اعتراض‌مان را مطرح کنیم. در آن زمان عده‌ای از آن بچه‌هایی که در جنگ بودند هیچ وابستگی نداشتند نه به حقوق و نه به عنوان و نه…؛ یک فرمانده‌ی لشگر هیچ فرقی با یک بسیجی جزء نداشت، در بهره‌مندی از امکانات از آنها اگر کمتر نبود، بیشتر هم نبود. این در جبهه یک استثنا نبود؛ بلکه قاعده بود.
ما نباید به بی‌بی‌سی بپردازیم چون اهداف او ربطی به مطرح کردن و حمایت از امثال رستگار، بهمنی و ساربان‌نژاد ندارد و می‌خواهد به اصل ما لطمه بزند. ما به بی‌بی‌سی کاری نداریم؛ اما از طرفی در داخل حرف‌هایی زده می‌شود که شنیدن آن حرف‌ها برای ما خیلی سخت است. برای کسی که رد آن لشکر بوده و آن صدمات را دیده، الان قابل تحمل نیست که بیایند بگویند «دو نوع نفاق داریم، نفاق آشکار و پنهان. نفاق آشکار همین منافقینی بودند که به صدام وصل شدند و نفاق پنهان هم اینها بودند»! آوردن اسم حسن بهمنی و دیگر بچه‌های از لشگر ۱۰ سیدالشهدا چه معنی دارد؟! نفاق پنهان یعنی نفاق در نفاق و قطعا از نفاق آشکار بدتر است. یا گفته شد که اینها بریده‌ها و فریب‌خورده‌ها بودند. حسن بهمنی فریب‌خورده بوده؟! باید به اینها پرداخته شود.
نکته‌ی دیگر اینکه عده‌ای علی‌رغم اینکه مورد اعتراض بودند، اما بعدا پشیمان بودند از کاری که کرده بودند؛ اگر پشیمان قطعی هم نبودند اظهار پشیمانی می‌کردند. مثل آقا محسن [رضایی].
این بچه‌ها به‌شدت مظلوم بودند؛ حتی مظلوم‌تر از شهید بهشتی. این مظلومیت باید آشکار شود که به اینها چه ظلمی شده است. درمورد شهید رستگار حتی اجازه ندادند در پادگان خودش تشییع شود! اصلا کجا می‌بینید که رستگار یا بهمنی مطرح باشند، مگر کم کسانی بودند؟!
مثالی می‌زنم، آقای حججی که بسیار ارزشمند هم بود شهید شد؛ به‌گونه‌ای که او را در یک عملیاتی گرفتند، شکنجه کردند و شهیدش کردند. او را کنار رستگار، همت، بهمنی یا احمد ساربان بگذارید؛ کدام یک برای این نظام بیشتر کار کردند و ارزشمندتر بودند؟ برای آقای حججی یک امامزاده درست کردند، نه انکه نباید می‌کردند اما چرا بهمنی یا رستگار حتی مطرح نمی‌شوند؟ این مظلومیت را باید بازتاب داد. هرکاری برای حججی کردیم کم بود؛ ولی چرا برای اینها با آن عظمت‌شان کاری نکردند؟ من مظلومیت شهید همت در آن جلسه را که از دوطرف در فشار بود دیدم.
یکی از بچه‌های اطلاعات عملیات می‌گفت با هلیکوپتر رفتم و معبری را دیدم و آمدم به آقا محسن منتقل کردم که «بابا! بچه‌ها دارند درو می‌شوند» گفت «امین [شریعتی] که گفته نه، خبری نیست!» یعنی اطلاعات را هم درست به فرمانده نمی‌رساندند. این مشکلات وجود داشته است.
در آن جلسه‌ی آذر ۶۳ برنامه چیده بودند برای اینکه آن بچه‌ها را خراب کنند. اینها نامه‌ای را نوشته بودند و بردند نزد حاج احمدآقا که برساند به امام؛ حاج احمدآقا اینها را حواله داده بود که بروید نزد آیت الله منتظری. چون آقای منتظری نزد امام می‌آمد و حرف‌ها را می‌رساند. ایشان ارجاع داد به آقای منتظری و بعد از این بود که این بچه‌ها نزد آقای منتظری و آقای هاشمی رفتند. این موضوع برای ۳ ماه قبل از این واقعه آذرماه بوده است. در آن نامه هم اینها واقعیات را منعکس کردند. آقای ابوترابی برای انعکاس وقایع سال ۶۳ در کتاب‌شان زحمت فراوانی کشیدند، اما یکی دیگر از ظلم‌هایی که کردند این است که جلوی چاپ مجدد کتاب ایشان را هم گرفتند. بخشی از واقعیات تاریخ است؛ نمی‌شود پنهان کرد که! جایی غلط گفته است؟! اگر این‌طور است بیایید بگویید «اینجا» را غلط گفته است. اینها باید روشن شود.
این جلسه باید درسی برای آینده شود که اگر مسئولی خراب کرد خب به او بگویید؛ این بچه‌ها جان‌شان را دادند و این را گفتند؛ آنها جان‌شان را دادند برای اینکه این زبان باز باشد.
ابوترابی: با سلام ودرود بر شهدا و امام الشهدا و همه ایثارگران مدافع این ملت بزرگ و کشور عزیز متاسفانه مسئولان و متولیان اسناد دفاع مقدس که وظیفه‌ی اعلام حقایقی که در دفاع مقدس اتفاق افتاد را دارند این کار را نمی‌کنند و در این امر مهم خساست و کوتاهی می‌کنند و شاهد هستیم که موج‌آفرینی‌هایی روی مباحث این اسناد از خارج از کشور هدایت می‌شود که واقعا هم برای ما جای شک و شبهه است. اگر مجموعه‌ی خارج کشور می‌خواهند به ظلمی که به مردم مظلوم ایران رفته بپردازند به نقش دولت استعماری خودشان در دفاع مقدس می‌پرداختند و بخشی از مستند را به پشتیبانی‌های سنگینی که از صدام انجام دادند و فشارهایی که به لحاظ اقتصادی و نظامی به ملت ایران وارد کردند، اختصاص می‌دادند و به سلاح‌های شیمیایی‌ای می‌پرداختند که آلمان و انگلیس به صدام دادند و تانک‌هایی که پولش را از ما گرفتند و به صدام دادند.
متاسفانه این ناکارآمدی تاریخ نگاران جنگ کار را به جایی رسانده که امروز باید نهضت دفاع از دفاع مقدس ایجاد شود تا دست آوردهای ۸ سال ایثار و فداکاری یعنی ساخت امت، کشور و نظامی آزاد، استوار و مردمی است مغفول واقع نشود.
برای پاسخ به سوال شما ضرورت دارد که سپاه، دفاع مقدس و بچه‌های سپاه تهران را بشناسیم. دفاع مقدس به دلایل مختلف مشکلاتی داشت، غافلگیری کشور، اختلافات سران عالی کشور، از هم پاشیدگی ارتش خصوصا نیروی زمینی، درگیر بودن سپاه در جنگ با تجزیه طلبان و تروریست‌ها، منسجم نبودن بسیج مردمی، همکاری منافقین و گروهک‌های چپ و سلطنت طلب‌ها با عراق، پشتیبانی‌های غرب و شرق، اسرائیل و اعراب از تهاجم به انقلاب اسلامی، و ما بدلایل فوق مجبور بودیم بسیج مردمی اعلام کنیم و جلوی تهاجم سنگین دشمن از نیروهای مردمی استفاده کنیم و مشکلاتی داشت چون مردم ارتش منظم نیستند. تا زمانیکه با اتکا برخداوند و وحدت نیروهای مسلح و حضور مردمی و با شناخت کامل از ضعف‌های تاکتیکی و سازمانی دشمن و زمینی که اشغال شده بود موفقیت‌های بزرگی رقم خورد که دنیای استکبار را ترساند و تمام و کمال به یاری دشمن آمدند و ما هم یکی یکی نقاط قوتمان را از دست دادیم که باعث شد بیشتر عملیات‌های‌مان بعد از بیت‌المقدس با شکست مواجه شود. حال این شکست‌ها یا بخاطر از بین رفتن غافلگیری بود (دشمن می‌فهمید یا منافقین و شرق وغرب به او می فهماندند) یا به دلیل ضعف‌هایی بود که در طرح‌ریزی‌های عملیاتی و عدم پشتیبانی‌های ضروریی که باید انجام می‌شد وجود داشت و در این وضعیت بدلیل عدم آسیب شناسی بی‌رحمانه خودی و ناتوانی از درک پیشرفت‌های دشمن روز بروز به خطر تحمیل صلح نزدیک‌تر می‌شدیم.
سپاه جمعی بود از افرادی که برای دفاعی مقدس و الهی از حریم امنیت و استقلال و تمامیت ارضی ملت بزرگ دور هم جمع شده بودند. آنها می‌توانستند به سپاه نروند و زندگی خودشان را بکنند مثل خیلی از افرادی که این کار را کردند و رفتند خارج یا دانشگاه و کار و کاسبی؛ اما آنها ایستادند و دفاع کردند. این بچه‌ها برای ورود به هر منطقه‌ی خطری وارد مباحثی می‌شدند که بررسی این عملیات و اقدام باید پخته شود، چون ما فرماندهان نظامی کارکشته‌ای در سپاه نداشتیم، با یک عقل جمعی می‌نشستند و مباحث را بررسی می‌کردند. همچنان که گفته شد منافقین نیز اطلاعات را از جاهای مختلف جمع می‌کردند و برای دشمن می‎فرستادند و حتی بعنوان دیدبان‌های عقبه تا جایگاه هدایت موشک‌های دشمن در شهرها ماموریت اجرا می‌کردند و بعنوان ارتش مزدور خود را در خدمت صدام قرار دادند. این سنگینی صحنه جنگ و قوی بودن طرفهای مقابل ما و نوپا بودن سپاه مباحثی را پیش می‌آورد که شاید امروز بعنوان اعتراض مطرح شود اما خیلی از این مباحث، مباحث عادی اقناعی بود که فرماندهان باید برای تصمیم گیری انجام می‌دادند وبه شکلی سپاه به روز بودن ،قدرتمند بودن، منسجم بودن وهمه مرد حریف بودن خودش را مدیون این سنت حسنه یعنی مدیریت و رهبری اقناعی است.
در تهران وضعیت فرق داشت و شرایط خاص‌تر بود. افراد در سپاه به دلیل فهم بالایی که از انقلاب و آرمان‌ها و اهدافش داشتند جانبازی برای انقلاب را انتخاب کرده‌اند و در تهران که مرکز نبرد احزاب برای قدرت یا تمامیت‌خواهی برای به اصطلاح خدمت به مردم بود حساسیت‌ها بیشتر بود، افراد از شروع باندبازی‌ها و جناح‌بازی‌ها، دخالت‌های احزاب و مسائلی مثل فرار از جنگ و رها شدن دفاع از کشور روی دوش بهترین جوانان کشور و امام و خطراتی که از دست رفتن جانبازان راه امام برای آینده کشور دارد، حساسیت‌ها را بیشتر کرده بود. نیروهای سپاه تهران روی این مباحث تاثیرگذار بر مقاومت ملت حساس‌تر بودند و بقول دیگران در پیگیری اقدامات اصلاحی مصرتر و بدقلق‌تر هم بودند. آنها اطلاع داشتند و سعی می‌کردند روی موضوعات بیشتر کنکاش کنند. در تهران غیر از این مباحث چندین اختلاف دیگر هم وجود داشت؛ مثلا فرماندهی عوض شده بود و آقامحسن به تازگی آمده بود، مسائلی هم در این باره بوجود آمده بود و عده‌ای می‌گفتند اینها باند مرتضی رضایی هستند و با آنها برخوردهایی شد. سپاهی که از چندین سپاه تشکیل شده بود در راستای یکپارچه سازی ریزش‌هایی را داشت و در این خصوص هم ناراضایتی‌هایی بود، عده‌ای نیز قبل از خیبر در لشگر ۲۷ با شهید همت اختلاف پیدا کرده بودند. یک عده هم به جابجایی فرمانده منطقه‌ی ۱۰ –حاج داود کریمی- اعتراض داشتند. ده گردان‌ سپاهی پادگان ولیعصر (عج) که در هرنقطه‌ای از کشور بحران بود حضور پیدا می‌کردند؛ توسط آقا محسن این گردان‌ها جمع شدند گردان‌هایی که به سادگی با گرفتن بسیجی به تیپ تبدیل می۲شدند مثل گردان چهارم که هر گروهان آن در عملیات بیت المقدس به یک گردان تبدیل شد و اختلافاتی در این موردکه این اقدام نابود کردن سرمایه کشور، سپاه و تهران است وجود داشت. یعنی سپاه تهران اصلا با محسن و دسته‌اش روی خوشی نداشتند و در این لانه زنبور حالا یک عقل فتنه‌گری تصمیم به تجمع آذر ماه گرفته، آنهم تجمعی بدون ممیزی و کنترل.
