مقدمه : کتاب "زندگی من" اثر جواهر لعل نهرو (از رهبران ارشد نهضت آزادی بخش هند و نخست وزیر فقید هند) که توسط آقای محمود تفضلی (چاپ چهارم انتشارات امیر کبیر ۱۳۶۱) به فارسی ترجمه شده است حاوی دیدگاه ها و روایت این رهبر ارشد هندی زاده شده در طبقه "برهمنان" (روحانیت هندو) است که از شرایط و روند آزادی هند از استبداد و استعمار انگلیس می باشد او در این خاطرات که در روند طولانی زندان های طویل و متعدد خود نوشته است از رهبران و مردم هند و مبارزات آنها در دهه های اولیه قرن بیستم سخن می گوید. نکاتی که او از این دوره روایت می کند بسیار جالب توجه و درس آموز است و از آنجا که ما نیز یک انقلاب آزادی بخش و ضد دیکتاتوری را در مسیر حرکت به سوی مردم سالاری و نقش گیری مردم در سرنوشت خود پشت سر گذارده ایم می تواند شایان توجه باشد.

به نام خداوندی که به انسان آزادی و اختیار بخشید

مقدمه مترجم :

پاگیری و تداوم دمکراسی در هند بعد از استقلال این کشور و رهایی آنان از شرایط سلطه استعمار انگلیس،همواره با فراز و نشیب ها و خطراتی مواجهه بوده است. خطراتی همچون جنگ با همسایگان، دوره طولانی حضور رهبران بلند قامتی همچون جواهر لعل نهرو و رهبران متوسط القامتی همچون ایندرا گاندی و دیگران در قدرت و شورش های جدایی طلبانه وسیع و... که بر این کشور پرجمعیت و نسبتا پهناور گذشته است، شیشه عمر دمکراسی نوپای هند را بارها تهدید به شکستن کرد، ولی رهبران عاقل هند در مواجهه با شرایط سخت اگرچه دمکراسی و آزادی های ناشی از آن را گاها تحدید کرده اند لیکن به نابودی آن نیاندیشه اند و خیانت به این دستاورد عظیم انقلاب ضد استعماری خود را در سر نپروانده اند و آن را تا کنون حفظ کرده و از این لحاظ احترام و توجه جهانی را به خود جلب نموده اند. دوره خانم ایندرا گاندی در مسند نخست وزیری هند یکی از دوره های پر تلاطم و برخوردی بود که تحرکات جدایی طلبانه و شورش های اجتماعی  او را مجبور نمود تا مدتی دمکراسی هند را تعلیق نماید و فرایند و دستگاه های دمکراتیک را تعطیل کند. در فصل هفتم کتاب دمکراسی نوشته یکی از نویسنده هندی به بررسی این دوره نسبتا طولانی که نهایتا به ترور وی نیز منجر گردید نگاهی داشت و روند دمکراسی در آن دوره را مورد مطالعه قرار داده است که ذیلا عینا ترجمه گردیده است :

اسلام و بودیسم رنج را مشترکا به رسمیت شناخته اند این در حالی که تلقی آنان از آن متفاوت است اسلام اگر چه در قرآن رنج و وجود آن را به رسمیت شناخته است و می گوید که "لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ به درستی که ما انسان را در (میان کوهی از) رنج و مشقت آفریدیم" و بدین ترتیب به وجود آن اعتراف کرده و آن را حقیقتی انکار ناپذیر در دوره زندگی بشری به حساب آورده است ولی از سوی دیگر تفکر اسلامی راه هایی را برای رهایی از رنج قرار داده است یکی از آنها توکل به خدا است و دیگر ذکر خدا می باشد و... و این که هر چه انسان به اصل خویش که خداوند است نزدیک تر می شود آرامتر شده و به آرامش نزدیک تر می شود و از رنج رهایی می یابد و به صورت اعلا در تفکر عرفانی اسلامی در واقع رنجی وجود ندارد و هرچه هست زیبا و دلپذیر است زیرا از سوی دلبر تقدیر شده است و هر چه از سوی مقصود فرستاده شود و برای معشوق در نظر گرفته شود اگرچه از نوع رنج آور آن باشد زیبا و قابل تحمل و وجد و سرور آورد است. اما در تفکر بودایی رنج تنها حقیقت این جهان است که در همه انسان ها مشترک است و راه رهایی از آن یوگا و مدیتیشن است و کارهایی دیگر که به نوعی مسکنی در برابر درد و رنج است. برای رهایی از درد به طور دائمی باید از دایره تولد های پیاپی (ری - اینکارنیشن) خارج شد که آن هم تنها برای شخص بودا و عده قلیلی قابل دریافت و حصول است.

