بهمن ماه پیروزی

"به نام عزت دهنده و خوار کننده"
شکوه پیروزی بهمن بر شما و تمامی بهمن افرینان مبارک باد :
ملل مختلف جهان در تاریخ خود فراز و فرود هایی را به چشم دیده اند که از جمله آن پیروزی ها و شکست هایی بوده است که آنان در تاریخ خود تجربه کرده اند و البته نیز هرگز آن را از یاد نخواهند برند. ایرانیان نیز به عنوان یک ملت زنده و باستانی از این قاعده مستثنی نبوده و نیستند چرا که آنان شکست در مقابل مغول ها، روس ها، انگلیس ها را که منجر به جدایی قسمت های زیادی از خاک کشورشان شد را از یاد نمی برند و تاریخ ادبیات کشور مملو از ذکر این حوادث است بعنوان مثال اثر سترگ شاهنامه حکیم ابولقاسم فردوسی در زمانی نگاشته شد که جامعه ایران از درد غم حمله مغول مشحون بود و... ولی این ملت پیروزی های هم داشته اند که مثال های آن در سده اخیر می توان به نهضت ملی شدن نفت، جنبش مشروطیت، انقلاب اسلامی، حفظ خاک کشورمان از تجزیه، جدایی طلبی و تجاوز که آخرین آن پیروزی در جنگ تحمیلی صدام و حزب بعث عراق علیه کشورمان بود.

چنانچه می بینیم در چند دهه گذشته پیروزی های بزرگی نصیب کشورمان شده است. اما بهمن ماه که در آن قرار داریم یاد آور پیروزی و به ثمر نشستن انقلابی است که بعد از سال ها تلاش و کوشش ملت ایران و به رهبری امام خمینی (ره) بدست آمد. پیروزی بزرگ و شیرینی که کسی حتی تصورش را هم نمی کرد و هم غرب و هم شرق در پیش گویی آن ناتوان شدند و حتی مردم ایران که مردانه در صحنه های آن حضور داشتند، به یقین به پیروزی حرکت شان امیدوار نبودند و تنها کسی که با آرامش بی نظیری به فضل خدا و توان ملت یقین داشت امام خمینی (ره) بود که البته همین یقین به فضل خدا و اعتقاد به توان مردم و رهبری بی نظیرش سه عامل مهم پیروزی انقلاب اسلامی هم شد. ایشان با چنان آرامش خاطری کار خود را دنبال می کرد که این آرامش مثال زدنی و برای دیگران روحیه آفرین بود. این در حالی بود که دل های بسیاری از مبارزین در مقاطعی از فرایند انقلاب، سخت فرو می ریخت و نفس ها در سینه حبس می شد و گاهی در یاس، گاهی در ترس و گاهی در شعف در نوسان بودند و این تنها امام بود که با آرامش خاصی گردنه ها را طی می کرد و نهایتا نیز این کشتی را به ساحل رساند و آن را تثبیت کرد و باز هم با قلبی ارام و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل الهی به سوی خدا شتافت.
اما مردم ایران با چه اهدافی این همه مرارت را به جان خریدند، خون دل ها خوردند، خون ها دادند، زندان ها رفتند و... تا این انقلاب را به سرمنزل برسانند، آنچه مسلم است هدف آنان باید بزرگتر از این همه رنجی باشد که در این راه دیده اند، تا حرکت شان قابل توجیه و منطقی به نظر آید. اگرچه هر کسی به تناسب خود، هدفی را برای این انقلاب بیان می کند ولی آنان که در صحنه برخورد با رژیم گذشته و از جمله در خیابان ها مبارزه را دنبال می کردند اهداف خود را در شعارهایی که می دادند، خود به عینه بیان کرده اند.