در موضوعی که اتفاق افتاد یعنی نوشتن نامه و آسیب شناسی کشور در جنگ -هیچ یک از این افراد مطرح نبودند و آن یک نامه محرمانه برای مسئولین کشور بود با نویسندگان مشخص که امضاء کرده بودند. نویسندگانی که از پاسداران قدیم پادگان ولیعصر (عج) بودند و سالها در کردستان، غرب و جنوب با دشمنان این ملت و کشور جنگیده بودند. آنهافداکارانه جنگیده بودند و فداکارانه پس از زنده بیرون آمدن از عملیات سنگین خییر به امر به معروف ونهی از منکر جنگی پرداختند. عملیات خیبر بسیار گسترده پیش بینی شده بود اما بدلایلی که بیشتر از قدرت دشمن مطرح بود، یعنی ضعف در تخصیص نیرو و پشتیبانی‌های رزمی و خدمات رزمی به شکست کشانده شد، شکستی که سرمایه‌های بسیاری از عزیزترین جوانان و فرماندهان این کشور را از ما گرفت و برای ما ادامه این وضعیت هولوکاست جوانان شیعه بود و باید روش ها اصلاح و تضمین کننده پیروزی می‌شد. و لذا کسانی که از هیچ پیش آمدی در جنگ وحشت نکرده بودند، از ادامه این وضعیت ترسیدند و بر خود تکلیف دیدند حقایق و واقعیت‌ها را به مسئولین کشور برسانند.
متاسفانه بعد از اینکه بی‌بی‌سی اعلام کرد مستند را منتشر خواهد کرد، یک فایل صوتی و متن آن، آن هم به شکل ناقص اما با کمال تعجب کپی آنچه در دست دشمن است از خبرگزاری تسنیم منتشر شد؛ کاش آن فایل را قبل از دشمن منتشر می‌کردند. کاش متن کامل نامه‌ی ۹۰ صفحه‌ای را که توسط فرماندهان لشکر سیدالشهدا(ع) تقدیم شده بود را منتشر می‌کردند تا مردم شریف در خصوص حقانیت نقدها و راهکارها قضاوت کنند و از پرت و پلا گویی ناآگاهان پیشگیری شود.
از نگاه ما وضعیتی که در آذر ماه ۶۳ پیش آمده بود نوعی فتنه بود، در خردادماه همان سال چند فرمانده از درون جنگ آسیب‌شناسی کشور را انجام دادند و نکاتی که راهگشا و تقویت کننده کشور در دفاع مقدس بود را پیشنهاد کردند و آنرا بنا بدستور به مسئولین اصلی دادند و رفتند جبهه دنبال انجام وظایف خودشان. بیش از ۳ ماه بعد در پادگان ولیعصر (عج) پس از سخنرانی آقا محسن به او توهین شده بود، متاسفانه به جای اینکه نویسندگان نامه را بخواهند و استدلال و نظرات آنها را بشنوند و به بحث بگذارند یا به قول شهید بهمنی آنها را آدم حساب کنند به نیروهای سپاه اعلام می‌کنند برای بیان مسائل و مشکلاتشان به سپاه منطقه ۱۰ در مقابل ریاست جمهوری بیایند. لازم به یادآوری است برای نویسندگان نامه بحث کشیده شدن اعتراض به بیرون از دایره مسئولان وجود نداشت. ما حتی سایر دوستانمان را در این بحث توجیه نکردیم وگرنه با محبوبیتی که حاج کاظم و بهمنی داشتند آن نامه با ۳۰۰۰ امضا تقدیم می‌شد. عده‌ای هدفمند می‌خواستند این مطالب را بیرون ببرند و زد و خورد راه بیندازند، حتی در نوار هم هست که یکی فریاد می‌کشد اینها می‌خواهند مظلوم‌نمایی کنند و برخوردها را فیلم بگیرند و ببرند و سوءاستفاده کنند. مجموعه فرماندهانی که نامه را نوشته بودند، کار خودشان را کرده بودند، لذا تلاش کردند که آن جلسه با همه تحریکاتی که از گوشه و کنار برای درگیرکردن نیروها می‌شد کنترل شود و خاتمه پیدا کند تا سوءاستفاده نشود. الحمدلله با یاری حضرت امام و پیامی که به نماینده خودشان، شهید محلاتی دادند، جلوی فتنه‌ی آشوبگری که ایجاد کرده بودند گرفته شد، تا نااهلانی که می‌خواستند اختلافات درون سپاه و مسائل جنگ را به صورت اغتشاش و زدوخورد و تضعیف جنگ در کوچه و خیابان مطرح کنند موفق نشوند. پیام حضرت امام به بچه‌ها بسیار کمک کرد و جلوی اغتشاشگران و طراحان فتنه را گرفت؛ ایشان فرمود که هرگونه ادامه‌ی این مسیر اغتشاش در مسیر و سخن از حلقوم دشمن است و باید پایان پذیرد. بحث آسیب‌شناسی جنگ بحثی طبقه‌بندی‌دار بود و نباید زمان جنگ علنی می‌شد و تنها قرار بود به اطلاع مسئولین برسد که رسید. یکی از انتقادات ما در همان نامه این بود که چرا حتی ائمه‌ی جمعه یا مسئولین در نماز جمعه و سخنرانی‌ها مباحث جنگ را بصورت عادی بیان می‌کنند.
اخیرا متاسفانه یکی از افراد سپاه و از دوستان آقا محسن از آقای بهمنی و رستگار به‌عنوان کسانی نام می‌برند که فریب‌خورده‌ بودند و بعدا پشیمان رفتند و شهید شدند؛ اصلا این کلام در حد او که سابقه جنگ ندارد نبوده است و بزرگتر از اندازه‌ی دهان ایشان است که بخواهد در مورد بچه‌های جنگ و شهید رستگار و شهید بهمنی صحبت کند. سند آن دو بزرگوار همین امروز بعنوان یک سند ارزشمند نظامی مطرح است. آنان دانشمندان نظامی بودند که مکتب نرفته بودند و در کوره‌ی دفاع مقدس آبدیده شده و پرورش یافتند. فتنه‌گران آن روز هنوز هم ناراحتند زیرا آن دو بزرگوار کار را مدیریت کردند که جلوی آن فتنه را بگیرند تا طراحان فتنه نتوانند به اهداف خود برسند، ولی هرگز آنها نویسندگان را رها نکردند و در مقاطع مختلف زهر خود را می ریختند.
انصاف نیوز: فتنه از سمت چه کسی؟
ابوترابی: وقتی می‌خواهند یک مسئولی را عوض کنند، آن فرد یا مرتبطین که منافع و برنامه‌هایشان به خطر می‌افتد، شروع به مظلوم‌نمایی می‌کنند، مخالفان را آشوب‌گر نشان می‌دهند و تغییر را باب میل دشمنان عنوان می‌ کنند. به نوعی تاکتیکی است که می‌توان نامش را «امنیتی کردن موضوع» گذاشت. وقتی نقد و اعتراضی را امنیتی شد، آن به این سمت می‌ رود که «این حرکت مخالفت با اسلام و رهبری و امنیت ملی است». در اینجا آن نقاد و معترضی که مثلا می‌خواهد قانون ومقررات وعملکردی را اصلاح کند، دیگر منزوی و طرد می‌شود.
در این قضیه اینها چون نمی‌توانستند حرف را از تاثیر بیندازند و یا پاسخ دهند، نویسندگان را شرور و بی‌قانون خواندند. البته کسانیکه این بحث را طراحی کردند برای کشور شناخته شده اند و دیگر ضرورتی ندارد که من آنان را اینجا طرح کنم ،درآخرین جلسه با آقای هاشمی رفسنجانی دوماه بعد از تحویل نامه ، ایشان از بهمنی ورستگار اجازه خواست تا نامه را برای آقامحسن هم بفرستد ولی بدون امضاء و گفت چون اذیتتان خواهند کرد،بچه ها گفتند اعتبار این نوشته ها به امضاء کننده های آن است وتاثیر گذارتر است. آنها با این فتنه می‌خواستند با منتقدین برخورد شود و حتی شنیده می شد برنامه‌ی دستگیری این افراد را نیزداشتند و امام خمینی در آن پیام فرمودند با آنها تحبیب و مدارا کنید. امام مانع از برخورد قضایی با این بچه‌ها شدند؛ کار بعدی که این پیام حضرت امام انجام داد این بود که همه را مجددا به سمت دفاع مقدس گسیل داشت وآقای هاشمی را حساس تر وارد جنگ کرد. در نهایت بچه‌ها رفتند و افرادی مثل حسین اسکندرلو، کاظم رستگار، حسن بهمنی و بهمن نجفی در پاسداری از انقلاب شهید شدند و بقیه هم تقریبا مجروح یا صدمه‌دیده‌ی جنگ تا پایان در دفاع مقدس پایدار بودند.
خبرنگار: در آن فایل صوتی اشاره شده عده‌ای اصلا باهدف تغییر در سپاه پاسداران کارها و برنامه‌هایی از جمله حذف برخی افراد را پی گرفته‌اند.
ابوترابی: در هر تغییر فرمانده یا رئیس، ریزش‌هایی ممکن است و آنچه که اینجا اشاره می‌شود درواقع به معنی کنار گذاشتن از مسئولیت است؛ کسانی را که ولایت و اطاعت از آقا محسن را قبول نداشتند کنار می‌گذاشتند. بگذارید مقداری در خصوص اتفاقاتی بگویم که دلیل و منشاء نقد و اعتراض بود، ما در عملیات خیبر با اینکه بسیار عملیات گسترده‌ای بود و تلاش بسیاری در کسب موفقیت آن شده بود، اما به خاطر کوتاهی‌هایی، در این عملیات بزرگ شکست خوردیم. گوشه‌ای از این اتفاق ها را شهید عزیز حاج قاسم سلیمانی در یک فایل صوتی که در مورد خصوصیات حاج همت است بیان می‌کند. (پخش صوت وتصویر) همانطور که شنیدید ایشان می‌گوید ابتدا در عملیات ده‌ هزار نفر در لشگر زیرنظر حاج همت بودند. یک لشگر در خیبر با ۱۰ هزار نیرو آنقدر عملیات کرد تا خود را از مسیر جبهه طلائیه به جزایر مجنون برساند و این ممکن نشد با اینکه بارها وبارها به دشمن حمله شد. تا ازلشکر یک گردان باقی ماند وآن را از طلایه منتقل کرد به جزیره مجنون جنوبی و در تهاجم به دشمن آن هم تبدیل به یک دسته شد؛ قریب به ۴۰ نفر. حاج همت فرمانده یک لشکر ده هزار نفره پایتخت بود اما آنقدر جنگ سخت وپر تلفات شد که یک دسته نیرو برایش باقی ماند. در این لحظات در جزیره مجنون بودم که شهید همت به قرارگاه کاظم رستگار آمد، صحبتی با ایشان کردند. بعد من بعنوان راننده موتور، آن دو را رساندم به نقطه‌ای که شهید همت با گردانی که اشاره می‌شود باید وارد عملیات می شدند و شاید چند ساعت بعد هم شهید شدند.من این خاطره تلخ وحرف های حاج همت را در کتاب مردان رستگار آورده ام ،حاج کاظم یک روز قبل از شهادتش به من گفت، اگر همت شهید نشده بود همین نامه آسیب شناسی جنگ را می نوشت که ما نوشتیم . حاج کاظم یکسال بعد از همت به شهادت رسید .
