از بس نشستم؛ صاف شدم،
غمگینم از این همه نشستن ها،
خود را دوباره، ایستاده می خواهم،
حتی در غبار،
و یا حتی در حال حرکت در توفان،
کاش دلیلی برای ایستادن دوباره بیابم،
کاش روزی بتوانم دوباره خود را ایستاده ببینم.
چونان مردان مرد،
ایستاده حرف بزنم،
اما اینبار نه با زبان،
بلکه با دست هایم، سخنم را عرضه دارم،
خسته شدم از بس در حالت درازکش، سخن گفتم،
کاش در آخرین روزهایم، در حالت ایستاده بمیرم،
همانطور که سلیمان، بر عصای خود ایستاد و مرد.
نشستگان مرده اند،
درازکش شده ها، فراموش شده اند،
ما هم در دیار درازکش شده ها، گم شدیم،
شاید هم زنده به گور شده ایم و نمی فهمیم،
استادم دایم هنر بندگی، نشستن، درازکش بودن را، در گوشم زمزمه و خوب به من آموخت،
شاید هم هنر ایستادن را نیز گفت
ولی من نفهمیدم، که چطور و برای چه باید ایستاد،
او نگفت که این چیست، که ارزش ایستادن را دارد.
و من هنوز به دنبال چیزی هستم که ارزش ایستادن داشته باشد
نیافته ام،
آنگاه که بیابم هرگز نخواهم نشست،
تا مرگ مرا درازکش کند