+ نوشته شده در جمعه دهم آذر ۱۳۹۱ ساعت 0:43 شماره پست: 212

هند از بسیاری جهات سرزمین تنوع و گوناگونی است که در این خصوص تنوع زبانی، قومی، مذهبی، اجتماعی، فرهنگی و…  می توان به راحتی دید تا حتی بعضی گاهی وحدت ملی این کشور را زیر سوال می برند و می گویند که تنوع و گوناگونی آنقدر زیاد است که تجمع آنان حول یک محور وحدت افرین مشکل است و بعضی می گویند امروز بالیوود (دستگاه عظیم فیلم سازی هند) و هنرپیشه های آن یکی از منابع وحدت آفرین ملیند و خود هندی ها از "وحدت در عین کثرت" در تنوعات موجود در کشور خود سخن می گویند و…

از این وضعیت که بگذریم هند به لحاظ رنگ ها و تنوع استفاده از رنگها از گوناگونی باور نکردنی برخوردار است. هندی ها تمامی رنگ های طبیعت را دوست دارند و از ان در زنگ لباس های خود خصوصا در لباس خانم ها استفاده می کنند. اگرچه ما ایرانیان به رنگ های تیره و به قول خودمان "سنگین" بیشتر روی خوش نشان می دهیم ولی اینجا رنگی را نمی توان یافت که از ان لباسی ندوخته و نپوشند و اصلا انان انگار در ادبیات فرهنگی خود واژه ای تحت عنوان به قول خودمان رنگ "سبک" و "جلف" را ندارند و با این واژه که مثلا "این رنگ سنگین تر" است، برایشان اشنا نیست. انان از تمامی رنگ های روشن تاریک و به تنوع در پوشش خود استفاده می کنند و به همین لحاظ هم جامعه ای رنگین دارند که این تنوع چشم نواز است. این امر خصوصا در لباس های سنتی انان اعم از ساری و لباس های پنجابی دیده می شود و شما رنگ های روشن و زیبا را در خیابان که هارمونی ناشی از تنوع را به نمایش می گذارد می توانی ببینی که این خود باعث شادی و زیبایی اتمسفر زندگی انان می شود. اگر چه هند نیز به سمت غرب می رود و یک رنگی لباس های جین و ... دارد پیش می رود لیکن هنوز هند را باید جشنواره رنگ ها نامید. از این لحاظ باید سنت هندی را ستود که که با تنوع از یکنواختی خود را رهانیده است.

به نظر می رسد که مارک زدن به رنگ ها، انچه در ادبیات و فرهنگ ما امده است که مثلا رنگ سیاه علامت غم است تا حد زیادی زیر سوال است و تمام رنگ ها زیباست و در کنار هم هارمونی و نظمی را در عین تنوع ایجاد می کند که در مجموع باعث ایجاد شادی در جامعه می شوند. استفاده از یک رنگ خاص به تنهایی حتی اگر روشن هم باشد ملال اور است و رنگ ها در کنار هم است که این ملالت را برطرف می کند و سفید در کنار سیاه است که زیبایی دارد ولی سفیدها و یا سیاه در کنار هم به تنهایی زیبایی ندارند و ملال اور خواهند شد.

 30 اگوست 2009 دهلی نو  

+ نوشته شده در یکشنبه پانزدهم شهریور ۱۳۸۸ ساعت 16:4 شماره پست: 51