این فقط چند کلمه نیست که «۱۰ هزار نفر جوان رسید به ۴۰ نفر و آن ۴۰ نفر هم در حفظ جزایر مجنون تمام شد»، اینها تنها کلمه نیست؛ این خون دل و درد برای آنها که باقی ماندند بجا گذاشت که چرا یک لشگر باید تبدیل شود به یک گردان و یک گردان تبدیل شود به یک دسته و آن دسته هم با فرمانده‌اش شهید شوند؟! این چراها بعد از خیبر جمع شد و آسیب‌شناسی شد و در نامه ۹۲ صفحه‌ای برای مسئولین هم فرستاده شد. در کتابم این مسائل را آسیب‌شناسی کردم و حدود ۳۰ چرا و سوال وجود داشت. متاسفانه فرد ناآگاه دیگری که مطمئنم در این جایگاه اطمینان بخش نبوده‌اند که آقا محسن نامه بچه‌ها را به او بدهد بخواند تا حداقل با علم و آگاهی حرف بزند، گفته است اگر کشور به حرف نویسندگان نامه گوش می کرد شش میلیون شهید می‌دادیم. پاسخ این حرف‌ها بماند با خدای شاهد که فرموده است ان الله یدافع عن الذین آمنوا، بزودی عاقبت بخیرشدگان و مردان رستگار معلوم خواهند شد، این عناصر صدمه خورده از رشادت و صداقت و معرفت آن بچه‌های جنگ، پشت سر آنها دو حرف بی ربط زدند، یکی اینکه آنها ادامه جنگ را قبول نداشتند و خسته بودند و دیگر اینکه امام را قبول نداشتند. دو وصله‌ای که نامه و شهادت و فداکاری آنها ثابت کرد که به این بزرگواران نمی‌چسبید.
در مقدمه‌ی نامه‌ی آن شهیدان آمده که پیروزی در جنگ یعنی پیروزی انقلاب اسلامی بر تمامی ابرقدرت‌ها و می‌‌نویسند «برای ما بالاتر از همه‌چیز رضایتمندی امام امت است که رضایت خدا در آن است» و «از آنجا که امام جنگ را مسئله‌ی اصلی تعیین فرموده‌اندو ما به وضوح در صحنه‌ی عملیات مشاهده می‌کنیم که برای گردانندگان جنگ در محور اجرایی، جنگ به عنوان مسئله‌ی اصلی مطرح نیست؛ به همین خاطر وظیفه‌ی شرعی خود یافته‌ایم که مطالبی را برای معرفی مدیریت حاکم بر جنگ ارائه نماییم تا شاید به خواست خدا به گوشه‌ای از تکلیف خود عمل نموده باشیم».
ادامه می دهند: «اگر امروز کسانی هستند که می‌گویند نمی‌شود جنگید همان کسانی هستند که به بن‌بست رسیده‌اند، والا عمده نیروی سپاه که بار سنگین انقلاب و جنگ و درگیری‌های کردستان را به دوش کشیده‌اند، می‌گویند که باید جنگید و سرنوشت جنگ را در میدان جنگ تعیین نمود.» نگاه بچه‌ها نگاه آسیب شناسی جنگ بود و آنچه ارائه کردند در راستای تقویت مدیریت و اداره جنگ بود. آنها روی نحوه اداره جنگ حرف داشتند نه ادامه جنگ، هرچند با فرسایشی شدن جنگ و بازی با جنگ و منافع ملی مشکل داشتند. متاسفانه در این موضوع آقا محسن یک مقدار عجله کرد و بازی خورد و مسئله را علیه خودش احساس کرد.
این را بعد از رفتن از سپاه متوجه شد وقتی پیکر حاج کاظم رستگار را آوردند، ۱۳ سال پس از شهادتش، آقا محسن اصرار داشت در مراسم او باشد، بچه‌ها راضی نبودند چون هم می‌ترسیدند که کسی به ایشان توهینی کند و هم اینکه صنمی نداشت و به هرحال کاظم رستگار به شکلی از مسئولیت کنارگذاشته شده و بعدا مثل یک بسیجی رفته و شهید شده بود. اما ایشان آمد و آنجا از کاظم رستگار قدرشناسی سنگینی انجام داد و گفت «من سه نوع فرمانده داشتم، عاصی، ترسو و آزاده. بهترین فرماندهان من آزاده‌ها بودند آنها هم در جنگ شرکت داشتند و کمک می‌کردند و هم انتقاد می‌کردند و به من اعتراض می‌کردند و گوشزد می‌کردند. کاظم رستگار سرور آزادگان سپاه بود». برای بچه‌های تهران این حرفی که آقا محسن زده بود حجتی بود بر اینکه او درک کرده که این بچه‌ها دلسوز بودند.
در موضوع حذف که اشاره کردید، منظور کنار گذاشتن از مسئولیت بود. ما در تهران شهید محمد بروجردی را داشتیم که وقتی شهید شد در مسئولیت نبود، شهید ناصر کاظمی، شهید پیچک، شهید داود کریمی، شهید حسن بهمنی، شهید اصغر رنجبران، شهید بهمن نجفی و شهید کاظم رستگار در مسئولیت نبودند وقتی که شهید شدند. این کنار گذاشتن‌ها هم به این خاطر بود که نگاه آقا محسن این بود که افراد باید اطاعت محض داشته باشند و آن موقع تحمل نقد و اعتراض را نداشت، حتی از صیاد شیرازی.
موضوعی را که ضروری می‌دانم به آن اشاره کنم آن چیزی است که به آن پاسخ داده نشد و به نوعی بهانه‌ای شد برای اینکه گویندگان و نویسندگان نامه طرد شده و به عنوان «معترض به امام و ناراضی از جنگ» معرفی شوند و سال‌های سال به زنده و شهیدشان ظلم و اجحاف شود، طرح‌ها و خواسته‌های آنها در راستای این بود که کشور را از بن‌بست سست شدن مسئولین و از اولویت خارج شدن جنگ نجات دهند و جلوی بازی با جنگ را بگیرند. این موارد در فتنه‌ها گم شد. یکی از آنها ضرورت تشکیل «ستاد کل نیروهای مسلح» بود که به این علت بود که نیروهای مسلح وحدت رویه نداشتند، در خاطرات آقای هاشمی می‌توانید بخوانید که آقا محسن و شهید صیاد مدام با هم بحث و اختلاف داشتند و در نهایت هم آقا محسن موفق می‌شود شهید صیاد را از فرماندهی نیروی زمینی بدلیل ناهماهنگی بردارد؛ البته اواخر جنگ این ستاد تشکیل شد ولی نوش دارو بعد مرگ سهراب بود.
مورد دیگر «ضرورت تشکیل نیرویی سیاسی-نظامی برای کار در عقبه‌های دشمن با نیروهای مستعد عراقی و افغانستانی و لبنانی که در اختیار انقلاب اسلامی» بودند، یعنی همان طرح نیروی قدس را آن موقع مطرح می‌کنند.
مورد سوم «تعیین فرمانده‌ی اجرایی جنگ» بود. متاسفانه ما تا انتهای جنگ یک فرمانده مشخص نداشتیم که در اواخر جنگ آقای هاشمی منصوب شد و عناصر تمامیت‌خواه با رئیس جمهور و رئیس شورای عالی دفاع، شهید صیاد شیرای و آقای هاشمی صادقانه رفتار نمی‌کردند و دنبال استرتژی تحمیلی خودشان به کشور و جنگ بودند.
مورد چهارم هم «ضرورت حضور دولت به عنوان بزرگ‌ترین ستاد جنگ در صحنه» بود. جنگ تقریبا فقط بردوش بخشی از سپاه و ارتش گذاشته شده بود، امکانات برای جبهه‌ها نمی‌رسید و نیروها که از کارخانه‌ها و دانشگاه‌ها و مدارس بسیج می‌شدند و می‌آمدند، سیستم با آنها هماهنگ نبود؛ مثلا بچه‌هایی که از جنگ برمی‌گشتند را در مدرسه یا دانشگاه راه نمی‌دادند یا از کارخانه اخراج می‌کردند؛ که بعدا بحث پشتیبانی به مقدار زیادی اصلاح شد و در هر وازرتخانه‌ای معاون دفاعی گذاشته شد و این اصلاح سیستم وروش پشتیبانی ادامه داشت تا اواخر جنگ که آقای موسوی نخست وزیر بعنوان مسئول ستاد نیروهای مسلح مسئولیت گرفت که البته دیگر ۳-۴ ماه از جنگ مانده بود و تقریبا کار تمام شده بود و فرصت‌ها از دست رفته بود.
لازم به یادآوری است که چهار سال قبل از این اتفاق ناگوار جزوه ۹۰ صفحه‌ای که برای پیشگیری از این شکست‌ها نوشته شده بود به هفت نفر بزرگان نظام یعنی آقای منتظری، آقا سیداحمد خمینی ، آقای خامنه‌ای رئیس جمهور، آقای هاشمی رئیس مجلس، آقای صانعی دادستان، آقای موسوی اردبیلی رئیس شورایعالی قضایی و آقای موسوی نخست وزیر تقدیم گردید. از موضوعات دیگری که در نامه مطرح شده بود، ضرورت قرار گرفتن جنگ در صدر امور کشور بود. اینکه کشور جنگ را مسئله‌ی اصلی خود بداند و واقعا به آن بپردازد. درک همه‌جانبه‌ بودن جنگ برای کشور یعنی توجه به ابعاد سیاسی، اقتصادی و… در کنار ابعاد نظامی امنیتی آن و به جنگ به عنوان عملیات نظامی صرف نگاه نکردن و همه جانبه بودن جنگ درک شود و ضرورت پرهیز از فرسایشی شدن جنگ و رها شدن دشمنی که یک دنیای بی‌رحم برای تقویت او بسیج شده، ضرورت تدوین استراتژی مشخصی برای جنگ که تا آخر جنگ تهیه و اجرا نشد یعنی آقای هاشمی می‌گفت« جنگ جنگ تا یک پیروزی قاطع»، آقامحسن می‌گفت «جنگ جنگ تا پیروزی» و آقای رفیق دوست هم مشوق «جنگ جنگ تا رفع فتنه از عالم» بودند. مورد دیگر ضرورت ساختن انواع موشک‌های زمین به زمین بود برای پاسخگویی در شروع جنگ شهرها که بزودی توسط دشمن تجهیز شده اجرا خواهد شد. ضرورت پرداختن به پدافند هوایی خصوصا پدافند غیر عامل در برابر هواپیماهای تهاجمی مدرنی که شرق و غرب به دشمن داده‌اند. ضرورت رعایت اصول جنگ و بهره‌برداری از آموزه‌های جنگ نوین برای موفقیت حتمی در جنگ و موارد دیگری که به فکرمان رسیده بود و در جزوه موجود است و در کتاب مردان رستگار به آنها پرداخته‌ام .
خبرنگار: در نوار از پرونده‌سازی برای افراد –چه برای برخی فرماندهان و چه برای آقای منتطری- حرف زده می‌شود؛ یعنی گویی که برای این حذفیات برنامه‌ریزی شده است؟
ابوترابی: بنده به ادعای افراد نمی‌توانم پاسخگو باشم. یکی از اشتباهات طراحان در آن جلسه‌ این بود که یک فراخوان عام داده شد و ما از ترس اینکه نکند در جلسه اغتشاش شود از جبهه به تهران آمدیم چون می‌دانستیم جریاناتی هستند که بدنبال این کارند. همه می‌توانند در یک جلسه ادعا کنند. من نمی‌توانم پاسخگوی سر و صداهای آن جلسه باشم اما می‌توان گفت که موضوع آقای منتظری هم واقعا دغدغه‌ی بچه‌های حزب الله، سپاه و جنگ بود. آنها از طرف حضرت امام و یاران بزرگ ایشان به محبت و توجه به آقای منتظری ترغیب شده بودند، با اینکه هنوز قائم مقام امام نبودند.
این هم به این خاطر بود که از قبل انقلاب جریان‌هایی در کشور و حوزه‌های علمیه وجود داشت که با تفکر امام و شهید مطهری و آقای منتظری مقابله داشتند. این موضوع در فکر بچه‌ها بود که یکسری جریاناتی اتفاق می‌افتد که مثلا آقای منتظری از جایگاهی که در منظر امام وانقلابیون دارند پایین کشیده شود. نفوذ این تفکر آنموقع بعنوان کودتای خزنده‌ای که بسیار آرام و نا÷محسوس علیه تفکر حضرت امام و یارانش در جریان بود مطرح شد. در نوار می‌بینیم که آقا محسن درمورد آیت‌الله منتظری قول می دهد و می‌گوید من نه تنها مقابله نمی‌کنم بلکه پابوس آقای منتظری هستم. این جایگاه آقای منتظری را در آن زمان نشان می‌دهد که فرمانده سپاه چنین می‌گوید.
خبرنگار: البته اگر اشتباه نکنم این ماجرای پرونده‌سازی و بعدا نفوذی که در آن جلسه با عناوینی مثل کلاس‌های آقای راستی یا تاثیرات اقای مصباح و… به آن پرداخته می‌شود از سوی یکی از معترضین –آقای کوچک محسنی یا آقای بهمنی- مطرح می‌شود.
