لحظه نگاری بر بازدید از مجموعه کاخ ریاست جمهوری هند

راشتراپتی بهاوان (Rashtrapati Bhavan) یا همان ساختمان کاخ ریاست جمهوری هند مجموعه ایی است عظیم که در سال 1910 توسط انگلیسی ها به نام "ساختمان پیروزی" بنا نهاده شد و آن زمانی بود که آنان پایتخت هند را از شهر کلکته به دهلی منتقل کردند، بناسازی انگلیسی ها در هند چنان زیبا و پر شکوه است که انگار آنان این سرزمین را از آن خود دانسته و خود را در آن ماندگار می دانستند و این مجموعه عظیم خود نمونه ایی است که از همین نگاه دلالت دارد، مجموعه شامل تعداد اندکی از ساختمان های اداری بزرگ است که هر کدام واجد امکانات مستقل است و ازجمله ساختمان ریاست جمهوری که شامل اسطبل اسب ها، مکانی برای نگهبانان و باغ زیبای "مغول گاردن" می باشد تنها این مجموعه شامل 340 اتاق است که مکان رسمی و دفتر ریاست جمهوری هند در آن قرار دارد. مجموعه ایی 130 هکتاری که مجلس هند را نیز در جوار خود دارد. این ساختمان در 26 ژانویه 1950 زمانی که اولین رییس جمهوری هند آقای راجندرا پراساد تعیین شد، به راشتراپتی بهاوان تغییر نام یافت.

 

 

 

امروز شنبه 21/فوریه/2009 موفق به بازدید حدود یک ساعت و نیمه از این مجموعه زیبا و عظیم شدیم، مجموعه ایی حکومتی که در زمان حکومت انگلیسی ها بر هند ساخته شد و در هنگام پیروزی و استقلال هند، حاکم انگلیسی ها از این مکان توسط هندی ها محترمانه بدرقه و به کشورشان بازگشتند و حکومت را تحویل رهبران حزب کنگره هند دادند، حزبی که خود بنیانگذار آن بودند و رهبری اش اکنون در دستان انقلابیونی بود که آنها را از هند بیرون کردند و در سال 1947 هند بدین ترتیب مستقل شد.

 

 

 یک فضای ملاقات در ورودی مجموعه که با سایه بان از آفتاب محفوظ می شود

 

دیدار بعد از گذشتن از چهار پست ایست و بازرسی و دادن موبایل و دوربین در آخرین پست، آغاز و هیات ما وارد کاخ شد (بدون وسیله عکس برداری) جایی که هم به عنوان مکانی اداری توسط رییس جمهور هند استفاده می شود و همزمان هم بازدید کنندگان از آن دیدار می کنند و این حسن کار هندی ها بود که همزمان هر دو کار به انجام می رسد، بدون ترس و واهمه از ترور و... چنانچه که هیات ما با سرکار خانم پاتل (رییس جمهوری محترمه هند) را در باغ "مغول گاردن" این مجموعه دیداری رو در رو داشت.

 

 

 

رییس جمهوری سابق هند خانم پاتل در حال دیدار با نظامیان هندی

 

اولین محل در این بازدید، دیدار از موزه نقاشی بود که مربوط به عکس های سران انگلستان و بعضا جهانی در اواخر قرن 17، 18 و 19 بود (که هندی ها هنوز آن را برنداشته اند و هست، عکس متجاوزین به هند؟!!) و از جمله فرمانداران ملکه انگلیس در هند که به ترتیب در این مکان قرار دارد و هندی ها در کنار عکس و مجسمه دشمنان شان راحتند.

 

 

مجسمه کویین مری ملکه انگلیس و که سفری به هند در آن زمان داشته 

 

مکان بعدی موزه اشیایی است که به ریاست جمهوری هند علی الخصوص آقای زین العابدین عبدالکلام (رییس جمهور سابق و پدر موشک و اتم هند که دانشمند مسلمان هندی می باشد) از سوی سران جهان هدیه شده است، بود که وجود شمیشر زرنگاری که از سوی ملک عبدالله (پادشاه عربستان) به وی هدیه شده است و یا عکسی از مرحوم یاسر عرفات (رهبر جنبش فتح فلسطین) که نشان از دیدار وی از این مکان بود و یا ساعت سویسی و یا شنل دوخت محلی اقای نور سلطان نظر بایف (رییس جمهور قزاقستان) که به ایشان هدیه داده بود و.... 