اما گذشته از شعارهای مقطعی که مثلا "شاه باید برود" و دیگر شعارهایی از این قبیل، شعاری که آینده ی مورد نظر انان را به تصویر می کشید و شاه بیت تمامی شعارهای آنان بود، شعار "استقلال، ازادی، جمهوری اسلامی" بود که در تمامی راهپیمایی ها داده می شد و به نظر می رسد که این شعارها می تواند بیانگر خواست مردمی باشد که خود به عینه و عملا صحنه کار را دنبال می کردند و همین واقعیت بود که از خواست عمومی سرچشمه می گرفت و بعد از پیروزی، امام (ره) را بر آن داشت که سیستم حکومتی بعد از انقلاب را "جمهوری اسلامی" نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد تعیین کند و به رای مردم گذارد. و در مقابل هر دو جناح از سیاسیون آن موقع که بعضی از "حکومت اسلامی" دم می زندند و عده ای به دنبال "جمهوری دموکراتیک" بودند ، امام (ره) با تیزبینی خاصی هر دو حرکت را انحرافی تشخیص داده و رد کردند بیان فرمودند "جمهوری اسلامی نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر".
آری بهمن ماه یاد اور یکی از مقاطع تاریخی این ملت است که سرآغاز تحولی شگرف در حرکت کشور گردید، که باید متضمن استقلال برای کشور در مقابل وابستگی (فکری و عملی) به بینگانگان باشد آنچه که در اواخر رژیم قاجار آغاز و تا آخر رژیم پهلوی با شدت توسعه و ادامه یافت و بسیاری از امور کشور مستقیم و غیر مستقیم توسط شرق و غرب دیکته می گردید،

وجه دیگر انقلاب ما تضمین آزادی برای مردم در مقابل قوانین و سیستم هایی است که امکان محدودیت آفرینی در این راستا داشته و یا دارند، تا از این پس فردی یا جریانی نتواند در آینده آزادی را از مردم سلب نمایند تا آنجا که در یکی از اصول قانون اساسی مترقی کشور که توسط رهبران انقلاب اسلامی بلافاصله بعد از پیروزی تنظیم و به تصویب رسید، سلب ازادی های اساسی را به بهانه های مختلف از جمله امنیت و.... محکوم و غیر قانونی اعلام می دارد و البته نیز مردم ایران که از طلایه داران و پرچم داران آزادی خواهی در منطقه خاورمیانه و آسیا می باشند و الحق نیز این مردم بعد از این همه سال تلاش لایق داشتن ازادی برای به ثمر رساندن رشد و شکوفایی فکری و عملی خود می باشند که این صلاحیت از دید بنیانگذار و رهبران انقلاب اسلامی در زمان تنظیم قوانین کشور نیز به دور نماند و در محکم ترین سند و متون قانونی کشور نهاده شد که در اینده به هیچ وجه کسی را یارای تمسک به قانون برای صلب ازادی از مردم نباشد و استبداد دوباره بر این ملت تکرار نگردد.
جمهوریت نظام سیاسی کشور نیز متضمن حضور مستقیم مردم در تعیین سرنوشت و نصب تمامی کسانی است که بر مقدرات کشور باید تصمیم گیر باشند و بدون استثنا تمامی انان با رای مردم است که قادرند این مصادر را اشغال کنند. که این نیز در قانون اساسی به صورت محکم پیش بینی شده و در بیانات امام خمینی (ره) برسمیت شناخته شده چنانچه در این فرمایش ایشان می بینیم که "میزان، رای ملت است " و به این ترتیب حد و حدود قانونی همه مشخص شده است و روح قانون اساسی که از بی نظیر ترین قوانین اساسی جهان است می تواند حضور موثر مردم ایران را در تعیین اساسی ترین ارکان کشور تضمین نماید.