ابوترابی: نه از طرف نویسندگان نامه مطرح نمی‌شود! آنها کودتای خزنده را هم مطرح می‌کنند ولی این «پرونده‌سازی» را یکی از بچه‌های دفتر عقیدتی-سیاسی سپاه مطرح می‌کند. فردی که اتفاقا از عناصر مورد عنایت و تند جناح راست مجاهدین انقلاب بود و بااینکه تازه به سپاه وارد شده بود بدون پایان دوره و با رانت ارتقاء یافته بود و حضورش در تجمع و بیان حرف‌های تند مشکوک بود. ارتباط ما بیشتر با مباحث آموزش نظامی و جنگ بود. ایشان چون در عقیدتی- سیاسی بوده ارتباطش با بخش‌های آموزشی عقیدتی سیاسی سپاه بود که مجموعه‌ها و طلبه‌هایی که در مرکز آموزش در قم تربیت می‌‌کردند را به این کلاس‌ها می‌بردند. چون دعوت طراحان برای تجمع عام بود افراد مختلفی آمدند، کسانی بودند که در همین جلسه مشکلات پرسنلی بچه‌ها را مطرح می‌کردند. کسانی بودند مشکلات عقیدتی را طرح می‌کردند. این افراد هیچ ارتباطی با نویسندگان نامه ندارند. نویسندگان نامه مشخص هستند. اما به هرحال چون جلسه عمومی بود او هم یک بحثی را مطرح می‌کند، حال اینکه پاسخ گرفته یا نگرفته را نمی‌دانم. از نوع سوال و نوع پاسخ‌ها و تحرکاتی که در حاشیه تجمع رخ می‌داد کاملا مشهود بود که تجمع برای تخریب بچه‌های منتقد شکل گرفته و یکی ازهنرهای شهید بهمنی این بود که تریبون را بدست گرفت و با راهنمایی بچه‌ها اجازه درگیری و توهین به آقامحسن را نداد و فتنه‌گران در این مرحله به اهدافشان نرسیدند.
خبرنگار: منظور از «کودتای خزنده» که در نامه به آن اشاره می‌شود را بیشتر توضیح دهید؟
ابوترابی: هرچند از بحث آسیب شناسی جنگ دور می‌شویم ولی توضیحی مختصر خواهم داد. میان مخالفین خطرناک حضرت امام و انقلاب مجموعه‌هایی بودند که در جریانات دینی هم عقبه داشتند. اینها کسانی بودند که وقتی یاران امام درگیر زندان و مبارزه و فرار بودند، درس خوانده و قدرت علمی پیدا کرده و فقیه و مجتهد شده بودند. حالا انقلاب شده بود و در جایگاه‌هایی مثلا خبرگان یا قوه قضاییه باید از درس خوانده‌ها و مجتهدین استفاده می‌شد. اینجا بسیاری از یاران حضرت امام یکطرف بودند و بخش دیگری که محورش تفکرات اسلام امریکایی، انگلیسی مثل انجمن حجتیه و… بود طرف مقابل. امام بارها از آنها باعنوان مقدس‌نماهای جاهل نام می‌بردند یا همان عالمان متهتک و جاهلان متمسک که رسول خدا صلوات الله علیه فرمود کمر مرا این دو دسته شکستند. اینها کینه‌های زیادی ازحضرت امام و یارانش داشتند. آنها می‌خواستند کمر انقلاب و امام را بشکنند. امام تا آنجایی که توانست اجازه نداد اینها به‌ صورت سازمانی وارد حاکمیت شوند ولی به‌صورت غیرسازمانی چون درس خوانده بودند و امکان عبور از آزمون‌ها را داشتند وارد مجموعه‌ها شدند. کودتای خزنده‌ای که اینجا بحث می‌شود درواقع تفکر اسلام آمریکایی و ضدامام و ضد انقلاب است. گروهی از این دشمنان امام و یارانش آن موقع که پاسداران انقلاب ضعیف بودند توانستند دست به اسلحه ببرند و آقای هاشمی، آقای مفتح، آقای خامنه‌ای، آقای مطهری، آقای بهشتی و آقای منتظری آقایان شهدای محراب که سرداران امام بودند را هدف قرار دادند. آنهایی را هم که نتوانستند بزنند با نفوذ آرام و دسیسه و طراحی فتنه‌های کوچک و بزرگ رفتند سمت درگیر کردن و از اعتبار ساقط کردن، مثل آقای منتظری و دیگران، ببینید در این مقطع هنوز آقای منتظری به قائم مقامی رهبری انتخاب نشده و هنوز محبوب امام و انقلابیون هستند زیرا مباحث اختلافی با حضرت امام شروع نشده است و هنوز سوءاستفاده‌ها واختلاف افکنی‌های مهدی هاشمی معدوم شروع نشده است.
خبرنگار: ما تا یکوقتی چیزی داشتیم به اسم شورای فرماندهی سپاه، از زمانی به بعد بدون هیچ خبر و هیچ اطلاعی شورای فرماندهی سپاه ناپدید می‌شود و تمام فرماندهان سپاه را آقای محسن رضایی انتخاب می‌کند؛ همگی را هم اتفاقا از طیف جنوبی‌ها و گروه منصورون سازمان مجاهدین انقلاب. تمام کسانی که در این سیستم بالا می‌آیند جنوبی بودند و در دوره‌ای در گروه منصورون با آقای رضایی همراه بودند. از جایی به بعد دیگر اسمی از شورای فرماندهی نمی‌آید و خبری هم از انحلالش نیست.
ابوترابی: آقا محسن نگاه سازمانی قوی‌ای داشتند و آدم‌ها را نسبت به خود می‌سنجیدند و در نتیجه ناخودآگاه اجازه‌ی سازماندهی گسترده‌ی جنگ را نمی‌دادند در حالی که ما راهی جز یارگیری گسترده و مردمی نداشتیم. در جنگ عراق با ایران، عراق با حدود ۱۲ لشگر و چیزی حدود ۲۰ تیپ به ما حمله کرد و در آخر جنگ باتوجه به اینکه ما تقریبا در همین حدود از عراق کشته و زخمی و اسیر گرفتیم، خود را رساند به بیش از ۵۶ لشگر. اما ما که کشوری بزرگ بودیم که باید عملیات می‌کردیم و دوبرابر طرف مقابل نیرو آماده می‌کردیم، نمی‌توانستیم سازمان‌مان را گسترش دهیم و برای جنگ نیروگیری کنیم، کار بزرگ انجام دادن یارگیری بزرگ نیاز دارد. یکی از دلایل آن همین نگاه محدود و سازمانی آقا محسن و اطرافیانش بود که حتما باید آدم‌ها را با ضوابط خودشان تایید می‌کردند. هر چند انسان‌های بزرگی از قبیل حاج احمد متوسلیان،حاج همت، حاج قاسم سلیمانی و حاج حسین خرازی بودند که قدرت فرماندهی و محبوبیت استانی آنان بقای آنان را در فرماندهی یگان تضمین کرده بود اما این نگاه محدود به وسع جنگ صدمه زد. البته آقا محسن آخر جنگ در نامه قبل از قطعنامه درخواست می‌کند که من ۱۱۷ لشکر پیاده (۳۵۰ تیپ) ۱۸ لشکر زرهی (۲۵۰۰ تانک) و ۳۰۰۰ قبضه توپ و ۳۰۰ هواپیمای جنگی و ۳۰۰ هلی کوپتر و لیزر و…. می‌خواهم تا پیروز شوم؛ ولی آیا ما آمادگی داشتن چنین نیرویی را ایجاد کرده بودیم یا باز هم می‌خواستیم خودمان را به افراد خاص و مرتبط محدود کنیم؟
خبرنگار: شاید بحث کودتای خزنده بیشتر ناظر به این موضوع بوده است؛ یعنی یکسری بچه‌های قدیمی سپاه حس می‌کنند که این نوعی کودتاست.
ابوترابی: کسانیکه این موضوع را در آن تجمع طرح می‌کنند می‌گویند که در آموزش و پرورش هم دارد این اتفاق می‌افتد، آموزش و پرورش که دیگر دست آقامحسن نبوده است. یعنی اینجور نبود که کودتای خزنده تنها در سپاه مطرح باشد کودتای خزنده یعنی رفتن محتوی و ماندن ظاهر، این همان تذکری بود که حضرت امام در تذکرات و وصیت نامه خودشان که حدود همان سالها نوشته شده بود یادآور می‌شوند که نگذارید نامحرمان و نااهلان حاکم شوند. نااهل‌تر و خبیث‌تر از کسانی که در حوزه عکس‌های امام را پاره می‌کردند و دهان او و فرزندانش را نجس می‌دانستند مگر هست، اینها همان اشرار هستند که پیامبر اکرم که درود خدا بر او باد فرمود اگر امر به معروف و نهی از منکر نکنید اشرار بر شما حاکم خواهند گردید. شهدا شهید شدند تا راه نفوذ اشرار به حاکمیت بسته شود.
خبرنگار : این اعتراضات وقتی بالا می‌رود به آقای منتظری که می‌رسد واکنش همدلانه‌ای می‌گیرد؛ وقتی به آیت الله خمینی می‌رسد واکنش سنگینی می‌گیرد و می‌گوید که درصورت ادامه اصلا شما را مخالف اسلام معرفی می‌کنم؛ چه کسانی حامی شدید رضایی در رده‌ی بالای حکومت بودند؟ چون احتمالا آیت الله خمینی که به تنهایی به این نتیجه نرسیده و افرادی در این نتیجه‌گیری تاثیرگذار بودند.
ابوترابی: همانطور که می دانید آقای منتظری هیچ زمانی از هیچ اغتشاش و آشوبگری حمایت نکردند؛ قبلا گفتم برخورد حضرت امام با اوباشگری و اغتشاش بود، حتی ایشان به احمد آقا می‌فرمایند هماهنگ کنید نویسندگان بیایند و حرفشان را بزنند و آقای موسوی نماینده امام در منطقه ده به حسن بهمنی گفت آماده باشید به دیدار بروید ولی اهل مصلحت نمی‌گذارند این دیدار انجام شود. جابجا کردن فرمانده برای حضرت امام در آن زمان ممکن نبود. یکی از دلایلش هم این بود که آقا محسن نگذاشته بود کسی در این سطح در سپاه بماند که جایگزین شود. زمانی که آقا محسن جایگزین شد ۶-۷ نفر گزینه‌ی دیگر وجود داشت که به قول آقای رفیق دوست آقای رضایی نفر دوم سوم بود. ولی در آن زمان سپاه دیگر کسی را نداشت. چیزی که حضرت امام با بصیرت الهی به آن پرداخت این بود که اغتشاش‌ها را رفع کند، آن اغتشاش و به کوچه و خیابان کشیدن نقد و اعتراض را برای جنگ مضر دانستند. امام آمدند جلوی فتنه‌ای که طرح‌ریزی شده بود که مرحله‌ی اول آن را در پادگان ولیعصر گذاشتند و مرحله دوم را در همین جلسه منطقه ده گذاشتند و ممکن بود مرحله سوم را به جماران ببرند را خنثی کردند. مگر می‌شود نیروهای نظامی فرمانده را سین جین کنند و بعد او را سنگ بزنند؟ و حرکتشان محکوم نشود. این حرکت فتنه‌ای بود که نویسندگان آن نامه را دچار مشکل کنند، بعدها حتی خیلی از فرماندهان هم که از اتفاقاتی که افتاده بود خبر نداشتند و کتاب مردان رستگار را خوانده بودند با حلالیت خواهی می‌گفتند ما فکر می‌کردیم به خاطر اغتشاش‌هایی که آن زمان شده بود با شما برخورد شد. تسنیم مگر آن صوت را منتشر نکرد، این نامه آسیب شناسی را هم منتشر کند.
بنابراین کسی نبود که جایگزین آقا محسن شود، آقا محسن اینگونه تیم خود را چیده بود. تیمی جز تیم آقا محسن وجود نداشت که کشور بخواهد انتخابی جز آقا محسن داشته باشد. آقا محسن سال ۷۶ هم که می‌خواستند بروند حضرت آیت الله خامنه‌ای به ایشان فرمودند «هزینه‌ی فرمانده شدن شما خیلی بالا بوده، بمانید». اما او قبول نکرد و از سپاه رفت. به نظرم اگر روزی کشور و نظام بخواهد برای کنار گذاشتن این تفکر پر هزینه تصمیم بگیرد به تکاپو خواهند افتاد تا خود و افکار پوسیده‌اشان را به نظام تحمیل کنند.