 

 

برخی اشیا موزه کاخ ریاست جمهوری هند

 

جایی دیگر که دیدن کردیم "آشوکا هال" بود که این سالن محل دیدار های رسمی، تقدیم استوارنامه سفرا، اهدای مدال ها رسمی به مقامات و قهرمانان هندی و... و مراسم های رسمی ریاست جمهوری در آن انجام می شود، این سالن چهار گوش یک خصوصیت ویژه و خاص دارد و آن سقف و دیوارهای منقش به نقاشی های مینیاتور ایرانی است. اینجا هنرستان هنر و فرهنگ ایران است که هنرمندان ایرانی نقاشی های زیبایی در آن ترسیم و به ارث گذاشته اند، که چشم هر بیننده ایی را خیره جمال و کمال و تنوع رنگ و لعاب خود می کند. گفته می شود همسر حاکم وقت انگلیسی که ساخت این مجموعه را در دست اقدام داشته و از دوستداران هنر بوده دستور ترسیم آنها را به هنرمندان وقت داده است.

 

نقاشی های مینیاتور سقف این سالن توانسته تا حد زیادی به زمختی طراحی و معماری سنگی انگلیسی و استفاده بیش از حد سنگ در این ساختمان عظیم سنگی که چهره ایی زمخت به مجموعه بخشیده است، پایان دهد و روحی پاک و زیبا بر کالبد سنگی آن بدمد و به آن نرمی و لطافت هنری اعطا نماید. هنر دوستی هندی ها هم بعد از استقلال باعث شد که آنان نیز قدر این هنر و دیگر اشیا قصر را بدانند و این نقاشی ها و هنر را تاکنون حفظ کنند و امیدوارم همیشه آن را حفظ کنند. این سالن که حدود شاید 400 متر مربع مساحت دارد بدون ستون می باشد و در دو سوی ان دو شعر فارسی نوشته شده که عبارت است از :

به این زینت و زیب و مکان           ندیده به خود زمین و اسمان

خداوندی که عرش و کرسی افراخت        تواند قدرتش قصری چنین ساخت

 

چند شعری که در سقف و دیوارهای بالایی سقف می توان دید، از میان اشعار بی شمار که در بین نقاشی های مینیاتور می توان دید، به این چند شعر اشاره می کنم (به علت فرصت کم نتوانستم از همه نت برداری کنم) :

دولت جاوید یافت هر که نکونام شد         کز عقبش ذکر خیر زنده کند نام را

هر که می خواهد ببیند شکل فردوس برین     گو بیا این قصر و این باغ همایون را ببین

 

در مرکز سقف یک مستطیل قرار دارد که شاه ایران را سوار بر اسب نشان می دهد. در کناره ها و دیوار ها هم تصاویری از مساجد و اماکن مسلمانان قلعه ها و فیل سواران، شکارگران و... را می توان دید، که بسیار زیبا و دلنواز است. واقعا این سالن یک اثر بی نظیر هنر ایرانی است که شاید مثالی نداشته باشد. اگر چه مینیاتور در هند هنوز رایج است و آنان این هنر را پاس داشته و حفظ کرده اند ولی برای ما چنین هنرهایی شاید در حال به فراموشی سپردن است. در دو سوی سالن روی دو شعری که در بالا گفته شد، یک تابلو نقاشی مینیاتور از یک خانم ملکه ایرانی روی شعر اول و یک تابلو نقاشی پادشاهان ایرانی روی شعر دوم قرار دارد. خلاصه این سالن سالن هنر ایرانی است  به یاد ماندیی و زیبا و ارزشمند یادگار نیاکان خردمند و با هنر ما، برای من که بسیار غرور آفرین بود که هنر ایران در این خطه از جهان این چنین می درخشد و تلالو خود را به چشم تمامی رهبران جهان که از این مکان دیدن می کنند می نشاند. براستی چقدر هنر می تواند از فرهنگ یک ملت نمایندگی کند، برای سالیان دراز میهمانان رییس جمهور هند و انگلیسی ها میزبان هنر ایرانی در این مکان بوده اند و انشا الله خواهند بود. و چه میزبانی با شکوه و زیبایی که فریاد احسن را در دل هر صاحب هنر و بی هنری بلند خواهد کرد. اینجا بهشت را نقاشان نقاشی کرده اند که از دیدنش سیر نخواهی شد. اینجا هنرمندان نقاش کتابی را بر سقفی ناچیز نوشته اند که میلیون ها خط نوشته را در خود دارد و بازگو کننده داستان عظمت هنر و فرهنگ یک ملتی است که اکنون بین چندین کشور تقسیم شده اند. مردمی که در فلات ایران می زیستند و آوازه هنر آنان دربار دهلی را مملو از انوار نور هنر و حکمت و شعر و سخن خود کرده و حتی انگلیسی ها که به هشتصد سال حاکمیت و سیطره زبان فارسی در هند پایان دادند، وقتی می خواستند برای خود ساختمان اداری بنا کنند نتوانستند از هنر و شعر فارسی بگذرند و نادیده اش بگیرند و در آخرین سال های حاکمیت خود بر هند (بعد از چهار صد سال) باز از همین فرهنگ و زبان که کمر به نابودی اش در هند بستند، برای تزیین کار زیبای معماری خود مدد گرفتند بدان روحی زنده دادند.