و در اخر نیز اسلامیت قرار دارد که یکی از اهداف انقلاب ماست که درد مردم ایران و دغدغه انان در بوجود اوردن این حرکت عظیم بود که ان نیز ناشی از خدشه و بی توجهی حاکمان قبلی کشور به این خواست درونی انان بود و همین به یکی از عوامل حرکت جمعی انان در مقابل رژیم قبل تبدیل شد و نشان داد که هر جریانی که در کشور ایران به قدرت برسد باید به امر دین مردم و اسلام که در ایران بعنوان یک خواست اساسی مورد پذیرش قرار گرفته است، توجه نماید و طبق قانون اساسی و سیستم حاکم بران نیز حفظ اسلام و جاری نمودن احکام ان (بعنوان مذهب عمده کشور) وظیفه دولت ها خواهد بود.
و این چهار اصل مترقی است که در کنار هم باید زمینه را برای رشد و پیشرفت همه جانبه ملت ایران را فراهم نماید و متضمن ان گردند. این دستاورد به قیمت شهادت صدها هزار تن از بهترین فرزندان این اب و خاک حاصل گردید که در صدر انان امام خمینی (ره) قرار دارد که عمر و وجود شریفش را به تاسی از حضرت رسول اکرم (ص) در راه دین و کشور تماما صرف کرد. لذاست که هم اکنون ما وارث این میراث عظیم و دست اورد معنوی و مادی بزرگ می باشیم که باید به پاسداشت ان مقتدرانه و نه منفعلانه اقدام نماییم این وظیفه ایی است که بعنوان ادامه دهنده راه امام (ره)، مجاهدان در راه خدا و شهدای انقلاب بر عهده ماست و این وظیفه خطیر بر گردن تک تک ما سنگینی می کند و البته در پیشگاه خداوند برای حفظ این نعمت پاسخگو هستیم و این وظیفه دنیایی و اخرتی ماست.
اما چه ضرورتی است که هر ساله بهمن ماه و این ایام الله را یاد اوری کنیم ؟ انچه در این راستا به نظر می رسد این است که ما باید بهمن ها را به یاد بهمن غرور افرین 57 بزرگ بداریم تا اهداف انقلاب مان در پیچ و خم روزگار گم نشود و دچار کاستی و انحراف نشویم. در دهه مبارک فجر که از 12 بهمن تا 22 بهمن ادامه دارد به نظر دو کار می تواند مفید و در راستای حفظ و تداوم اهداف انقلاب مان باشد، که برنامه های این دهه باید بر اساس ان برنامه ریزی شود، اول این که اهداف انقلاب مان را یاد اوری کنیم که هم نسل ها با ان اشنا شوند و هم خود ان را فراموش نکنیم و ثانیا ملت و دولت به ارزیابی خود در این راستا بپردازند که تا چه میزان در تحقق اهداف انقلاب خود طی مسیر کرده و یا چه مقدار از ان انحراف داشته اند و در هر بهمنی باید ملت و دولت با تعیین کاستی هایی که ممکن است در تحقق این چهار اصل بنیادین انقلاب یعنی استقلال، ازادی، جمهوریت و اسلامیت داشته اند اولا باید انرا تعیین و در ثانی برای تامین ان در طول سال اینده و تا بهمنی دیگر اقدام نمایند، به این ترتیب هم راه را گم نکرده و هم هر بهمن شروعی برای تکمیل راه خواهد بود وهمین نیز ملاک ارزشیابی عملکرد ها خواهد بود و اگر چنین کنیم ادامه راه و عدم انحراف و تحریف در اهداف اصلی انقلاب اسلامی و بنیانگذار انقلابمان را تضمین کرده ایم.