خبرنگار: جایی خواندم که بعد از نشست لشگر ۱۰، حفاظت برخوردهایی با معترضان کرده بود. این درست است؟ و اینکه فرمانده‌ی حفاظت آن زمان چه کسی بود؟
ابوترابی: برخوردی مثل دستگیری نبود یا من اطلاع ندارم، اما از مسئولیت کنار گذاشته شدند و بعضا اجازه داده نشد دومرتبه به جنگ بروند؛ با عنوان‌های دیگر به جنگ رفتند. بین بچه‌ها شایع شده بود که تا ۱۰۰ نفر از بچه‌های تهران در لیست دستگیری هستند و می‌گفتند فرمانده‌ای که قرار بود بعنوان فرمانده منطقه ۱۰ معرفی شود مخالفت کرده و گفته بود «شما منطقه را بهم می‌ریزید و یگان‌ها را بهم می‌ریزید، من این افراد را می‌شناسم، نیازی به این برخورد نیست». ولی با پیام حضرت امام در نهایت با این افراد برخورد نشد. بعضی به یگان خودشان می‌روند و بعضی‌ها هم مثل شهید بهمنی و شهید رستگار که به پادگان امام حسین (ع) می‌روند و از آنجا به جنگ می‌روند و سه ماه بعد از جلسه شهید می‌شوند. با این حال سایه‌ی این جلسه همیشه با بچه‌های تهران بود و مثلا وقتی می‌خواستند به آنها مسئولیتی بدهند می‌گفتند اینها بچه‌های لشگر ۱۰ هستند. یا وقتی می‌خواستند درجه بدهند به یک شکلی دیگر، اما دستگیری اتفاق نیافتاد.
خبرنگار:این برداشت سیاسی که در مستند به آن پرداخته شده که با هدف اثرگذاری سیاسی برخی کارها در سپاه انجام می‌شده واقعا در میان سپاهیان در آن زمان وجود داشت؟
ابوترابی: نگاه بچه‌های ما آن زمان این بود که آقا محسن و اطرافیان با نگاه برگشت به سیاست دارند کار می‌کنند، ولی طرح‌شان این بود که سیاستی مدنظر ماست که درخدمت جنگ باشد. مثلا در انتخاب آقای میرحسین در دور دوم نخست وزیری آقا محسن خیلی موثر بود. اما در نگاه سازمانی، اگر افراد چنین نگاهی داشته باشند، جنگ بهترین نقطه برای ورود به قدرت در آینده است. یعنی اگر کسانی در جنگ موفق باشند حتما در سیاست هم موفق خواهند شد؛ در فرانسه دوگل، در انگلیس چرچیل و در امریکا آیزن هاور این راه را رفته‌اند ولی در کشور ما این موضوع جواب نداده و مردم ما نظامیان را خصوصا فرماندهانی که یک روز سابقه رزمی ندارند را در سیاست قبول ندارند. شاید اگر حاج قاسم بود مورد اطمینان قرار می‌گرفت. هر چندخودم سال ۹۰ با نگرانی از ایشان پرسیدم، برادرم برخی در نظر دارند شما را به سیاست بکشند ایشان گفتند، «هرگز، آدم سیاسی تاریخ مصرف دارد، فقط سرباز ملت است که می‌ماند و من این افتخار را با چیزی عوض نمی‌کنم».
[پخش صوت ۱۲ دقیقه‌ای مهدی هاشمی توسط خبرنگار]
انصاف نیوز: این صحبت‌های آقای مهدی هاشمی است. اعتراضات آن جلسه چه درباره‌ی فرماندهی جنگ و چه نگرانی‌های سیاسی محل اثری نشد؛ باتوجه به اشارات شما به نگاه سازمانی آقای رضایی و اعتراضات طرح شده در این جلسه و در کنار آن صحبت‌های آقای مهدی هاشمی، فکر می‌کنید واقعا خطی و روندی برای تغییر ساختار سیاسی دنبال می‌شده که بخشی از آن هم در سپاه و زمان جنگ فعال بوده؟
صنیع خانی: آقای هاشمی چیز اضافه‌ای نگفت، این حرف‌ها گفته شده بود. در سپاه اصفهان یک خط مخالف آقای منتظری بود. اما تا سال ۶۷ آقای روحانی مسئول نماینده‌ی ولی فقیه در اصفهان بود و به آقای طاهری وصل بود. آنچه که از سوی امام می‌آمد مورد مخالفت سپاه نبود؛ در کل سپاه مخالفتی با آقای منتظری نداشت. تا زمان نامه‌ی امام با آقای منتظری، عکس آقای منتظری در همه‌جای سپاه بود. حالا در یک جاهایی مثل اصفهان هم ممکن است مخالفت‌هایی می‌شد.
زمانی سال ۵۹ یکی از این بچه‌های اصفهان گفت «هرکه با ماست باشد و هرکه با ما نیست نباشد» من گفتم «اگر حق باشد چه؟» گفت اگرچه حق باشد!
ابوترابی: مهدی هاشمی ونواری که شما پخش کردید ربطی به جلسه ما ندارد و اخلاق حرفه‌ای حکم می‌کرد با مصاحبه شوندگان هماهنگ می‌شد ولی در این تفکیک توضیحی لازم است. او یکی از بهترین رفقای آقا محسن بود. هردو کار اطلاعاتی می‌کردند. یعنی کارهای مشترک می‌کردند و مورد وثوق هم بودند. گاه در برخی مواردی که اختلافات و نارضایتی‌هایی از طرف آقای منتظری پیش آمده بود و نگاه منفی بر عملکرد آقا محسن می‌گذاشت، آقا محسن سید مهدی را واسطه می‌کرد نزد آقای منتظری شفیعش شود. این صحبت‌ها [صدای سیدمهدی هاشمی] مقدمه‌ی اختلافات و مباحثی است که بعدا پیش آمد و رفتند به این سمت که مهدی هاشمی دیگر در مجموعه‌ی سپاه و نهضت‌ها نباشد؛ آنهم نه بخاطر حرف‌هایی که مهدی هاشمی می‌زد، در اینجا هم حرف‌های مهدی هاشمی که خط امام و روحانیت مبارز و مجاهد و فقیه علیقدر نباید حذف شود و پرهیز از درگیری‌های سازمان‌ها در سپاه بد نبود و او به خاطر این صحبت‌‌هایش دچار مشکل نشد. بلکه به خاطر عملکردش با او برخورد کردند. به خاطر اینکه تسلیحاتی را مخفی کرده بود و دخالتی که در قضیه مک فارلین و برهم زدن سیاست مدبرانه جداسازی امریکا از پشتیبانی عراق در کشور اتخاذ شده بود که پرونده ‌او پرونده‌ای جداست و خوب است در جایی به آن پرداخته شود. یا در چند ترور قبل از انقلاب نقش داشت؛ یعنی چنین نبود که بخاطر دفاع از آقای منتظری با او برخورد شده باشد. عملکرد او اصلا قابل دفاع نبود؛ بنوعی خودمختاری در مجموعه‌ی نهضت‌ها و عملکرد اعلام کرده بود؛ خود او هم به خاطر تخلفات قانونی عذرخواهی کرد و به اشتباهاتش اعتراف کرد. اما درمورد جلسه‌ی ۶۳؛ کل آن جلسه، جلسه‌ی تخریب بود؛ چون فقط بحث بچه‌ها در نامه آسیب‌شناسی کشور درجنگ بود. آنها نمی‌خواستند حضرت امام جام زهر را بنوشد و می‌خواستند از تمام امکانات کشور برای جنگ استفاده شود حرف‌هایی که در انتهای جنگ توسط خیلی‌ها زده شد ولی دیگر کار از کار گذشته بود. امام حتی بهترین فرمانده‌ی خود یعنی شهیدصیاد شیرازی را که از کردستان پای امام و انقلاب ایستاده بود به خاطر گرفتن بهانه از آقا محسن جابجا کرد و اصلا پای سپاه را آقای صیاد شیرازی به فرماندهی جنگ باز کرد و تمام تجهیزات را در اختیار سپاه گذاشت که آن عملیات‌های بزرگ طریق‌القدس ،ثامن الائمه، فتح مبین و بیت المقدس به موفقیت رسید؛ هنوز آقا محسن فرمانده نشده بود صیاد فرمانده‌ی نیروی زمینی بود، اما حضرت امام برای اینکه کمک کند به انجام وظیفه‌ی آقا محسن، فرمانده‌ی محبوب خود، آقای صیاد شیرازی را از نیروی زمینی برداشت.
سوال اینجاست با این همه امکانات که در خدمت‌تان گذاشتند، تجهیزات ارتش و سپاه و همه چیز را و هرموقع نیرو می‌خواستید حضرت امام اعلام می‌کرد که مردم جبهه‌ها را خالی نکنند و مردم سرازیر می‌شدند، شما چرا این وسع را ایجاد نکردید تا رسیدیم به انتهای جنگ؟ مگر به شما گفته نشده بود؟ مگر در سال ۶۳ آسیب‌شناسی نشده بود؟!
به اعتقاد من ما امروز هم این مشکلات را داریم. امروز هم همان‌ها که زمان جنگ، با جنگ بازی کردند، بازهم دارند با وضعیت معارضه‌ای که بین ما و آمریکا شکل گرفته بازی می‌کنند، باید از تجربه‌ی جنگ درس بگیریم. باید کاسبان جنگ و معارضه را بشناسیم، ما می‌توانستیم با استفاده از نقاط قوت‌مان به آقای هاشمی کمک کنیم تا یک پیروزی خوب بدست بیاوریم که دشمن حاضر شود با ما پای مذاکره بنشیند و دنیای ظالم حق‌مان را بدهد اما به اعتراف آقا محسن در کتاب «اسرار مکتوم جنگ» ایشان و دوستانش نشستند و استراتژی ابهام را ریختند به اسم اینکه شاید جنگ طول بکشد توان‌ها را در حد نیاز در اختیار فرمانده جنگ قرار ندادند و با جانشین امام و جنگ بازی کردند، ما باید از تجربه‌های تلخ و تجربه شده‌های زهر در دست حذر کنیم. اینها حتی آقای هاشمی را از تاریخ جنگ حذف کرده‌اند و تمامیت‌خواهی دوران جنگ را در تاریخ‌نگاری جنگ هم ادامه داده‌اند. امروز هم می‌بینیم که کم‌کاری می‌شود، توان‌ها سمت داخل خرج می‌شود و در داخل تهدیدتراشی می‌کنند و وحدت ملی و مشارکت ملی را به خطر می‌اندازند.
یک جنگ برای ۳۰۰-۴۰۰ سال یک کشور کافی است، با قدرت نمایی نباید اجازه تکرار داد. در دفاع مقدس خصوصا با ازخود گذشتگی حضرت امام در پایان جنگ، حتی یک وجب از خاک کشورمان را از دست ندادیم. در حالی که از ۲۰۰ سال قبل گرجستان، ارمنستان، آذربایجان، ترکمنستان، افغانستان و بخش‌های زیادی از ازبکستان و پاکستان امروزی تا بحرین در چهار سال قبل از انقلاب از ایران جدا شده بودند. باید امروز بدانیم که جنگ هیچ برنده‌ای نخواهد داشت اما این دوری و پرهیز از جنگ نباید با ذلت باشد، باید با قدرت بازدارندگی که دوبال دارد تحت رهبری داهیانه انجام شود و با داشتن نیروهای مسلح مقتدر و محبوب ملت و وحدت ملی که زاییده‌ی مشارکت ملی در تعیین سرنوشت کشور می‌باشد تحقق یابد تا هیچ دشمنی هوس رسیدن به اهداف خود از راهکار نظامی را به ذهنش راه ندهد.
خبرنگار: در ابتدای بحث به مورد اجحاف قرار گرفتن فرماندهان اشاره کردید [خطاب به صنیع‌خانی] که کارهای بزرگی کردند. یکی از این افراد هم غیر از آقای بهمنی و رستگار و… آقای داود کریمی بود؛ در پایان کمی بیشتر در این‌باره توضیح ‌دهید؟
صنیع‌خانی: ارتباط من با حاج‌داوود به سنه ۴۴ بازمی‌گردد، هم محل بودیم. کسی بود که روی اعتقادش کار می‌کرد. یکی از دلایلی که بچه‌های تهران خیلی شیفته‌ی او بودند این بود که هیچ‌وقت چیزی را برای خودش نخواست و بهره‌مندی‌اش از امکانات همیشه کمتر از افراد زیر دستش بود. ذهن باز و توان جذب خیلی خوبی داشت.