 

 تصویر نقاشی های مینیاتور صفویه بر سقف سالن اشوکا هال

 

 

 

آشوکا هال کاخ ریاست جمهوری هند با سقف مملو از هنر ایران 

 

 

اشوکا هال کاخ ریاست جمهوری هند با تصویری از ملکه ایران و اشعار فارسی

 

 

محیط هنر ایرانی ممزوج با معماری انگلیسی در کاخ ریاست جمهوری هند - آشوکا هال

 

اگرچه میل به ماندن است ولی باید رها کرد و رفت؛ از سالن آشوکا که خارج شوی وارد سالن پذیرایی کاخ می شوی که بیش از 100 نفر می توانند در آن غذا صرف کنند این سالن که با تصاویر ریاست جمهوری های سابق هند اختصاص دارد که بر دیوار های آن نصب شده است در نیمه بالای دیوارهای منتهی به سقف اسلحه ها به شیوه ای منظم نصب کرده اند. به گمانم سالن به سالن "سن کرعیک" مشهور است.

 

سالن پذیرایی کاخ ریاست جمهوری هند منقوش به تصویر ریاست جمهوری های سابق هند

 

دیداری هم از باغ مغول یا همان "مغول گاردن" داشتیم که به گل های متنوع و زیبایی اراسته است در این باغ انواع گل ها وجود دارد و دولت هند این باغ را هر ساله در ماه فوریه به روی بازدید کنندگان باز می کند و عموم مردم می توانند از آن بازدید کنند. این سنت بسیار خوبی است که هندی ها دارند و آن این که در بین فاصله زمانی پایان فصل سرما و آغاز گرما است که هوای خوب بهاری اجازه می دهد گل هایی با طراوت و نحیف در اوج طراوت خود بروز داشته باشند. هندی ها این گل ها را در جایی جمع و نمایشگاه هایی تشکیل می دهند که پر بیننده است این کار را دانشگاه دهلی هم انجام می دهد و حتی یکی دو روز دانشگاه را کلا تعطیل و نمایشگاه گل در آن دارند. کلا هندی ها به فضای سبز و درخت و گل و گیاه ارزش و اعتباری خاصی قایل بوده و به نوعی احترام مذهبی برای آن قائلند.

 

آقای زین العابدین عبدالکلام رییس جمهور فقید هند در ورودی مغول گاردن

 

آقای سید میر محمود موسوی (سفیر اسبق ج.ا.ایران در دهلی) هم ما در این دیدار همراهی می کرد، فرمودند که این کار در ژاپن هم در فصل شکوفه های گیلاس انجام می گیرد؛ و ادامه دادند باغ های ایرانی در هند زیاد است، در تمام جهان هم سبک خاصی از باغ ها به باغ های ایرانی مشهور است. وی از خاطرات خود هنگام تقدیم استوار نامه گفت و از این که در آن موقع در اوج رفتارهای تشریفاتی که معمولا هنگام تقدیم استوار نامه سفرا انجام می گیرد، فقط به رعایت آن توجه داشته و کمتر به اطراف خود توجه کرده و لذا دیدار از قصر ریاست جمهوری برای این انسان دوست داشتنی و محقق هم تازگی داشت. شوق دیدن این نقاشی ایرانی در سقف آشوکا هال مرا هم که سال گذشته از آن دیدن کرده بودم، به دیدن دوباره آن ترغیب کرد و شاید انشا الله اگر خدا توفیق دهد سال آینده هم به آنجا سری بزنم که به دیدن دوباره و حتی چند باره اش می ارزد

اینجا هنر ایرانی و ساخت و ساز انگلیسی به هم ممزوج شده و یک مجموعه بی نظیر را به نمایش گذاشته است و این که ملت ها همدیگر را می توانند تکمیل کنند، یکی هنر و دیگر فن آوری و معماری اینجا ممزوجی از این دو را می توان دید.

تحمل و سازش هندی ها و تفکر و خوی صلح جویانه آنان را می توان در مرکز حکومت شان دید که عکس و مجسمه کسانی که بر آنان به زور حکومت کرده اند و با انقلاب آنان را بیرون کرده اند را بر در و دیوار کاخ ریاست جمهوری خود می توانند تحمل کنند و اکنون بعد از بیش از 10 رییس جمهور جور وا جور که این کاخ به خود دیده است هنوز عکس حاکمان انگلیسی بر هند، بر دیوارهای این مکان در جای خود باقی است و انقلابی اینجا نیست که آن را از بین ببرد و حرکت انقلابی؟!! از خود نشان دهد.

نوشته شده در تاریخ 23 فوریه 2009 در دهلی نو - ساعت نیم شب  

 

 

وان حمام در کاخ ریاست جمهوری هند

 

  

 سالن دیدارها و مراسمات کاخ

 

 

راهروهای زیبای کاخ ریاست جمهوری هند 

 

 نوشته شده در یکشنبه چهارم اسفند ۱۳۸۷ ساعت 22:31 شماره پست: 34

You have no rights to post comments

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.