اما همانطور که همه می دانیم انقلاب ما تنها انقلاب در سطح جهان نبوده و انقلابات زیادی در طول قرن 20 در جهان اتفاق افتاد، ولی سوال این جاست که فرق انقلاب ما با انقلابات دیگر از جمله انقلاب چین، روسیه، فرانسه، الجزایر و دیگر انقلابات جهان در چیست؟ انچه در این رابطه به نظر می رسد اولین وجه ممیزه انقلاب مردم ایران از انقلابات دیگر جهان، امتیاز داشتن رهبری مثل امام خمینی (ره) است که خصوصیات منحصر به فردی دارد و ایشان در طول زندگی پربار خود وجوه ارمانی بشری را که بشر در ذهنش برای خود ترسیم کرده بود و در عمل ان را دور از دسترس می دید، را در عمل به زندگی، مبارزه و حکومت خود وارد کرد و امکان عملی ان را به ملل جهان نشان داد که چگونه انسان می تواند در عین حال که مادیست، معنوی هم باشد، امام دین و سیاست، اخلاق و حکومت، عدالت و رهبری، صحت عمل و اجرا، کار و عبادت، تقوا و در صحنه بودن، علم و عمل، عرفان و سیاست، سیاست و دین، فلسفه و فقه، عرفان و فلسفه و... را در کنار هم داشت و هم نشان داد که این امور در زندگی بشری عملی است و قابل جمع می توانند باشند حال این که عده ای از رهبران جهان را می بینیم که بعضی از این ها را در پیشگاه دیگری قربانی کرده و یا می کنند و یا یکی از انها را گرفته و دیگری واگذاشته و یا فرعی انگاشته اند و یا صحبت از تقدم و تاخر در انها دارند این در حالی است که زندگی بشر ملهم از تمامی این خصوصیات است و انسان را خداوند همچون خودش چند وجهی افریده است و در همین راستاست که می بینیم معنویت در پیشگاه مادیت قربانی می شود و یا بالعکس و یا دین در مقابل سیاست قربانی می شود و یا بلعکس و.... لیکن امام (ره) تاسی به خداوند و رسول اکرم (ص) و ایمه هدای (ع) داشت و ترکیبی از این خصوصیات بود، ایشان در عین علم، عملگرا و در صحنه اجرا بود، در عین ساستمدار بودن مومنی حقیقی بود، در عین متخلق بودن به اخلاق، حکومت گری قهار بود و... که این جمع بین اضداد را تنها می توان در زندگی و شخصیت خداوند متعال و فرستادگان خدا مشاهده کرد.
از رهبری خاص این انقلاب بی نظیر که بگذریم وجه تمایز دیگر انقلاب ما از انقلابات دیگر در جهان اهداف مترقی بود که مردم و رهبری ان، ان را دنبال می کردند که به تفصیل در بالا به بعضی از اساسی ترین انها اشاره کردم که این در خصوص انقلابات دیگر جهان شاید به این کاملی و در یک جا نتوان دید. و وجه مشخصه دیگر انقلاب ما تعدد دشمن است که از درون و برون انقلاب ما را همواره تهدید کرده و می کند.
حال تنها راه حفظ اصول انقلاب بی نظیر مان چیست ؟ انچه در جواب به این سوال به نظر می رسد این است که اطلاع از اصول انقلاب و هوشیاری دو راه مهم برای حفظ ان است که باز هم تیز بینی امام (ره) را در این راستا می توان دید که همواره ایشان در طول حیات پربرکت خود از هوشیاری و اگاهی و اگاهی بخشی به عنوان بزرگترین حربه در مقابل انحراف یاد می فرمودند که این راهبرد باید امروزه نیز و در تمامی اعصار سرلوحه کار ما باشد تا دچار اضمحلال و انحراف نشویم و انچه بر تمدن های دیگر پیش امد بر ما پیش نیاید و و اخرین کاری که می توان در این راستا کرد در صحنه بودن و ترک نکردن ان است زیرا این تقدیر طبیعی خداوندی است که چنانچه ما صحنه را ترک کنیم دیگرانی خواهند امد و ان را پر خواهند کرد، پس بیاییم چنانچه خود و اهدافمان را حق می دانیم هیچ صحنه ای را به انحراف و باطل ندهیم و اگاهانه و هوشیارانه در صحنه حق و در مقابل باطل و انحراف بمانیم.
یاد و خاطر امام خمینی (ره) و تمامی شهدای این راه زنده و پاینده باد.
18 ژانویه سال 2009 - دهلی نو