البته اختلاف داوود با محسن اختلاف فجر اسلام با منصورون بود. این اختلاف، اختلاف سلیقه بود. خیلی در حق داوود جفا شد. او می‌توانست کار کند، بچه‌های تهران او را درحد فرمانده کل سپاه می‌دیدند؛ وقتی داوود به فرماندهی سپاه تهران آمد احساس خطر کردند و او را به منطقه ۷ فرستادند. او می‌خواست برای پیروزی در جنگ کاری کند؛ بچه‌های آنجا مثل حسن بهمنی و اینها می‌گفتند که محور اصلی جنگ را باید به اینجا [غرب ایران] بیاورید و ما باید اینجا با دشمن طرف شویم؛ نشد و داوود هم که دید پشتیبانی نمی‌کنند رها کرد و رفت به کمیته و در حوزه مبارزه با قاچاق مواد مخدر خیلی خوب هم کار کرد. او کسی نبود که از نظام بریده باشد؛ رفت و کار کرد. داوود، داوود ماند.
بعد از اینکه او را گرفتند خیلی در زندان اذیتش کردند. آقای خامنه‌ای بعد از اینکه متوجه شد بشدت ناراحت بود؛ بعد از اینکه آزاد شد آقای خامنه‌ای او را خواست و حدود سه ساعت با هم نشستند تا او را آرام کند و از دل او در بیاورد چون در زندان خیلی به داوود جفا کردند. من نمی‌توانم بگویم که آن آدم‌های تنگ‌نظر ارتباطی با محسن داشتند، یا نه؛ آنهایی بودند که در مقابل آقای منتظری بودند. آقای خامنه‌ای به سپاه گفته بود داوود را به کار بگیرند. یکروزی حسین دهقان به من گفت می‌خواهیم ۵۰۰۰ واحد مسکونی بسازیم و با داوود صحبت کنیم که بیاید مدیر این مجموعه باشد؛ داوود جواب داد «مگر من بنا هستم؟! پدر خانم من معمار است، او برود این کار را بکند، من که این‌کاره نیستم». اهانتی بود به داوود. آقا هم منظورش از بکار گرفتن این نبود، داوود نظامی بود و در مسائل نظامی صاحب نظر بود و اهانتی بود که برود ساختمان‌سازی انجام دهد. او هم رفت کارگاهش را راه انداخت و تا آخر هم همانجا بود. داوود نخواست از جنگ دور شود؛ حسن بهمنی و سایرین هم نخواستند و هیچ‌کدام از بچه‌های لشگر ۱۰ رها نکردند و تا آخر ماندند. برخی ممکن است در لشکر ۱۰ نماندند و رفتند به لشکر ۲۷ زخمی یا شهید شدند.
البته وضعیت داوود از بهمنی و رستگار بهتر است، بیشتر مطرح شده است. اما حسن بهمنی و بچه‌های دیگر نه؛ من درخواستم از شما این است که این بچه‌ها را مطرح و برجسته کنید، جفاست که اینها شناخته نشوند. اینها باید معرفی شوند و ویژگی‌های‌شان گفته شود. فرماندهان گردان‌ها و همه‌ی جوان‌ها باید این بچه‌ها را بشناسند و بدانند چه جفایی به آنها شده است، از این به بعد به آنها که خدمتی می‌کنند جفا نکنند. آنها کسانی بودند که می‌خواستند خدمت کنند و مظلوم بودند. باید آنها را از این مظلومیت درآورد.
ظلم شد به داوود اما روزهای آخر همه آمدند؛ داوود می‌گفت من حتی با بعضی از اینها سلام و علیک هم ندارم؛ از شمخانی و محسن رضایی و…، همه آمدند. اما رحیم [صفوی] خیلی متفاوت بود با محسن؛ چندبار وقتی داوود مریض بود به رحیم کاغذی نوشتم که او مریض است و بیا عیادت، نیامد؛ دوباره نوشتم و گفتم بد است که داوود در خانه است و عیادت نمی‌آید (رحیم فرمانده خط دارخوین بود داوود اورا آورد فرمانده جبهه سپاه در جنوب کرد)، خلاصه در مشهد رحیم را دیدم و گفتم «چرا نیامدی سری بزنی، محسن هم آمده خانه و هم بیمارستان رفته عیادت»، گفت: «محسن سیاسی است!» این حرف است؟ داوودی که این همه زحمت کشید، داوود از سپاه جدا شدنی نیست و تو فرمانده سپاه هستی. داوود با سپاه تعریف شده است. در نهایت آمد. ولی آقا درباره داوود نظرشان غیراینها بود.
باید کسانی که ایفای نقش کردند را معرفی کنیم. آنچه در توانشان بود را انجام دادند و کمترین اثری از اسم و روش‌شان نیست. فقط خواص بهمنی و رستگار را می‌شناسند. بهمنی و رستگار و ساربان و همه‌ی کسانی که جانشان را در این راه گذاشتند زحمت کشیده‌اند. داوود کریمی سابقه‌ی مبارزه‌ی بیشتری داشته ولی نمی‌توانیم بین حاج داوود و رستگار فاصله بیاندازیم همه یک مجموعه بودند.
اینکه حتی اجازه ندادند جنازه‌ی رستگار در پادگان خودش تشییع شود باید جبران شود. کسانی که با اینها بودند وظیفه دارند اطلاع‌رسانی کنند؛ حداقل اجازه دهند کتاب آقای ابوترابی که تقدیر از این شهداست تجدید چاپ شود.
ابوترابی: اگر کشور بخواهد چندتا از اخلاقی‌ترین فرماندهان خود را معرفی کند، قطعا یکی از آنها شهید داوود کریمی است. هیچ عتاب و خطابی نتوانست او را از راه پاسداری از انقلاب که در پیش گرفته بود بازدارد. اجحاف‌های بسیاری در حق او شد ولی تا انتها پای کار ایستاد. جاذبه بالا و دافعه بسیار اندکی داش، من در مناطق عملیاتی با ایشان بودم؛ کمتر کسی را دیدم که مثل ایشان بتواند مباحث خود را به‌صورت معیاری و اصولی در چارچوب مشخص مطرح کند، خیلی از بزرگان سپاه و دفاع مقدس افرادی هستند که او کشف کرد، تربیت کرد و به آنها مسئولیت سپرد مثل فرماندهان کردستان از جمله حاج احمد در مریوان و حاج همت در پاوه و خیلی از فرماندهان سپاه در کردستان قبل از جنگ، شهید حسن باقری،شهید وزوایی، شهید حسن بهمنی، شهید اویسی و فرماندهان دفاع مقدس در خطوط دفاعی خوزستان در ابتدای تجاوز ناجوانمردانه حزب بعث و ده‌ها فرمانده شهید دیگر. افرادی مثل شهید داوود کریمی که سرمایه‌های کشور بودند؛ صدمه خورده‌ی تنگ نظری و تمامیت‌خواهی و عدم توجه به دو منکر نهی شده در کشور هستند یکی سازمانی ماندن عناصر نظامی شده و دیگری دخالت در سیاست .
حضرت امام برای پاسداری از پاسداری دو نهی بزرگ ابلاغ فرمودند که راه نجات سپاه بوده، هست و خواهد بود که در برهه‌هایی از زمان مغفول مانده است. یکی اینکه نیروهای مسلح حق ندارند سازمانی و حزبی باشند و افراد را به سازمان خودی و غیر خودی تقسیم کنند، نباید عرق و وابستگی سازمانی داشته باشد. یکی از انتقادات این بود که چرا نگاه سازمانی به افراد دارید و هنوز ادامه نگاه سازمانی قبلی خود را دنبال می‌کنید؟ فرق ندارد این نگاه مجاهدین انقلاب باشد یا هیئت موتلفه یا به قول شهید محلاتی باندهای قدرت هم در این نهی مورد نظر است.
منع بعدی حضرت امام دخالت سپاه و نظامیان در سیاست بود، این هم قانون است و هم تدبیر حضرت امام؛ اینکه فردی بخواهد از جایگاه قدرت، اهداف سیاسی خود را دنبال کند بسیار خطرناک است که متاسفانه در مواقعی این اتفاقات افتاده است و افرادی قدرت طلب صدماتی را بر اعتبار و آبروی سپاه و بسیج وارد کرده‌اند، هرچند بزرگی و عظمت سپاه و بسیج به حدی است که باید گفت عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌دارید. به حقیقت دخالت در اقتصاد و سیاست منع‌هایی است که باید فرماندهان رعایت کنند تا ان شاءالله این نهاد پاسدار انقلاب، برای همیشه پاسدار انقلاب و دست آوردهای آن و خار در چشم دشمنان داخلی و خارجی باقی بماند تا مثلث فساد نتواند با آبرو و بقای انقلاب و نظام بازی کند؛ مثلث شوم قانون فروشان، قانون گریزان و توصیه کنندگان به بی‌قانونی و شر که همه نارضایتی‌ها و ناکارآمدی‌ها را تولید می‌کنند. لازم به ذکر است چندی پیش با بررسی پرونده‌های فساد در شهرداری تهران متوجه شدیم در بحث فساد و سوء‌استفاده و رانت‌خواری هم چپی‌ها هستند و هم راستی‌ها، لذا به این دیدگاه رسیدم که در کشور دو حزب بیشتر وجود ندارد حزب بی‌شرف‌ها که بی‌قانونی را به کشور تحمیل می‌کنند و حزب باشرف‌ها که مجری و پاسدار قوانین اساسی و موضوعه در کشور هستند و یقینا جایگاه سپاه و بسیج باید در صدر حزب باشرف‌ها که همان حزب الله است باشد که این شرط بقا و پیروزی است که خدای قادر فرمود: فان حزب الله هم الغالبون .

مهندس محسن خلیلی در مراسم نکوداشتی که به پاس زحمات وی برای توسعه صنعت کشور در اتاق بازرگانی ایران برگزار شد، از عشق به آزادی، رفاه مردم، خیر عمومی و توسعه و پیشرفت میهن از مسیر توسعه صنعتی و تشکل‌گرایی سخن گفت. پیشکسوت صنعت ایران این طور سخنانش را شروع کرد: مهم‌ترین اصل به گمانم آزادی است. آزادی در مقابل بردگی قرار دارد. شخص آزاد کسی است که می‌تواند اراده خود را بر جان و مالش اعمال کند. آزادی، نبودن مانع است برای پرورش استعدادها و پیگیری سعادت خود و جامعه که این همه از طریق تحقق دموکراسی و تامین حقوق شهروندی در روندی آرام و تدریجی و با تلاش و خرد جمعی ممکن می‌شود. اما بُعد دیگر آزادی که در تقابل با بردگی قرار می‌گیرد، امکان اعمال اراده انسان بر مال خود است که این نیز دارای دو رکن اساسی است: مالکیت خصوصی و آزادی مبادله. بدون این دو اختیار و آزادی، رشد و توسعه‌ای در جوامع اتفاق نمی‌افتد و خلق ثروتی آنچنان که شایسته است صورت نمی‌گیرد که بتوان آن را توزیع و امکان زندگی سالم و شرافتمندانه را برای آحاد جامعه فراهم کرد @tayefeh0nadimi

دکتر علی مطهری خطاب به فرمانده سابق سپاه :
«سردار عزیز جعفری
فرمانده محترم سابق سپاه پاسداران
با اهدای سلام، در اظهارنظر خود در سیمای جمهوری اسلامی فرموده‌اید (نقل به مضمون) شورای نگهبان باید برای تایید صلاحیت افراد روی مبانی فکری آنها تمرکز کند که آیا منطبق با مبانی فکری رهبری هست یا نه.
اولاً ورود نظامی‌ها به عالم سیاست ممنوع است، هم عقلاً و هم مطابق توصیه‌های مکرر امام خمینی(ره).
ثانیاً این نظر شما با نظر مقام رهبری نیز مغایر است زیرا ایشان تاکنون چند بار گفته‌اند ممکن است کسی در موضوعی نظرش مخالف نظر من باشد، باید بتواند حرفش را بزند. یا در دیدار دانشجویان فرمودند چه کسی گفته از من انتقاد نکنید، از من انتقاد کنید.
ثالثاً این نظر جنابعالی با سیره رسول اکرم و ائمه اطهار خصوصا علی (ع) در دوره زمامداری‌شان منافات دارد. حضرت امیر می‌فرمود: از من در آشکار و پنهان انتقاد کنید، و در برخورد با بزرگترین دشمن خود (خوارج) تا زمانی که آنها دست به سلاح نبردند آزادی بیان آنها را محدود نکرد.
