تنها نگران چشم هاییم که به من است

به اطرافم که می نگرم
آنرا خالی از چشم هایی می بینم که نگرانم بودند
خوبان زیادی که، بانک رحیل زدند و رفتند
انسان هایی قابل اتکا که وجودشان قوت قلب بود مرا
سرتاپا عشق بودند و نگرانم
به وجودشان دل خوش بودم و با بودن شان احساس امنیت عجیبی می کردم
وجودشان خیر و مدافع ام در همه حال
دعای شان را در حقم مستجاب می دیدیم
گرچه به آنان بی توجه بودم ولی آنان توجهی لحظه به لحظه به من داشتند
اکنون انگار در آنجا یاران بیشتری دارم تا در اینجا
شمار و حلقه اشان در آن دیار بیشتر است زین دیار
این است که رفتن را به ماندن منطقی تر می بینم
اما نگران چشم هاییم که به من است
وگرنه لحظه یی درنگ در پیوستن به یاران جایز نبود
حیف که عده یی به ما دلخوشند و نباید این دلخوشی را از آنان گرفت
 وگرنه ماندن دیگر معنی نداشت

+  نوشته شده توسط سید مصطفی مصطفوی در 1:5 PM |  شنبه بیست و پنجم مرداد 1393