قسم به اسبانی که نفسشان (در جهاد) به شماره افتاد (1) و در تاختن از سم ستوران برسنگ اتش افروختند (2) و صبحگاه انان را به غارت گرفتند (3) و گرد و غبار بر انگیختند (4) و سپاه دشمن را تماما در میان گرفتند (5) (سوره عادیات)

خدا در ایه های یک الی پنج سوره مبارکه عادیات به هنگامه های خلق شده توسط جهادگران به بحبوحه های نبرد قسم یاد می کند، این صحنه ها انقدر وجد اور است که خداوند که خالق همه زیبایی های وجد اور معنوی است، خود به وجد امده، به ان لحظه های پر شور خون و شهادت و به ان صحنه هایی سرنوشت ساز قسم یاد می کند. و ان نه چکاچک شمشیرها بلکه به جرقه هایی که از سم اسبان رزمجویان به هنگام برخورد با سنگ ها افروخته می شود و یا غباریکه از جدال بر می خیزد و یا انگاه که دشمن در صحنه استیصال در میان رزمندگان به محاصره افتاده است.

جنگ تحمیلی هشت ساله نبرد مقدسی بود بین حق و باطل، بین مورد تجاوز قرار گرفته و تجاوزگر، بین رزمندگان متخلق به اخلاق الله و بعثیان از دین و اخلاق و انسانیت دور افتاده، نبردی بودن بین معتقدین به خلق محمدی ص و مسلمانان به جاهلیت برگشته، لذا صحنه های این جنگ نیز بعد از سالها که از نبرد های بین اسلام و الحاد می گذشت یاد اور دوباره صحنه های بود که سوره والعادیات در شان ان نازل شده بود. انان که این صحنه ها را از نزدیک دیده اند به راحتی می توانند شهادت دهند که شباهت های این نبردها  با نبردهای نبی مکرم اسلام (ص) و سپاهیان کفر در مدینه تفاوت زیادی نداشت. اگر کفار مکه و اهل کتاب در مقابل پیامبر (ص) با تمام توان در جنگ احزاب ایستادند در این جنگ نیز تمام جاهلیت عرب و نیروهای یهود و نصاری در مقابل رزمندگان اسلام مالا و جانا ایستادند ولی چون ان روز امام خمینی (ره) و مردم شریف ایران ایستادند، نتیجه ایستادگی جز پیروزی نبود، و خداوند نیز نمی خواست اجر این ایستادگی را ضایع نماید و در اخر کار پیروزی از ان ما شد و امروز به برکت ان جهاد است که وجبی از خاک کشور در دست دشمن نیست و دست متجاوز از سر کشورمان کوتاه است و الا ان دشمن، دشمنی نبود که جز زبان زور زبان دیگری را بفهمد و اگر خشم و خروش امام خمینی (ره) و مردم ایران نبود اکنون مثل بسیاری از ما باید شاهد جدا شدن قسمت هایی از خاک خود به دست اعراب متجاوز بعثی و جاهلیت عرب باید می بودیم و کاری هم از دست مان بر نمی امد. همانگونه که سوریه سالهاست شاهد اشغال بلندی های جولان به دست اسراییلی ها هست و کاری از مجامع بین المللی و یا کشورهای عربی بر نمی اید و اسراییل کما کان به اشغال این سرزمین های اسلامی ادامه میدهد. و همانگونه که بحرین را ایران جدا کردند و یا قسمت های شمالی کشورمان که هم اکنون در خاک جمهوری اذربایجان، کرجستان و ارمنستان قرار دارد و این مناطق به تازگی از خاک ایران جدا شده اند.

 اری اگر شهادت و ایثار فرزندان این ملت نبود امروز سرنوشت ما معلوم نبود. اری این کشور ، استقلال و تمامیت ارضی خود را مرهون شهادت و ایثار فرزندان این ملت است.    

  دهلی نو – 17 اگوست – 2009  

+ نوشته شده در یکشنبه پانزدهم شهریور ۱۳۸۸ ساعت 16:9 شماره پست: 53

شهید سید محسن مصطفوی در سال 1348 بدین دنیا پای نهاد و در سال 1365 در حالی که تنها  شانزده سال سن داشت داوطلبانه به جبهه های نبرد برای دفاع از خاک پاک میهن و انقلاب اعزام شد و در سال 1365 در جریان عملیات بازپس گیری مناطق شهر مهران (ایلام) از دشمن متجاوز به شهادت رسید. وصیت نامه این شهید بزرگوار که در سن شانزده سالگی توسط خود وی نوشته است، و بعد از شهادت توسط سپاه به خانواده ایشان تقدیم شد به شرح ذیل می باشد که تقدیم خوانندگان محترم می گردد، این وصیت نامه بیانگر دغدغه آزادیخواهی، روح معرفت جو، خداجو و ایمان شهدای جنگ تحمیلی است که خود سازی و آزادی را در کنار هم وجه همت خود قرار دادند و وفادار به وطن در راه میهن، خداوند و مردم خود جان دادند.

سال 1366 سالی بود که مرحوم مادرم و بابا با هم به مکه مشرف شده بودند این هم زمان با سالی بود که ال سعود کشتاری بزرگ از زایرین خانه خدا کردند که بی سابقه بود. در این سال چند صد زایر و حاجی ایرانی در جریان راهپیمایی ضد امریکایی و اسراییلی در حریم حرم خدا توسط کسانی که ادعای مسلمانی دارند و در واقع تنها ردایی از اسلام و جسمی انسانی دارند و از خونخواری با حیوانات وحشی نیز قابل مقایسه نیستند، شهید شدند در حالی که میهمان خدا و به طور رسمی میهمان ال سعود به عنوان کلید داران خانه خدا بودند و چه بی شرمانه این جنایت را انجام دادند این واقعه زمانی اتفاق افتاد که جبهه بودم و بی وسیله ایی که بتوانیم از جریان اتفاقاتی که ممکن بود بر بابا و مادر گذشته بود، با خبر شویم.

شهید سید محسن مصطفوی کسی که در شکل گیری شخصیت من تاثیر زیادی داشت زیرا فاصله کمی از لحاظ سنی با داشتیم او متولد 1347 و من متولد 1349 بودم اگرچه به قول قدیمی ها پس و پیش بودیم ولی مثل دیگر بچه ها که در این سن و سالها با هم مرتب دعوا و درگیری داشتند، نبودیم بیشتر باهم دوست بودیم و او را حامی خود در طول مدتی که با وی بودم یافتم درعین حال انچه یادم می اید او بیشتر به من مراعات می کرد  چون رفتار من بچگانه تر بود ولی انگار او از سن خودش کمی جلوتر بود و بچگانه با من برخورد نمی کرد. 

اکثرا او رفتار مرا نادیده می گرفت و درک رفتار و سن مرا داشت در کارها همیشه بار مرا هم به دوش می کشید و جور کار مرا هم می کشید و در این خصوص در بین دیگران بارز بود و به عینه این می توانستند این را دیده و همیشه به من خرده می گرفتند و به انان از این قضیه حالت ترحم دست می داد زیرا وی از روی ترحم  و از خود گذشتگی خود همیشه اغماض می کرد و از روی گذشت بامن رفتار می کرد.