مجلس مظهر و نمونه کوچکی از ملت است و باید همه دیدگاه‌ها در آن حضور داشته باشند. سرایت دادن نوع رابطه نظامیان با ولی فقیه به عنوان فرمانده کل قوا به مجلس و نمایندگان، یک خطای بزرگ است. اینکه مبانی فکری دو نفر در همه حوزه‌ها عین هم باشد، کمتر رخ می‌دهد. رهبر انقلاب هم چنین انتظاری ندارند. پس کاسه داغ‌تر از آش نشویم.
از نظر مبانی فکری همین که کسی قانون اساسی را قبول داشته باشد کافی است برای اینکه بتواند وارد مجلس شود و نیازی به تفتیش عقاید قرون وسطی در اروپا که عکس‌العمل آن تمدن پراشکال غرب بود، نیست. حفظ نظام از راه احترام به آزادی‌ها بهتر انجام می‌شود.
در پایان به شما توصیه می‌کنم کتاب آینده انقلاب اسلامی ایران شهید آیت‌الله مطهری را که برای شما ارسال می‌کنم مطالعه فرمایید.
با تقدیم احترام علی مطهری»

متن کامل نامه الیاس حضرتی به فرمانده سابق سپاه، محمدعلی جعفری به شرح زیر است:
باسمه‌تعالی
برادر گرامی‌ام جناب آقای عزیز جعفری، دام عزه
با سلام و احترام
اخیرا تکه‌هایی از سخنان جنابعالی که در یک برنامه تلویزیونی گفته‌اید، بین مردم و گروه‌های سیاسی دست به دست می‌شود که به نظرم جای تامل و چون و چرا دارد. از آنجایی که با توجه به تجربه‌های پیشین از چنین سخنانی بوی خیر به مشام نمی‌رسد احساس تکلیف کردم که از سر دلسوزی و دوستی، بخصوص از سر دغدغه‌های مشترکی که برای آینده انقلاب و نظام داریم، نامه‌ای بنویسم و با انتشار آن برخی نکات مهم را در باره انتخابات و سیاست به جنابعالی و همفکرانتان متذکر شوم.
همین ابتدا خودم و شما و همه خوانندگان این نامه را با توجه به شرایط خاص کشور به رعایت انصاف و تلاش برای همدلی و اتحاد و پرهیز از ناامیدی و تفرقه دعوت می‌کنم.
جنابعالی در سخنان تلویزیونی‌تان با اشاره به ضرورت هماهنگ شدن مدیریت کشور با نظرات رهبری فرموده‌اید: "مدیریت کشور باید با همان نگاه رهبری که نگاه اسلام ناب است هماهنگ شود. اگر کسی در این مبانی اشکال داشته باشد، سنجش آن، وظیفه سنگین شورای نگهبان است که فکر نمی­‌کنم شورای نگهبان با این دقت نگاه کنند و روی مبانی فکری افراد برای تایید صلاحیت تمرکز کنند. الان در همین کشورهایی که مهد دموکراسی هم هستند باید نگاه فرد با نگاه حکومت بخواند اما آقایانی که اینجا روی کار می­‌آیند ابایی ندارند که بگویند دیدگاه ما با رهبری اختلاف دارد. خوب اگر دیدگاهت اختلاف دارد برای چی آمدی؟"
واقعا نمی‌دانم شما کدام کشور دموکراتیک دنیا مورد نظرتان بود که چنین ادعایی مطرح کردید؟ در کدام کشور دموکراتیک در بررسی صلاحیت‌ نامزدهای نمایندگی مجلس یا تشکیل دولت "مبانی فکری افراد" از سوی نهادهای نظارتی مورد بررسی قرار می‌گیرد و هرکه را به تعبیر شما "هماهنگ" نباشد از دایره انتخاب مردم بیرون می‌گذارند؟
از کدام کشور و از کدام نظارت سیاسی حرف می‌زنید که ما اطلاعی از آن نداریم؟ اتفاقا در تمامی ممالک دموکراتیک، حتی در ممالکی که به ظاهر قواعد مردمسالارانه را رعایت می‌کنند، احزاب سیاسی با اعلام صریح مواضع متفاوت خود اقدام به فعالیت انتخاباتی می‌کنند و هیچ قیدی برای بیان آشکار مخالفتشان ندارند، ایضا نه تنها تفاوت نگاه نامزد انتخاباتی‌شان را با نگاه کلی حکومت پنهان نمی‌کنند بلکه عملا بر آتش اختلاف نظر می‌دمند و آن را شعله‌ورتر می‌کنند.
چیزی که می‌گویم به قدری آشکار است که نیاز به حجت و برهان ندارد. هرکدام از فیلم‌های تبلیغاتی و انتخاباتی کشورهای دموکراتیک را نگاه کنید می‌بینید که حرف شما که آن را خیلی بدیهی می‌پندارید درست نیست و در جهان دموکراتیک، تنور انتخابات معمولا به کمک همین اختلاف‌ها داغ می‌شود.
به همین دلیل در اغلب انتخابات‌ها از چپ چپ تا راست راست و از فعالان سوسیالیست تا طرفداران لیبرالیسم حضور دارند و تبلیغات می‌کنند و همه گرایش‌های سیاسی و اقتصادی فارغ از تعلقات مذهبی می‌توانند در معرض رای و انتخاب مردم قرار گیرند.
اصل غیر قابل تغییر هر نظام دموکراتیک این است که هیچ کس فراتر از قانون نیست و دیدگاه هیچ کس را نمی‌توان جایگزین قانون کرد؛ رهبران هم در هیچ کشور دموکراتیکی از قانون فراتر نیستند بلکه رفتار و گفتارشان همواره با متر و معیار قانون سنجیده می‌شود.
این از افتخارات نظام سیاسی اسلام است که افراد جامعه می‌توانند نظریاتی متفاوت با رهبران داشته باشند و آزادانه آنها را بیان کنند و حتی بی‌واهمه به نقد رهبر بنشینند. در سیره پیامبر و امام‌علی که هر دو فرصت حکمرانی یافتند کسی سراغ ندارد که فرصت اظهار نظر یا حضور سیاسی از منتقدان گرفته شده باشد. نمی‌دانم پیشنهاد شما ریشه در کدام اندیشه سیاسی دارد اما مطمئنم که اولا منشاء اسلامی ندارد ثانیا با قانون اساسی جمهوری اسلامی و روش امام راحل و اصول رهبر معظم انقلاب نمی‌خواند.
برادر ارجمندم، جناب جعفری عزیز، سخن حق تلخ است اما چاره‌ای ندارم که بگویم متاسفانه نگاه و نظر شما خریداران صاحب قدرتی دارد که حرف و امضایشان نافذ است و می‌توانند مانع از حضور بسیاری از دلسوزان و مصلحان در عرصه‌های تصمیم‌سازی و تقنینی و اجرایی شوند.
به کرات و در انتخابات‌های متعدد صلاحیت صدها تن از فرزندان مردم که در انقلاب تربیت شدند و در زمره دست‌پرورده‌های نظام اسلامی به حساب می‌آیند از سوی شورای نگهبان تایید نشد و فرصت خدمت و انتخاب شدن از ایشان سلب شد. اگر نیک نگاه کنید در این میان دایره انتخاب مردم روز بروز تنگ‌تر شده و مجال مشارکت حداکثری آنها از بین رفته است.
من بی‌خبر از رد صلاحیت‌های گسترده نیستم و صراحتا به شما برادر گرامی و مردم عزیزمان می‌گویم که غالب ردصلاحیت‌ها به دلایلی صورت گرفته که قابل دفاع نیستند و عقل جمعی رای دهندگان آنها را نمی‌پذیرد.
اعضای شورای محترم نگهبان با این کار مانع از حضور همه سلیقه‌ها و نگاه‌های سیاسی شدند و خواسته یا ناخواسته بر شیوه حضور و رای مردم تاثیر جدی گذاشتند.
شخصا نهاد شورای نگهبان را یکی از مهم‌ترین دستاوردهای انقلاب اسلامی می‌دانم و معتقدم آن آرمانی که در مشروطه از چنگ انقلابیون گریخت، در انقلاب اسلامی به دستمان آمد و از این حیث عزیز و محترم است و باید در حفظ و حراستش بکوشیم. اما این عزیزی و احترام مانع از آن نمی‌شود که شیوه‌ اعضاء آن را در ادوار مختلف مورد نقد و بررسی قرار ندهیم و در دیدگاه‌های بعضا تنگ‌نظرانه‌اش اشکال وارد نکنیم.
تعبیر و تفسیر دبیر و بعضی از اعضاء شورای نگهبان از نظارت استصوابی عملا باعث شده تا بهترین و شاخص‌ترین چهره‌های سیاسی و بسیاری از چهره‌های توانمند و خوشفکر که اتفاقا سابقه سیاسی و انقلابی و ایثارگری و خدمت صادقانه دارند رد صلاحیت شوند و از دایره خدمت به کشور بیرون بمانند.
جالب اینجاست که امروز چپ و راست بر این گزاره متفقند که "مجلس اول نسبت به ادوار بعد بهتر و فعال‌تر و مفیدتر و کارآمدتر بوده است". می‌دانید چرا؟ دلیلش، لااقل یکی از دلایلش نبود نظارت استصوابی بوده و در آن زمان کسی و کسانی سایه سنگین خود را –اگر چه با حسن نیت و از سر دلسوزی- بر حق انتخاب مردم نینداخته.
یادتان که هست در آن زمان هم نامزدهای سازمان مجاهدین خلق به میدان رقابت آمدند و هم توده‌ای‌ها و فدایی‌ها و لیبرال‌ها و... مع‌ذلک این مردم انقلابی ایران بودند که از این آزمون شگفت سربلند بیرون آمدند و بی‌آنکه کسی در مضیقه‌شان بگذارد بهترین انتخاب را کردند و بهترین مجلس را تشکیل دادند.
از آن زمان هرچه گذشت نظارت استصوابی هم سخت‌تر و سفت‌تر شد و عملا به حذف تدریجی نیروهای انقلاب و وفاداران به نظام انجامید. بی‌جهت نیست که هرچه جلوتر آمده‌ایم مجلسمان هم ضعیف‌تر و ناکارآمدتر شده تا جایی که دیگر نمی‌توانیم بگوییم جمله مشهور امام "مجلس در راس امور است" کماکان مصداق دارد.
عملا مجالس متاخر نمی‌توانند دیدگاه‌های متنوع جامعه را نمایندگی کنند و از جانب مردم با یکدیگر بحث و تبادل نظر کنند. عجیب آنکه این نظارت استصوابی از نظر شما کافی نیست هنوز هم باید دایره انتخاب را تنگ‌تر کرد و با شیوه‌های تفتیش عقاید جلوی حضور این تعداد اندک صدای ملایم و نسبتا مخالف را هم گرفت.
با این کار بعید است دست آخر چیزی از مجلس بماند و مردم رغبتی به حضور پای صندوق‌ها داشته باشند. وقتی مردم عملا نتوانند نماینده واقعی خود را انتخاب کنند، اصلا چه نیازی به این همه هزینه و زحمت؟
سردار گرامی، آنچه موجب ناکارآمدی بعضی قسمت‌های نظام سیاسی ما شده، کمی نظارت یا سهلگیری در گزینش افراد نیست بلکه بی‌توجهی به مردم و بی‌اعتنایی به انتخاب آنها، از اینها مهمتر روبرگرداندن از رای و نظر مردم است.
عملا بسیاری از خواسته‌های مردم مورد بی‌اعتنایی قرار می‌گیرند و رسما هرآنچه را قاطبه مردم بخواهند از سوی بعضی از قدرتمندان زیرپا گذاشته می‌شود. نیازی به ذکر نمونه نیست، کافی است با مردم کوچه و بازار صحبت کنید تا دستتان بیاید که عموم مردم جز گلایه‌های معیشتی گلایه‌های دیگری هم دارند که به همان اندازه جدی و قابل اعتناست، اما کو گوش شنوا؟
تفسیرهای من‌درآوردی و نشستن بر فراتر از قانون عملا مانع مشارکت حداکثری مردم شده است. آنچه رهبری بارها بر آن تاکید کرده‌اند جذب حداکثری بوده. حتی ایشان از مردمی که نظام را قبول نداشته‌اند خواسته‌اند به صحنه انتخابات بیایند و در یک فرایند دموکراتیک مشارکت کنند. اما آیا می‌شود این مردم هیچ صدایی در مجلس و حاکمیت نداشته باشند و صرفا نمایندگانشان نظر موافق خود را بیان کنند؟
شیوه شما و بعضی از اعضاء محترم شورای نگهبان عملا باعث جذب حداقلی و دفع حداکثری شده و می‌شود و نزدیک است که زنگ خطرها به صدا دربیاید و ما را نسبت به وضعیت فعلی و آینده مردمسالاری دینی نگران کند.
