کاش جانم را آب های سرد دریای زرد می ستاند،
کاش من هم از کادر سانچی بودم،
کاش آشیان آخرم زیر خروارها آب های سرد دریای زرد می شد،
آنجا آنقدر مورد توجه خداست، که میلیاردها انسان به گردش بی آنکه مدعی دینی آسمانی باشند می زیند،
آنها از خدای ما هم شاید بی خبرند، خدایی از خود دارند، خدایی متفاوت،
گویند از پرندگان آسمان، تنها هواپیماها را نمی خورند،
از روندگان زمینی، فقط اتومبیل ها را خوردنی نمی دانند،
و از موجودات دریاها، تنها خوردن کشتی ها را حرام می دانند،
آنهم نه به خاطر حرام بودنش، از این نظر که از آهن است و دندان های شان توان جویدنش را ندارد،
اما یکرنگ، در کنار هم با بودا و کنفوسیوس خود، دل شادند.
دنیا آنان را تروریست نمی شناسند،
ریش های بلندشان لرزه بر جان آدمی از قصاوت قلب شان نمی اندازد،
آنها را به کار می شناسند و تولید و تجارت،
دنیا را خوب به خود جلب کرده اند،
این روزها پکن، شانگهای، تایپه، سئول، مانیل، توکیو و....
هر کدام شان افتخاری است برای آسیا، و بلکه جهان.
اینجا در خاور میانه جایی و چیزی برای افتخار کردن نیست،
مقدس ترین مکان هایش، بهانه اییست برای خونریزی و قتل و کشتار،
تشنگی مدعی ترین مقدسینش را، خون برطرف می کند،
اینجا انگار خدا تنها آداب خون ریزی را از آسمان نازل کرده است،
هر چه در خون ریزی ماهرتر باشی محبوب تری،
اینجا طالبان صلح را "مرعوب" می نامند،
اینجا حکیمانه ترین سخن، سخن از جنگ است،
رجز خوانان مرگ، قدر می بینند و بر صدر می نشینند.
اینجا دم از صلح زدن، مردانگی ات را زیر سوال خواهد برد،
اینجا شعرها با "جنگ جنگ" هم قافیه می شوند.
اینجا شعارها در صدرند، و زحمات هزاران ساله بشر بی قرب و منزلت،
اینجا مرگ و نیستی خواستن برای دیگران آرمان و آرزویی است مقدس،
اینجا خط قرمز از زندگی گفتن است،
سود و تجارت حول و حوش مرگ قرار گرفته،
زندگی ها را می توان به مفت تباه کرد و بر افتخاراتت افزود و قهرمان شد.