برادر عزیز، مشکلات ما ریشه در این واقعیت تلخ دارد که مجلس شورای اسلامی از جایگاه حقیقی­اش خارج شده و اختیارات آن به وسیله نهادهای متعدد فراقانونی و حتی غیرقانونی سلب شده است. اگر قانون اساسی بدون تفسیرهای خودساخته اجرا می‌­شد و مجلسی قدرتمند بدون اعمال متعصبانه نظارت استصوابی، صرفا از سوی اراده آزاد مردم شکل می­‌گرفت و شان قانونی مجلس پاس داشته می­‌شد، قطعا ما شاهد اوضاع کنونی نبودیم.
اکنون اگر بخواهیم برای خروج از این وضعیت کاری کنیم و پیشنهادی را ارائه بدهیم باید به سمت اجرای کامل و بدون تنازل قانون اساسی بازگردیم. اگر چنین شود بخش بزرگی از مراکز و نهادها و سازمانهای نظامی و انتظامی و اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی از دایره نظارت مجلس بیرون نمی‌­مانند؛ نهادهایی که قدرت و ثروت اصلی کشور را در اختیار دارند اما هیچ‌گونه نظارتی از سوی نهادهای منتخب مردم بر آنان اعمال نمی­‌شود سوالات متعدد مردم را هم پاسخ درخور و شایسته نمی‌دهند.
شک نکنید که اگر نظارت مجلس مطابق قانون اساسی اعمال شود این همه فساد در ساختار سیاسی قدرت و در دستگاه­های اجرایی ایجاد نمی­‌شود و سرمایه اجتماعی مردم به نظام به تاراج نمی­‌رود.
اگر قانون اساسی بی‌کم و کاست اجرا شود حتما حق مردم در برگزاری اجتماعات و راه­پیمایی­‌ها به رسمیت شناخته خواهد شد و تخلیه روحی و روانی فشارهای اجتماعی صورت خواهد گرفت و این همه نارضایتی اجتماعی روی هم تلنبار نمی‌­شود که به صورت شورش کور اجتماعی ظاهر شود که مجبور باشیم با اتکا به شیوه‌های خشن از آنها ممانعت به عمل آوریم.
اگر قانون اساسی اجرا شود ما شاهد محاکمه متهمان سیاسی به عنوان مجرمان امنیتی نخواهیم بود. اگر قانون اساسی به صورت کامل مبنای عمل ما باشد هیچ‌کس نگران مشارکت مردم در انتخابات نخواهد شد و امید مردم به صندوق رای به یاس و سرخوردگی نخواهد انجامید.
هیچ چیزی بدتر از ناکامی و سرخوردگی نیست. چندبار مگر می‌شود مردم را امیدوارانه پای صندوق آورد اما ناکام و بی‌مراد به خانه‌هایشان فرستاد؟ مشکل ما این نیست که کسانی سلیقه سیاسی ما را قبول ندارند و در مجلس و دولت حضور دارند، برعکس مشکل این است که کسانی اساسا به مردم­سالاری دینی و جمهوریت معتقد نیستند و درصددند با تفسیر دلبخواه از اصول قانون اساسی، ابعاد مردم­سالارانه قانون اساسی را تعطیل کنند و جمهوریت نظام را نادیده بگیرند و نظام دیگری که مورد قبول مردم نیست جایگزینش کنند.
جناب آقای جعفری
یکی از ابعاد تضعیف جمهوریت نظام، مداخله نیروهای غیر سیاسی در امور سیاسی است که هم غیرقانونی است و هم مخالف وصایای امام خمینی اما در عمل هر روز ابعاد وسیع­تری پیدا می­‌کند. صدها نمونه و شاهد و سند از مداخلات خلاف قانون در امور سیاسی و حتی جناحی قابل ارائه است به گونه‌­ای که مسئولان این نهادها رسما به نفع یک گرایش و نیروهای سیاسی و علیه جریان رقیب وارد عرصه می‌­شوند و تمامی امکانات خود را وارد عرصه سیاسی می­‌کنند.
همین اظهارات جنابعالی یک نمونه از مداخله غیرمستقیم نهاد نظامی در امور سیاسی است که کاش صورت نمی­‌گرفت و کاش رسانه ملی چنین بی‌محابا پای شما و دوستانتان را به این عرصه باز نمی‌کرد. این در حالی است که دولت یک قوه از قوای سه‌­گانه کشور است و اظهارات خصمانه و تند علیه رئیس دولت آن هم از سوی فرماندهان و روحانیون وابسته به نهادهای نظامی اصلا توجیه ندارد.
منصفانه قضاوت کنید و بفرمایید اگر در عصر امام خمینی این همه مداخله در امور سیاسی از سوی یک نهاد نظامی صورت می­‌گرفت، ما با انتقادها و نهی­‌ها و دستورات جدی ایشان مواجه نمی‌­شدیم؟
سردار گرامی
امروز جمهوری اسلامی با آزمایش بزرگی مواجه است. رویکرد کلان مواجهه با مردم تاکنون جواب نداده بلکه تاثیر عکس گذاشته و از عمق جان متاسفم که بگویم مردم را به آینده نظام و کارآمدی مسئولان و نهادهای حاکمیتی مایوس کرده و اگر هرچه زودتر کاری نکنیم هیچ بعید نیست که فرصت جبران را تمام و کمال از دست بدهیم و بعدا مجبور به دریغ‌گویی و افسوس خوردن شویم. اصرار بر تداوم رویه ناکارآمد گذشته هیچ توجیه عقلانی و شرعی ندارد. بازگشت به آن فهمی از اسلام که بر اساس آن انقلاب صورت گرفت و احیای رویه­هایی که مردم را محور همه تحولات اجتماعی می­دانست و مبارزه با رانت­خواری سیاسی افراد و نهادهای قدرت از ضروری­ترین اقداماتی است که باید به آنها توجه نشان داد. متاسفانه در کنار انتقال مرجعیت رسانه­ای به خارج کشور شاهد این واقعیت تلخ هستیم که مرجعیت سیاسی جریانهای داخلی هم بتدریج از دست می­رود و این قابل جبران نیست. شایسته است در این وضعیت راهکارهایی را مطرح نفرمایید که به جای امیدوار کردن مردم، ناامیدی آنان از آینده نظام را مضاعف می­کند.
و من‌الله التوفیق، برادر کوچک شما الیاس حضرتی
نماینده مردم شریف تهران، شهرری و شمیرانات در مجلس شورای اسلامی

توصیه خطرناک و ناامید‌کننده «فرمانده سابق سپاه و فعلی قرارگاه بقیة الله» به شورای نگهبان
سه‌ نقطه/ حجت‌الاسلام والمسلمین احمد حیدری:
از این که امام (قدّس سرّه) نیروهای نظامی از جمله سپاه و بسیج را از دخالت در سیاست داخلی و جناح‌بندی‌ها، بخصوص در زمان انتخابات منع کرد[براى سپاهي‌ها جايز نيست كه وارد بشوند به دسته‏‌بندى و آن طرفدار آن يكى، آن يكى طرفدار آن يكى. به شما چه ربط دارد كه در مجلس چه مى‏‌گذرد؟ در امر انتخابات باز هم به من اطلاع دادند كه بين سپاهي‌ها هم باز صحبت هست. خوب! انتخابات در محل خودش دارد مى‌‏شود، جريانى دارد، به سپاه چه كار دارد؛ صحیفه نور، ج19، ص12] و دخالت آنها را تباه‌کننده آنها_ و به تبع نظام_ شمرد(صحیفه نور، ج21، ص432)، می‌گذریم که مدت‌هاست این وصیت که صورت قانون هم به خود گرفت، زیر پا نهاده شده و صحبت‌ها و موضعگیری‌های سرداران سپاه در این چندین سال بخصوص در این ایام انتخابات، نمونه واضح و آشکار ورود به جناح‎بندی‌ها و پشتیبانی از یک جناح و مخالفت با جناح دیگر است[طرفداری از اصولگرایان مدعی اسلام ناب و ولایت از دیدگاه آنان و مخالفت با اصلاح طلبان منحرف، غرب زده و خود فروخته]
مطلب مهم مدّ نظر، توصیه اخیر فرمانده سابق سپاه و فعلی قرارگاه بقیة الله به شورای نگهبان است. ایشان اول می‌گوید: «اسلام ناب را رهبری تعریف می‌کنند» بعد هم توصیه می‌کنند «مدیریت کشور باید با همان نگاه رهبری که نگاه اسلام ناب است، هماهنگ شود. اگر کسی در این مبانی اشکال داشته باشد، سنجش آن، وظیفه سنگین شورای نگهبان است که فکر نمی‌کنم شورای نگهبان با این دقت نگاه کنند و روی مبانی فکری افراد برای تایید صلاحیت تمرکز کنند.» بعد هم به عملکرد غرب در این زمینه استناد کرده و می‌گوید: «الان در همین کشورهایی که مهد دموکراسی هم هستند، باید نگاه فرد با نگاه حکومت بخواند امّا آقایانی که اینجا روی کار می‌آیند ابایی ندارند که بگویند دیدگاه ما با رهبری اختلاف دارد. خوب اگر دیدگاهت اختلاف دارد برای چه آمدی؟»
به نظر می‌رسد این نگاه با همان نگاه کلیسا در دوران حاکمیت سیاه قرون وسطی شباهت زیادی دارد. در آن زمان هم ارباب کلیسا محور و میزان حق در همه زمینه‌ها حتی علوم انسانی معرفی شدند و اگر دانشمندی نظریه‌ای خلاف نظر کلیسا می‌داد، محاکمه و به اعدام محکوم می‌شد و تفتیش عقاید، معمول بود و از هر کس عقیده‌ای خلاف عقیده کلیسا کشف می‌شد، از حقوق اجتماعی محروم و در دادگاه‌های انگیزاسیون محاکمه و محکوم می‌شد و ... .
فرمانده ما چهل سال بعد از انقلاب مردم و حاکمیت جمهوری اسلامی، «رهبری» را معیار و میزان اسلام ناب معرفی کرده و از شورای نگهبان می‌خواهد در باره کاندیداها تفتیش کند که آیا با این میزان همخوانی و همراستایی کامل دارند یا در زمینه‌هایی مخالفت دارند و چنانچه در زمینه‌هایی مخالفت دارند، ردّ صلاحیت شوند. بعد هم به عملکرد غرب[عملکردی که ایشان مدعی است و تا آنجا که ما شنیده‌ایم، مخالف ادعای ایشان است] استناد می‌کند که «در غرب هر کس می‌خواهد در حکومت وارد شود، باید تابع نگاه حکومت باشد».
بر فرض که غرب این گونه باشد، مگر ما انقلاب کردیم که مثل غربی‌ها شویم؟ ما علاوه بر قرآن، پیامبر و امامان معصوم، از امام فقید انقلاب و رهبری بارها و بارها شنیده‌ایم که مخالفت با رأی و نظر رهبری _حتی رهبر معصوم_ در مسائل سیاسی اجتماعی، نه ممنوع و نه خلاف اسلام ناب است. امام در نامه به آیت الله خامنه‌ای نوشتند: «نبايد ماها گمان كنيم كه هر چه مى‏‌گوييم و مى‏‌كنيم كسى را حق اشكال نيست. اشكال، بلكه تخطئه، يك هديه الهى است براى رشد انسان‌ها»(صحیفه امام، 20/451) و نمونه مخالفت نظری با امام معصوم مردم کوفه [اصحاب عبدالله بن مسعود] بودند که موافق نظر امام علی در جواز بلکه وجوب جنگ با معاویه نبودند و از امام خواستند که با او امّا جدای از او حرکت کنند و رفتار امام و سپاهش و معاویه و سپاهش را زیر نظر بگیرند و بعد از مطالعه، اگر امام را بر حق یافتند، به یاریش بشتابند و اگر بر عکس معاویه را ...؛ امام نه تنها آنها را تخطئه نکرد بلکه عملکردشان را عین فقه در دین و علم به سنّت پیامبرشمرد(وقعة صفین، ص115).
با این طلیعه‌های خطرناک و ناامیدکننده، امیدواریم مسئولان بالای نظام عکس‌العمل نشان دهند و مردم را به شور انتخابات، تاثیرگذاری و سلامت آن مطمئن سازند. #کانال_خبری_تحلیلی_سه_نقطه @noghteh3